Unluckily Lucky (Completed)

Chapter 43

" Kuya nandito si Miss oh." Rinig kung sabi ng kapatid ko.

Malamig kong tinignan to.

Para yatang nagulat to.

" Bakit nandito siya?" Malamig kong tanong.

Nabigla yata ang lahat sa tanong ko. Napayuko naman siya.

Agad ko naman iniwas ang tingin ko dito.

" Kuya naman nandito si Miss dahil nag-alala siya sayo." Princess.

" Hindi ko kailangan ang pag-alala nito. Pwede na siyang umalis." Malamig kung turan.

" King hindi kita tinuruan na maging ganyan." Rinig kung sumbat ni Mom.

Bastos na kung bastos.

" Kailangan ko nang magpahinga." Ako.

Narinig kung napa buntung hininga si Mom.

I'm sorry Mom.

Mabigat lang talaga ang nararamdaman ko ngayon.

" Kuya....

" Please stop it Cess. Kailangan ko nang magpahinga." Matigas na sabi ko.

" Darling, I'm sorry sa ginawa ng kuya mo. Please understand him." Rinig kung paki usap ni Mom kay Princess.

" Sorry din Miss sa naging trato ng anak ko sayo." Hinging paumanhin naman ni sa kanya.

" A--ayos lang po Maam. I'll understand. I'll go ahead Maam, Cess good bye. " Nauutal na sabi nito.

" Sige Miss. Salamat sa pagpunta mo dito ng ganito ka aga. Manang please pakihatid na muna si Miss sa labas." I heard Mom said.

Naramdaman kong may lumabas.

" Your bad Kuya. Di na kita love." Rinig kung sambit ng kapatid ko. Bago ito sumunod na lumabas.

Napa pikit na lamang ako.

" I dont know what you feel and thinking now son. Kaya natatakot ako. Please anak nandito ako, si dad at ang kapatid mo at ang mga taong nagmamahal sayo. Please open up. Hindi ka pababayaan namin." Mom.

Hindi ako kumibo. Kaya napabuntung hininga na lang ito.

" By the way, please stop that attitude of yours. Yung pinakita mo kanina. I'm very dissapointed about it. Please stop son. Imbis na magin role model ka sa kapatid mo. Ikaw pa yung nagpakita ng di dapat ng nakakabatang kapatid mo. Magpakagaling ka. Remember we love you always." Mom at na rinig ko ang pagsara ng pinto.

Agad na nagflashback ang mukha nito sa aking isip.

Alam kong nasaktan ko siya. But kailangan.

Kailangan ko na din tumigil.

Ilang araw ang lumipas.

Napagpasyahan kung lumabas.

Nabobored na ako.

At ang pilit kong iniiwasan at gustong kalimutan. Agad kong nakasulobong

Ano bang buhay to?

" Hi!" Bati nito.

Pero imbis na pansinin. Nagpatuloy ako sa paglalakad na parang hindi to kilala.

Akala ko matatapos na. Nagawa ko kasing lampasan to kahit nanghihina ang buong katawan ko.

Pero napatigil ako ng biglang humila sa akin at pinaharap ako dito.

" Ano bang problema mo?" Naluluhang sabi nito na ikinatigil ko.