POV: Y/N
Ik zucht, ik voel me niet goed. Waar blijven jullie toch, missen jullie me wel? Natuurlijk missen ze me! Toch? Na twee dagen hier zo te zijn weet ik het allemaal niet meer, ik voel me slechter en slechter. Ik heb blauwe plekken, de schotwond doet verschrikkelijk pijn en door hier de hele tijd neer te liggen op de koude vloer, begin ik ook nog eens spierpijn te krijgen. Ik hoop zo dat alles goed gaat met Jimin, en met de anderen. Ik voel hoe mijn ogen weer bijna dichtvallen maar dan gaat de deur open. 'Y/N? Y/N?' Fluistert MinJi die de trap afkomt met een zaklamp in haar handen. 'Het is doorgegeven, het komt goed. Nog even volhouden ok?' Fluistert ze. Ik knik kort en knijp mijn ogen dicht. 'Het doet pijn.' Mompel ik, ze kijkt me bezorgd aan. 'Wat doet pijn?' Vraagt ze me. 'Mijn been.' Antwoord ik haar, ze heft mijn been op waardoor de pijn nog meer is en ik het uitroep.
'Het is een serieuze wond, je verliest weer bloed.' Zegt ze en kijkt je weer aan. 'MinJi!' Wordt vanboven geroepen. 'Ik kom!' Roept ze terug en zet zich recht. 'Alles komt goed, ze zullen je redden.' Fluistert ze en stapt dan terug naar boven. Ze duwt de deur dicht maar hij waait weer open op een kiertje. 'Jij bent het of niet soms!' Hoor ik Minho roepen. 'Wat bedoel je?' Hoor ik MinJi antwoorden. 'JIJ BENT DEGENE DIE GODVERDOMME ONZE LOKATIE HEBT LATEN WETEN OF NIET SOMS?!' Roept hij naar haar. 'Nee, je weet dat ik dat niet zou doen!' Roept ze terug. Hij weet het, nu zitten we in de problemen. 'Minho wat doe je?!' Roept ze, ik hoor allerlei dingen omvallen. 'Jongens inpakken! We verdwijnen hier! En jij, jij blijft maar hier!' Roept hij, ik hoor haar gillen en een harde knal. Ik slik en kruip rechter tegen de muur aan. 'Ik neem haar wel, neemt u uw spullen maar samen.' Hoor ik een andere stem zeggen. 'Hoe langer je erover doet, hoe beter. Tijd dat ze haar plaats hier kent.' Antwoord Minho, daarna is het even stil totdat de deur opengaat. Daar zie ik Jackson staan met een grijns die me de rillingen geeft. 'Tijd om jou eens te laten zie wie de baas is.' Grijnst hij en komt verder de trap af. Ik kruip nog wat rechter en probeer aan de kettingen te trekken. 'Laat me met rust!' Roep ik naar hem maar zijn grijns wordt enkel breder. 'Je dacht toch niet dat ik naar je ga luisteren. Jij hebt hier niets te zeggen en dat ga je ook nooit meer hebben!' Roept hij, ik voel hoe de tranen over mijn wangen lopen.
Hij hurkt voor me neer en grijpt mijn kin vast met zijn vingers en zorgt dat ik hem moet aankijken. 'Niet huilen prinses, laten we eens wat plezier hebben.' Zegt hij en drukt dan zijn lippen op de mijne. Hij vraagt om toestemming met zijn tong maar die geef ik hem niet. Hij trekt terug en kijkt me geïrriteerd aan. 'Komaan prinses, het is leuker voor ons beiden als je meteen toegeeft.' Fluister hij in mijn oor, je raapt al je moed samen. 'Nooit.' Antwoord ik en dan krijg ik al meteen een slag op mijn wang.
