'Geef het op' ik zucht hoorbaar, weer zo een anoniem berichtje. Dit keer is het ten minste eentje zonder dreigement, het gaat nu al een week zo. Elke dag een stuk of 5 van die berichtjes, eerst waren het er maar 1 of 2 op een week maar nu al een hele week zo. Ik vraag me af of ik in de gaten wordt gehouden, maar die gedachte schud ik snel weer uit mijn hoofd. *biep* weer een berichtje. 'Vertrek nu, je maakt geen kans' opnieuw het anonieme nummer, en dat alleen omdat ik hier in de buurt rondloop in de hoop 1 van hen tegen te komen. Ik leun tegen de zijkant van het gebouw, zo te zien is het een cafeetje. Ik kijk om me heen, het lijkt eigenlijk nu nog zo duidelijk dat iemand weet dat ik hier sta... *biep* weer een berichtje? Dat is al nummer 6 dan vandaag. 'ga weg of er zullen onprettige dingen gebeuren' nu beginnen er meer en meer dreigingen te komen, er gaat een rilling over me heen. Ik haal mijn oortjes uit mijn zakken en steek ze in mijn oren. Ik steek het kabeltje in mijn gsm en zet 'fake love' aan. De muziek wordt even stiller *biep* ik kijk naar mijn gsm... 'boe' meer staat er niet. Ik hoor iets omvallen in het steegje achter me. Ik weet dat het niet slim is om te gaan kijken maar ik kan mijn nieuwsgierigheid amper bedwingen. Ik besluit het dan toch zo te laten en zet gewoon mijn muziek iets luider. *biep* weer een berichtje. 'Je had moeten vertrekken als je de kans kreeg.' ik sta even verstomd naar het scherm te kijken en word dan langs achteren gegrepen en het steegje wat ingesleept. Er zit een arm over mijn keel en een arm over mijn heup. Ik gil luid maar blijkbaar niet luid genoeg voor iemand om het te horen. Geen idee wie dit is maar hij of zij is hoe dan ook gespierd. Ik probeer los te komen uit de grip, vooral omdat ik het gevoel begin te krijgen dat ik nog amper kan ademen. Ik begin te hoesten en op dat moment laat de persoon me los om me op de grond te gooien, met een knal kom ik op mijn rechterzijde terecht. Ik kijk op en zie aan het postuur van de persoon dat het een man is. Ik kan niet veel actie ondernemen of zelfs iets zeggen want de man slaat me met volle kracht in mijn gezicht. Hij blijft verschillende keren schoppen waarbij ik ook verschillende pijnkreten mijn mond laat verlaten, na 6 keer ben ik de tel verloren. Ik voel iets over mijn hoofd lopen, het voelt warm aan tegenover de vloer die ijskoud is. De man stopt met schoppen, ik zet mijn handen om iets rechter te komen. Hij schopt mijn handen van de vloer los zodat ik weer val. Ik voel aan mijn hoofd en ondanks mijn beeld aan het verslechteren is zie ik dat mijn hand volhangt met iets rood, dat kan maar 1 ding zijn. Bloed. Ik begin flauw te vallen en de man ziet dat ik aan het wegzakken ben, hij neemt me aan mijn kraag op en kijkt me kwaadaardig aan maar zijn gezicht zie ik niet door het 'scream' masker.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
[Het masker hierboven is het masker dat ik bedoel, voor iedereen die het niet zou begrijpen...]
'Laat hen met rust, nog 1 keer en er zal iets anders gebruikt worden om klappen uit te delen.' De man draait zich om, mij hier halfdood te laten liggen. Ik hoest verschrikkelijk veel en luider dan normaal, allemaal bloed wordt er opgehoest. 'Y/N!' Hoor ik plots. Ik heb het me waarschijnlijk ingebeeld. Ik ben te zwak om te kijken. Ik voel hoe onregelmatig mijn ademhaling is en hoe zwak mijn hart nog klopt. 'Y/N' hoor ik iemand zwak en kapot zeggen. Ik voel 2 warme handen op me die me opnemen. 'Het komt in orde.' Ik kijk naar in wie zijn armen ik lig, Namjoon?! Ik wil iets zeggen en uitleggen maar het lukt me niet. Het enige wat ik kan uitbrengen is heel zacht eens een pijnkreetje af en toe. Ik doe mijn uiterste best om iets te zeggen en uiteindelijk lukt het om heel zacht 'Namjoon' te zeggen. 'Het komt in orde nog 1 straat' zegt hij. Mijn ogen zijn aan het dichtvallen, ik ben gewoon te zwak nu. 'Nee! Nee! Nee! Nee! Nee! Wakker blijven, ogen open houden.' Zegt hij en begint te lopen. Daardoor begint alles weer veel meer pijn te doen, weer een paar pijnketen verlaten mijn mond en mijn ogen zakken verder dicht. 'Sorry, sorry, sorry. We zijn er!' Zegt hij en schopt op de deur met zijn voet, ik kan niet meer zien wie opendoet of wat er dan gebeurt. Mijn ogen vallen dicht, ik voel nog net andere handen die me aanpakken en ergens neerleggen voordat ik het bewustzijn helemaal verlies.
