POV: Yoongi
Jungkook belde net, het klonk echt niet goed... 'H-Hobi...' begin ik zachtjes. 'Ja? Alles ok? Je ziet een beetje bleekjes.' Vraagt hij bezorgd. 'Kook belde net, er zat een dreigbericht in het masker dat duidelijk naar haar toe was...' begin ik. 'W-wat bedoel je?' Vraagt hij met paniek duidelijk in zijn stem te horen. 'Er stond in dat de seconde dat ze ons huis zou verlaten ze niet meer binnen zou komen.' Zeg ik en zijn ogen worden groter. 'Nee, het kan niet. Er mag niks met haar gebeuren! We moeten haar vinden! Wat als er iets zou gebeuren?! Wat is het laatste dat ik tegen haar dan heb gezegd?! Het laatste dat Jimin tegen haar heeft gezegd?!' roept hij zowat uit. 'Rustig, het komt wel goed...' probeer ik hem te kalmeren maar hij paniekeert nog meer. 'Adem rustig in en uit.' Probeer ik dan maar niks helpt. Hij paniekeert meer en meer en ik weet niet hoe ik hem kan helpen, zijn ademhaling versnelt en zijn hartslag wordt onregelmatig. Hij leunt tegen 1 van de huizen en zakt neer, hij ademt lastiger. Zijn paniekaanval wordt alleen maar erger. 'Ik moet iets doen, hij moet zijn adem inhouden. Dat helpt, dat weet ik...' denk ik en aarzel geen seconde meer. Ik druk mijn lippen op de zijne, ik open mijn ogen voor heel even een beetje en zie zijn ogen nog openstaan ik trek terug en kijk hem aan. 'Ik had ergens gezien d-dat je adem inhouden helpt, dus toen ik je kuste.' Begin ik en wordt onderbroken door zijn lippen die terug op de mijne terechtkomen. Hij kust me, even schrik ik van zijn actie maar sluit dan ook mijn ogen en geniet van dit moment. 'Je hebt me lang genoeg laten wachten.' Zegt hij dan terwijl onze voorhoofden elkaar nog raken maar onze lippen niet meer. Ik grijns een beetje, 'maar het was het allemaal waart.' Zeg ik en sluit mijn ogen, ik wil hem weer kussen maar voel zijn vinger tegen mijn lippen aan. 'Eerst verder zoeken.' Zegt hij. Ik knik en zet me recht, ik rijk hem de hand en help hem ook recht. Hij geeft me snel nog een kusje, 'we moeten haar echt vinden.' Zegt hij en ik grijns een beetje. 'Krijg je anders weer een paniekaanval?' Vraag ik met diezelfde grijns op mijn gezicht. 'Mogelijk, maar even serieus. Ik wil niet dat iets met haar gebeurt.' Zegt hij dan weer serieus. 'Misschien is ze terug naar huis, het is voor ons ook niet veilig hier. Al zeker niet nu geen van ons een gsm heeft die nog opgeladen is. Mocht er iets gebeuren, we moeten het haar broer misschien ook laten weten. Laten we naar huis gaan, als ze nog niet thuis is kunnen we weer gaan zoeken zodra onze gsm's weer zijn opgeladen. Het is anders veel te gevaarlijk...' Zeg ik en hij knikt. 'Ik hoop maar dat alles in orde is met haar.' Zegt hij en neemt mijn arm vast en legt zijn hoofd op mijn schouder. 'Dat hoop ik ook.' Antwoord ik en zo stappen we op weg naar huis.