POV: Namjoon
Nog vijf minuten en dan komen we aan in de buurt van de winkel. Vanaf daar is het nog een paar honderden meters tot aan de winkel. 'Wat gaan we doen als we weten waar ze is?' Vraag ik hen. 'Ik breek er binnen, tegen de tijd dat we precies weten waar Y/N is zou de politie van daar al ingelicht zijn. Net zoals Linha en haar hele team. Als ze er niet zijn samen met ons dan ga ik alleen binnen. Ik wacht niet meer, ze heeft genoeg geleden en met wat ze heeft doorgegeven betekend het dat ze ook snel genoeg medische hulp nodig zal hebben.' Zegt hij, ik hoor Taehyung naast me zuchten. 'Het komt wel in orde, we zorgen dat ze terug thuis komt. Niet alleen voor haar, ook voor Jimin, voor ons, voor iedereen eigenlijk. Eens ze herstelt is kunnen we haar aan army voorstellen, Jimin gaat daar hoe dan ook op aan het wachten zijn.' Probeert Jungkook hem en ons wat op te vrolijken. 'Waar Jimin nu op wacht is op Y/N, veilig en wel.' Zeg ik en ze knikken. 'We zijn er.' Zegt de piloot en dan voel ik al hoe we landen. We zetten de hoofdtelefoons af en haasten ons de heli uit. 'Ik loop, jullie kiezen maar wat jullie doen. Maar ik wacht niet langer.' Zegt Luke en begint al te lopen, wij vier volgen hem. Geen woord wordt gezicht, we zijn te gefocust op de kleinste beweging want we weten dat we dichter bij het gevaar komen. Het duurt niet lang vooraleer we het bord van de winkel in zicht hebben en zo snel als we kunnen spurten we naar binnen. 'Chocolademelk met koekjes!' Roept Luke luidt. Gelukkig is er niemand anders dan het meisje achter de kassa in de winkel anders zou dat nog zo vreemd zijn. Vanaf hij dat roept verschijnt er toch nog een ander meisje. 'How even, het ging over jullie?' Zegt dat meisje als ze ons ziet. We kijken haar niet begrijpend aan. 'U bent hier voor de enveloppe?' Vraagt het meisje achter de kassa en zet zich recht. 'Ja, we zijn hier voor een enveloppe die hier voor ons zou moeten liggen. Klopt toch?' Vraagt Luke en stapt richting het meisje. 'Ik ben Maya, en dat is mijn zus Freya. Ik heb de enveloppe ontvangen.' Zegt het meisje waar Luke mee aan het praten was en opent de kassa. Ze haalt er een enveloppe uit en geeft die aan Luke. 'Ik hoop dat jullie haar kunnen redden.' Zegt ze terwijl Luke de enveloppe opent. 'Het is een specifiek adres.' Zegt hij en loopt al richting de deur. 'Wacht even!' Roept Freya erna. Hij stopt en draait zich naar haar om. 'We hebben daarnet bezoek gehad van één van de vriendjes, laten we zeggen dat hij niet zo vriendelijk was en ik hem het bergkot heb laten zien.' Vult Freya verder aan. 'De politie zal hier straks staan om hem te arresteren, maar als jullie je veiliger voelen blijf ik wel bij jullie.' Biedt Jin aan. Ze knikken dankbaar, Jin gaat naar hen toe en wij gaan verder naar het adres. 'Volgens mijn gsm is het een dertigtal minuten wandelen, hoe snel geraken we daar al lopend?' Vraagt hij en begint al te sprinten. 'Twintig minuten zou moeten lukken als we een tempo aanhouden.' Zeg ik en loop achter hem aan. De twee overgebleven maknæ's volgen snel achter me en zo volgen we de instructies die de gsm laat weten. Na een drietal minuten voel ik mezelf steeds uitgeputter worden. Ik zie dat Luke ook snelheid verliest, in tegenstelling tot de twee jongste die elkaar duwen en trekken alsof het een spelletje is. Gelukkig komt op dat moment een auto aangereden. 'Momentje.' Zegt Luke. Hij stapt op straat en de auto remt nipt. De bestuurder doet zijn raam naar beneden en kijkt hel kwaad aan, klaar om te roepen maar wordt onderbroken. 'Sorry voor het storen maar kijk,' Luke haalt zijn penning boven en laat die aan de man zien. 'Ik zou uw voertuig nu moeten gebruiken.' Zegt Luke maar de man protesteert. Ik ga achter hel staan om beter mee te luisteren. 'Kijk meneer, het gaat over levensgevaar. Van mijn zu-' Luk wordt dit keer onderbroken. 'Is dat Namjoon? Kim Namjoon?! Als in Rm van BTS?!' Roet hij hysterisch. 'Meneer we hebben uw voertuig dringend nodig.' Zeg ik en hij knikt. 'Zou ik snel een foto mogen.' Vraagt hij en haalt snel zijn gsm boven. 'Maknæ's' Roep ik en ze komen al naast me staan. Ik neem de gsm van de man en we nemen alle vier een pose aan. Als de foto genomen is, de man zijn gsm heeft en wij in de auto zitten buigt hij nogmaals. 'Ga en red het meisje!' Roept hij nog, snel rijden we naar het huis. 'Ik kan het niet geloven dat beroemdheid boven de wet gaat.' Gromt Luke nog en in zijn minder dan vijf minuten zijn we er al. 'Hier moet het zijn.' Zegt Luke. 'Het ziet er geen prettige buurt uit.' Meld Tae en ik knik. 'We gaan haar halen, genoeg tijd verspilt. We gaan naar binnen en komen pas buiten als we Y/N hebben.' Zegt Jungkook met zijn tanden op elkaar.
[Op vraag van Zoetje_2002 een nieuw deeltje om jullie te bedanken voor de 3K! xx]
