LABİRENT

23. BÖLÜM & BIÇAK YARASI &

Selamun aleykum

Gecikme için üzgünüz hakkınızı helal edin

Oy ve yorum bırakmadan gitmeyin selam ve dua ile

Iyi okumalar ruveymenler
😍

"ANNESININ YAŞADIĞINI HATTA SENİN ONA ÇALIŞTIĞINI BİLMELİ"

Annem? ..

Silah sesleri kulağımda patlarken sözler hava da asılı kaldı.. Herşey ağır çekimde ilerlerken kulaklarım uğuldamaya başlamıştı bile.. Bir kol bedenimi kavrarken ayaklarım benden izinsiz bir şekilde hızlıca hareket ediyordu.. Beynim mi uyuşmuştu yoksa ben iğrenç bir rüyanın ortasında mıydım ?

Siyah arabanın arka koltuğuna oturtturulmam ile Eymenin yüzünü net bir şekilde görmem bir oldu.. Sert ifadesinin altından dökülen cümleler kulağıma ulaşmyordu, onu duyamıyordum.. Bunu ona söyleyemeden kapım örtüldü ve Eymenden uzaklaşmaya başladım..

Ne oldu?  Ben az önce ne yaşadım?
O sözler..

ANNEM? BENIM ANNEM YAŞIYOR MUYDU? BENIM..

Bu mümkün degildi, bu saçmalık.. Annem nasıl yaşıyor olabilir? Bu imkansız..

Adamın sözleri tek tek zihnime bir kez daha çakılırken göz yaşlarım benden bağımsız bir şekilde akıyordu.. Neden böyle birşey demiştı.. Neden? Eymenin anneme çalışması, bu nasıl olabilirdi ki?

Eymen.. Koruma.. Annem..
Beni koruyan ve ona emir veren kişi Annem miydi?

Zihnimde bir yolculuğa çıktım, emir aldığı kisinin annem olma olasılığı ile ilgili herşeyi masaya döktüm..  Eymenin benimle ilgili herşeyi bu kadar iyi bilmesi, emir aldığı kişiyi söylememesi.. Bunlar annem olma olasılığını destekliyordu.. Ama yinede bu çok saçma geliyordu.. Annem ve babam o kazada ölmüstü bundan emindim.. Mezarlarına gidip sürekli göz yaşı döken onlar için üzülen bendim.. Bedenim büyük bir şokla titrerken artık hiç bir şeyi düşünemeyecek hale gelmiştim..

Kapının açılma sesi kulaklarıma ulaştığında ellerimi yüzümden uzaklaştırdım..

" Sizi odanıza kadar götürmem emredildi.. "

Boş bakışlar ile yere bakarken bu labirentten çıkmayı diledim..Belki bininci dileyişimdi.. Her ne kadar etrafım cıkmaz duvarlar ile kaplı olsada..

********

Eymenin ağzından..

" Bir aksilik oldu.. "

Koyu mavi gözlerini bana çevirirken kaşları çatılıydı..

"Ne oldu? "

" Kenan.. Kenan herşeyi batırdı. Rüveyda herşeyi biliyor..."

" Sen neyden bahsediyorsun, bu nasıl oldu? Buna nasıl izin verirsin..? " hışımla oturduğu koltuktan kalkarken hiddetle bağırmaya başladı.. Bundan nefret ediyordum..

Derin bir nefes alıp " yapabileceğim bir şey yoktu, yemekteydik mekanı bastı ve o lanet ağzını susturamadım " başımdaki zonklama ile ellerimi sıktım.. O şerefsizi daha once paramparça etmedigime bir kez daha pişman olurken kırılma sesi kulağıma ulaştı..

Yerdeki kırılan vazoya ofkeli gözlerle bakarken " Ruveyda ile konuşacağım.. Şimdi kimbilir neler düşünüyodur. "

" Hayır! " dedim fevri davranarak.. Anında ofkeli gozlerle yuzumu arşınladı..