Unluckily Lucky (Completed)

Chapter 19

Mabilis na lumipas ang mga buwan.

Lalo kaming naging close ng batang iyon. Para na din anak to. Paano ba naman? Laging kasa-kasama ko.

Kapag may nangyayari sa kapatid nito ako agad ang pinupuntahan ito.

Nasasaktan ako sa pagluha nito. Sa ganoon edad. Kakaiba na ang nararasan nito.

I try to told her to play to someone. Pero ayaw nito. Binigay ko ang phone ng mawala ang pokus niya sa pag-alala sa kuya nito. Pero no effect. Sinubukan kung bilhan ito ng pagkain.

Hindi pa din tumahan ang bata.

" Shhhhh. Princess tama na yan. Huwag ka nang umiyak. Gusto mo bang lalong maging malungkot si Kuyang pogi kapag nalaman niyang umiiyak ka dahil sa kanya. He's going to blame his self for that. Gusto mo ba yun." Ako.

I guide her head to my shoulder. Syempre iba yung height namin. Kailangan kong mag adjust.

" No*stiff *stiff . It just I'm scared for Kuya's condition. Again he tried to hurt his self. The worst is he might take suicide again." Palahaw na iyak ng bata.

Suicide again?

Awang-awa naman ako sa bata.

" Why he do that?" Gulat kung tanong.

Bakit kailangan ng taong yun tapusin ang buhay niya. Hindi nito alam na maraming nasasaktan.

Lalo na ang musmos na kapatid nito.

" I dont know. It just I heard it from Mom while crying. Kuya having depression again. And depression kead him to take his life. I dont know how many times kuya trying to suicide." Bata.

Napasinghap ako sa sinabi nito.

Depression lead him to end his life.

Napaka delikado iyon.

" I dont want to lose Kuya. Alam kung masasaktan si Mom." Dagdag nito.

" Shhhh. Don't think negative Princess. You need to be positive no matter what happen. Kapag sumuko ka. Para mo na din sinukuan yung kuya mo." Ako.

Napatingin ito sa akin habang nakahiga ito sa balikat ko.

" No. I will not give up. For Kuyang poging, I'm going to fight for him. Hindi ko susukuan ang Kuyang pogi ko. " Naiiyak na sabi nito.

" Thats right. Dont lose hope. Makakayanan ng Kuya mo ang lahat ng hinaharap nito." Ako.

" Thank you Miss." Huli kong narinig sa bata.

Sa mga sumunod na minuto. Wala na akong narinig sa bata.

Hindi ko naiwasang tumingin sa kinaroroonan nito.

Kaya pala. Dahil sa sobrang pag-iyak nagawang makatulog ng bata. Siguro sa pagod at pag-alala.

Mas mabuti na ngayon at ng hindi na ito umiyak ng umiyak.

Kawawang bata. Sa dinadami na pwedeng pagdaanan pa.

Ganito pa kabibigat.

Mahimbing itong nakahiga sa balikat ko. At ayaw kong magising ito. Hindi na ako umalis o gumalaw ng hindi ito magising.

Hanggang sa nagawa ko ding umidlip sa ganoong posisyon.

Nagising ako ng wala na sa kaninang pwesto. Kaya pala ang ganda ganda ng tulog ko dahil sa malaking kama ako ngayon.

Napatingin ako sa paligid. Laging gulat kong nasa isang kwarto pala ako.

Pero kanino?

Bigla akong nataranta.