POV: Jungkook
'Kook, ik zeg het niet graag maar het is misschien het beste dat we naar huis keren.' Zegt hij met zijn hoofd naar beneden. 'Ik wil niet opgeven, ze moet toch ergens zijn?' Antwoord ik hem terwijl ik de hoop verlies. 'Ik weet het maar het is al half 10, het wordt alleen maar later en later en vooral donkerder.' Zegt hij en ik zucht. 'Ik hoop dat ze terugkomt of dat we haar vinden want het is hier niet veilig voor haar, en een hele nacht hier? Wat als hij haar al heeft, wat zal die gast haar wel niet allemaal aan doen?' Zeg ik en ik wil nog iets zeggen maar Tae legt zijn hand al over mijn mond. 'Wa-?' 'Shhhhhhht, kijk' fluistert hij en wijst naar de andere kant van de straat. 'Is het Y/N?' Vraag ik en hij knikt. 'Wat doen we hier dan nog?' Fluister ik vragend. 'Wat gaan we dan tegen haar zeggen, toen Jimin zijn excuses aanbood is ze gewoon verder weggelopen.' Zegt hij en daar heeft hij wel een punt. 'We moeten toch iets doen.' Zeg ik en zie dat ze wilt oversteken, ze kijkt links en rechts en steekt over er komt wel een busje traag aanrijden maar die rijd toch op zijn gemak. Ben blijft het stil
'We bellen Jimin anders even...' stelt hij voor en ik kijk weer naar hem. 'Goed idee.' Zeg ik en neem mijn telefoon. De gsm gaat over, ik hou hem aan mijn oor en hoor dan piepende remmen, alsof ze nog maar net konden stoppen voor iets of net te laat waren... ik kijk meteen en zie dat het busje tegen Y/N gereden is. Ik wil naar haar toelopen maar op die tijd is de chauffeur al uitgestapt en neemt haar op. Ik sta verstijfd als ik het zie, het masker... het is hem! Besef ik dan en wil naar haar toelopen. Hij gooit het busje open en gooit haar er ook zo goed als in, ik hoor zijn gsm... Jimin zijn gsm ligt in het busje. Ik sta naast het busje en wil de man tegenhouden, een geweer wordt dan op me gericht en ik verstijf. 'Achteruit of ik schiet, en niet alleen op jou.' Zegt de man. Ik zet een stap naar achter en mijn blik glipt naar binnen in het busje, Jimin ligt er bewusteloos en Y/N ook, ze bloed zelfs. 'Wil je er ook bij?' Vraagt hij en ik kijk terug naar hem, mijn handen hou ik omhoog. 'Wat ga je doen met hen? Met mij?' Vraag ik met trillende stem, als hij het geweer niet naar mij zou richten zou ik hem nu eens goed in elkaar willen slaan. 'Een spelletje spelen, en zolang jij je aan mijn regels houd nu blijf jij erbuiten.' Zegt hij en houd het geweer strak naar me. Ik wil achter me kijken waar Tae is maar ik kan mijn ogen niet van het geweer afhouden, te bang dat de trekker overgaat als mijn aandacht ervan verdwijnt. De man doet de deur van het busje dicht, nu kan ik hen niet meer zien en dan stapt hij in, het geweer blijft naar mij gericht. Ik zie dat hij de trekker overhaalt en ik spring weg, hij rijd zo snel mogelijk weg en Tae komt bij me gelopen. 'Alles ok?' Vraagt hij en ik zet me recht. 'Bel Namjoon en de politie als dat nog niet gebeurt is.' Roep ik en loop achter het busje aan als het de hoek omslaat. 'Komaan Jungkook, komaan.' Spreek ik mezelf moed in. Ik moet alleen dicht genoeg komen om de nummerplaat te zien, te onthouden en liefst een foto kunnen trekken. Ik neem mijn gsm al vast, ik druk op de knop en hij springt aan en valt gelijk uit, juist ja. Ik had de gsm van Tae en hij die van mij want hij wilde bellen. Ik probeer het busje een beetje in te halen en zie de nummerplaat. Ik krijg het lastiger en lastiger om te lopen. 'AGU-228' ik blijf het meerdere keren herhalen en val dan neer, ik kan niet meer verder lopen. Ik kan hen niet meer helpen, ik begin te huilen. Al huilend blijf ik het zeggen... 'A... G... U... - 2... 2... 8...' ik huil en kruip dan recht. Tae komt aangelopen. 'Ze zijn onderweg, goed geprobeerd, maar een auto bijhouden lukt gewoon niet.' Zegt hij en wrijft over mijn rug. 'Gsm' hijg ik en hij geeft me de gsm aan. Ik begin met het typen van een berichtje naar Jin, hij staat eerste in mijn contacten als 'ab Mama Jin 😜💞' ik begin met typen. 'AGU-228' meer niet, ik verstuur het en mijn ogen zakken dicht van de vermoeidheid. 'Je hebt het goed gedaan...' hoor ik Tae nog zeggen met sirenes op de achtergrond en dan overvalt de duisternis mijn ogen en de rust mijn oren.
[hopelijk vonden jullie het leuk, het einde van deel 10. Verdeeld in 3 omdat (in totaal, de 3 delen samen) 4105 woorden is en dat vond ik te veel om als 1 deel te posten! Vote! Comment!]
