LABİRENT

17. Bölüm SEZON FINALI "GECEYE GÖLGE DÜŞTÜ"

Bolum aralarina bol bol yorum bekliyorum..

Bolum sarkisi; sancak- dili yokki su gönlümün

Mutli; bu bolumdeki karakterlerimizz

Sonu olmayan bir ucurumdan dusmekti belkide yasadiklarimin acizligi.. Belkide hayatin bana yazdigi acimasiz sahnelerdi bunlar.. Kimbilir...

Tam hersey iyiye gidiyor derken neden hersey tepetaklak oluyordu ki?

Gozlerim asilerde takili kalirken sadece tek bir cumleyi ezberliyordu zihnim.. "Seni herseyden korudum kendimden bile.."

'Kendimden bile'..

Donuklasmis gözlerimden dökülen damlalar yanaklarımdan yol alıp çenemde bulusurken zorluklada olsa konusmaya calistim..

" N-ne? " catallasmis sesim bogazimi yakip gecmisti.. Cumledeki tuhaflik kafamin icindeki duvarlara carpip yanki yapiyordu..

Ofke ve caresizligin birlestigi asi siyahlar meydan okurcasina mavilerimi isgal ediyorken oradaki kararsizligi gorebiliyordum.. Sanki birseyler konusmasina engel oluyordu.. Konusmak ile konusmamak arasindaki karmasayi sezebiliyordum mimiklerinden.. Neydi onu boyle zorlayan, konusmasina engel olan? Neydi?

Tuttugu kolumu serbest birakirken aramizdaki mesafeyi açarak gözlerini karşıya dikti..

Bir sure sessiz kaldiktan sonra "Konusmayacak misin? Susacak misin hep boyle? Nereye kadar? " dedim bitkin bir sesle.. Kendim bile zor duymustum sesimi onun duyup duymadigini merak etmeksizin..

Sessizligi seven ben suanki sessizlikten nefret etmistim.. Ciglik atip sessizligi bogmak yok etmek istiyordum..

"2 yil.." sesini işittigimde kizarmis gozlerim hemen sert cehresine cevrildi.. Bana degil karşısına bakiyordu..

" 2 yildir korumaligini yapıyorum " dedi buyuk bir sogukkanlilikla.. Bense bu durum karsisinda neredeyse kahkaha atacaktim.. Ne korumaligindan bahsediyordu? 2 yil mi? Dalga mi geciyordu?

" Bunun mantikli bir tarafini soyler misin bana.. Ne korumasi? Beni mi? " sesim alaydan daha cok şaşkınlık ve ofke taşıyordu.. Ondan bir aciklama istemistim ama boyle bir cevap gelecegi aklimin ucundan dahi gecmiyordu..

Kafasini bana dogru cevirdiginde bende bu sefer cesaretli davranip gozlerimi kacirmadan yuzunde ve gozlerinde dolastirdim.. Bu hic kolay degildi gercekten.. "Seni uzun zamandir ben koruyorum, attigin her adimi ezbere biliyorum, gittigin veya gidebilecegin yerleri en iyi ben biliyorum, kimlerin sana kin besleyip kimlerin beslemedigini yada kimlerin arkandan planlar cevirdigini bir tek ben biliyorum.. "

Surat ifadesindeki ciddilik butun tuglerimi diken diken yapmaya hatta dizlerimi titretmeye bile yetmisti..

Kesinlikle dalga gecmiyordu..

Şok olmus ifademin üstüne tekrardan devam etmeye basladi.."Calistigin cafeyi, en sevdigin arkadaslarini, sevmedigin kisilerin ev adreslerine kadar biliyorum.. Ozellikle seni uzen insanlarin herseylerini en ince detayina kadar iyi biliyorum.. Ali ve Betul gibi.." sozunu bitirdiginde anlindaki bir damarin hizlica attigini gorebiliyordum.. Gecmisimle ilgili herseyi biliyordu.. Bu mumkun müydü gercekten?

Diyecek hic bir soz bulamazken aklimdaki tonlarca soru birbiri ardinca siralanmaya baslamisti bile.. Neden beni koruyordu? Kimlerden koruyordu ve neden karsima simdi cikmisti? Bunlarin bir açıklamasi olmaliydi..

" Neden? Anlamiyorum beni neden koruyorsun ki? Neyden? " cevap bekler ses tonum ve surat ifademden sabirsizligimi gorebiliyordu.. Bu cok tuhaf hisler yaratan bir durumdu.. Anlatilamazdi sanki.. Kim farkli hissetmezdi ki zaten.. Daha yeni yeni tanitiginiz birisi cikiyor herbiseyinizi bildigini ve korumaniz olduğunu soyluyordu bundan daha tuhaf ne olabilirdi ki?