POV: Taehyung
Ik wil naar Y/N zoeken maar ik weet dat ik nutteloos ben daarbij.
Ik ben nutteloos.
Ik zit in het ziekenhuis naast Jimin zijn bed, we zijn ondertussen al twee nachten verder. Wie weet wat ze allemaal met haar gedaan hebben, wie weet of alles wel nog in orde is met haar. Jimin ligt op de intensieve zorg, hij heeft zijn ogen al eens kort geopend, hij riep toen maar één ding. 'Y/N!' Hij heeft ons uitgelegd wat Minho van hem verwacht, hij heeft alles uitgelegd. De dokters in samenwerking met de politie staan voor een groot raadsel, er is hem iets toegediend dat enkel zijn hartslag zou vertragen. Een soort van sterke verdoving zou je kunnen zeggen, maar het was niet genoeg om hem te vermoorden. Minho, of wie dat het ook gemaakt heeft wist precies dat het hem niet zou doden, waarom lieten ze hem dan achter? Levend? Niet dat het erg is voor ons, maar we begrijpen het gewoon niet. Van wie het telefoontje kwam weet ook niemand, we hopen alleen maar op een tip van waar ze nu kan zijn. Langzaam opent Jimin zijn ogen weer en ik kom dichter naar zijn bed toe. 'Hey, alles goed?' Vraag ik hem bezorgd. 'Pijn.' Mompelt hij. 'Waar heb je pijn?' Vraag ik nog bezorgder. 'Ademen.' Zegt hij en kijkt naar boven, naar het neutraal witte plafond.
'Ik zal een zuster roepen.' Zeg ik en draai me om. 'Niet zo bekeken Tae, mentaal vooral.' Onderbreekt hij me, ik draai me terug naar hem en hou mijn hoofd schuin.
'Elke ademhaling dat ik hier neem, kan waar ze ook is, haar laatste zijn.' Zegt hij en ik zucht en zet me neer op zijn bed. 'Het komt wel goed hyung, maar mag ik bij je liggen? Ik ben toch nog steeds bang.' Geef ik eerlijk toe. 'Kom maar hier.' Zegt hij en opent zijn armen naar me. Ik kruip bij hem in het bed en voel me vele veiliger nu ik weet dat ik niet alleen ben. Bij Yoongi durf ik niet, Hoseok is te hyper, Jin heeft te brede schouders om naast te liggen, Namjoon werkt tot 's ochtends vroeg. Dan hebben we Jungkook die Vienna geruststelt, ze leeft nu zo wat bij ons. Jungkook is te bang dat wanneer ze alleen is Minho haar van hem wegneemt. De fout om iemand alleen te laten vertrekken is een fout die hij niet gauw opnieuw zal maken. Y/N is nog steeds weg en Jimin is nu even wakker, dus die gelegenheid neem ik meteen. Als ik samen met hem in het ziekenhuisbed lig sluit ik mijn ogen even. 'Hyung?' Vraag ik. 'Hmm?' Antwoord hij. 'Dat meisje waar je over sprak, denk je dat ze wat voor Y/N zorgt? Of denk je dat ze te bang is voor Minho?' Vraag ik en kijk omhoog naar hem, hij zucht en sluit zijn ogen. 'Geen idee, ik hoop gewoon dat ze in orde is.' Zegt hij en een traan ontsnapt uit zijn oog als hij ze even opent.' Ik knuffel hem. 'Dat hoop ik ook.' Fluister ik en dan sluit ik mijn ogen en vallen we beiden in slaap.
POV: Y/N
Twee dagen.
48 uren.
2880 minuten.
172800 seconden.
Het lijkt zo weinig, maar zonder hem lijkt het een eeuwigheid.
Alle dagen komt Minji naar beneden met een bord eten, het is niet veel, een enkele droge boterham. Maar het is iets. Ik eet, puur uit honger maar langzaam aan verdwijnt dat gevoel ook. Ik voel niks meer, ik voel me niet meer verdrietig. De voorbije twee dagen heb ik enkel gehuild dus er zijn geen tranen meer over. Boos? Alleen op mezelf, omdat ik te laf was naar hem toe te stappen. Ik ben niet bang, wat als ik dood ga? Er is niks meer om voor te leven, en blij? Nu mijn reden om te lachen verdwenen is heb ik geen reden meer om blij te zijn. Ik snap niet waarom ze me niet gewoon vermoorden. Jackson heeft me 'een lesje geleerd' toen we hier toekomen. Ik sta vol blauwe plekken en schaafwonden. Buiten dat hebben ze nog niks met me gedaan, daar ben ik op zich wel blij mee maar ik zit hier al twee dagen. Ik slaap op een koude betonnen vloer, ik eet een droge boterham en elke dag komt Jackson me bijna verdrinken met een glas water dat ik moet doorslikken. Ze willen me levend, maar toch lig ik hier halfdood. De deur gaat weer open en daar komt MinJi aangewandeld met opnieuw een bord. Ik kan amper mijn ogen openhouden door het ligt van de zaklamp die ze vastheeft. Als ze bij me komt maakt ze weer één hand los van de ketting die erom hangt en schuift me het bord toe. 'Ik wil niet meer.' Fluister ik zachtjes, ik heb honger. Dat voel ik gewoon, maar het is tijd dat er iets stopt. 'Je moet eten om te overleven, je bent al verzwakt. Zeker met je been dat niet correct kan genezen.' Fluistert ze terug. 'Ik wil niet meer genezen.' Antwoord ik haar. 'Je moet Y/N, voor Jimin.' Moedigt ze aan maar ik kijk haar alleen maar aan. Mijn poker-face staat op maar toch breek ik en rolt er een traan naar beneden. 'Jimin is er niet meer, jij hebt hem vermoord.' Fluister-roep ik naar haar. 'Y/N, hij is niet dood. Ik probeer je weg te halen maar het lukt niet. Er is altijd iemand anders die sterker is dan mij in dit huis.' Fluistert ze en mijn ogen worden groter. 'H-hij leeft?' Vraag ik opnieuw. Ze knikt en kijk naar de deur. 'Nu eet, voordat iemand komt kijken.' Zegt ze, met een trillend hand grijp ik de boterham vast en bijt erin. 'Je moet mijn broer bellen.' Fluister ik nog zachter. 'Er is geen enkele gsm aanwezig in dit huis, enkel bij de buren maar die verafschuwen ons dus daar kan ik niet bij terecht.' Antwoord ze. 'Dat valt te veel op, je gaat naar de supermarkt en daar vraag je om de vaste telefoon te gebruiken. Je belt het nummer 5078, het is een nummer dat enkel op vaste telefoon bereikbaar is. Niet traceerbaar naar wie je belt, wel vanaf waar je belt en wordt meteen omgeleid naar mijn broer zijn nummer. Het enige wat je moet zeggen is chocomelk met koekjes, daarna leg je af. Je geeft de kassierster een enveloppe met het adres in en 'donut' erop geschreven. Je zegt tegen de persoon achter de kassa dit te geven aan de persoon die 'chocomelk met koekjes' roept te geven. Heb je dat? Het duurt maximum 4u voordat hij er dan is, hij zorgt dat hij er binnen die tijd is, tenzij het met de afstand onmogelijk is natuurlijk.' Leg ik zo stil mogelijk uit en ze knikt. 'Ik ga proberen, maar als ik hang is het gedaan met je, dat weet je toch? Dan zitten we beiden nog meer in de problemen.' Fluister ze bezorgd. 'Het is onze enige kans.' Fluister ik terug en eindig snel mijn boterham. Ze zet zich recht en grijpt het bord van de grond. Ze stapt richting de trap om naar boven te gaan. 'Dankje.' Fluister ik, ze knikt en verdwijnt dan door de deur.
[Eindelijk wat schot in de zaak XD! Hope you liked it! Purple you weirdos! ♡♡♡]
