It Just Happened

Deel 44

POV: Taehyung
Langzaam open ik mijn ogen, meteen heb ik spijt van mijn beslissing en sluit ze weer. Mijn oogleden voelen zwaar aan en een stekende pijn gaat door mijn hoofd heen. 'Waar ben ik?' Is het enige waar ik aan kan denken.

Ik probeer mijn ogen weer te openen en laat ze even wennen aan het felle licht. Ik kijk rond en merk ziekenhuisapparatuur, mijn ogen worden wijder en in paniek kijk ik verder rond. Ik zie een infuus aan mijn hand dat verbonden is met speciale dingen die aan een paal naast mijn hangen. Ik wil me recht zetten maar een hele pijn gaat door mijn rechter arm en schouder heen. Snel blijf ik stilzitten en zie een groot verband rond mijn schouder heen. Ik zoek rond naar mijn gsm maar vind hem niet, ik zie dan maar geen enkele andere mogelijkheid en druk op de rode knop om een verpleegster te bellen. Het duurt niet lang vooraleer er een verpleegster in de kamer staat en me glimlachend aanstaart. 'Ah, Meneer Kim, u bent eindelijk wakker. Hoe voelt u zich?' Vraagt ze me, even kijk ik haar verward aan. 'Goed denk ik, maar waar zijn mijn hyungs en Jungkook?' Vraag ik haar, glimlachend neemt ze een klembord met papieren vast en bekijkt ze eens. 'Weet u nog wat er gebeurt is meneer?' Vraagt ze met nog steeds dezelfde glimlach. 'Nee? Wacht, toch wel maar waar zijn ze?' Vraag ik haar weer, er zou toch niks gebeurt zijn met hen. 'Goed, hebt u nog pijn?' Vraagt ze erna. 'Genoeg met die vragen die niks van verschil maken en waarvan we er beiden niet wijzer van worden, dus mevrouw, nog één keer rustig, waar zijn mijn hyungs en Jungkook?' Vraag ik terwijl ik haar doordringend aankijk. Ze slikt even en kijkt van de papieren naar mij en weer terug. 'Ik zal ze halen meneer, geen reden om u druk te maken.' Zegt ze en verdwijnt snel de kamer weer uit. Ik zucht en laat mijn hoofd naar achteren vallen. Eerlijk, ik weet niet echt meer wat er gebeurt is, het is allemaal zo vaag. Maar ik moet weten of de anderen in orde zijn.

POV: Y/N
Ik probeer me te draaien in bed maar wordt tegengehouden door een draad. Ik open mijn ogen geïrriteerd en herinner dan dat ik in het ziekenhuis lig met een infuus. Ik kijk naast me en zie Luke slapend in de stoel. Zijn ene been hangt over de stoelleuning en hij hangt helemaal onderuit. 'Luke! Slaapkopie!' Roep ik, hij schrikt wakker en glijdt van de stoel af. Ik begin hard te lachen en hij zet zich kwaad recht, maar eens hij doorheeft dat ik lach komt er toch ook een glimlach op zijn gezicht.

'Goed om je wakker en vrolijk te zien.' Zegt hij en ik knik glimlachend. 'Ik zal Jimin laten weten dat je wakker bent en iets te eten en drinken halen. Ik ben zo terug.' Zegt hij en verlaat de kamer. Ik kijk naar de stoel waar hij net op lag en merk al meteen zijn slordigheid, zijn holster hangt erover gegooid, zijn jas hangt voor de helft op de grond en het geweer zelf ligt op de tafel. Ik lach om hoe hij is, dit heb ik toch wel gemist. Ik leg mijn hoofd terug neer maar schrik terug op als de deur opengaat. 'Jimin? Alles ok?' Vraag ik verward als hij er staat, als Luke hem net heeft gebeld? Hoe kan het dan dat hij er nu al is? Hebben ze een ziekenhuis naast de dorm gebouwd of zo? 'Ik heb je zo gemist.' Mompelt hij en stort neer tegen me in een poging om een knuffel te geven. 'Ik ben in orde. Er is niks gebeurt dat me ernstig verwond heeft.' Probeer ik hem gerust te stellen. 'Ik weet het.' Zucht hij uit. Erna lachen en praten we nog wat tot er een verpleegster binnenkomt.

'Goedemiddag mevrouw, ik kom u nog wat pijnstillers bijgeven.' Zegt ze vriendelijk, ze legt een klembord op het tafeltje en maakt een spuit klaar om in het infuus te steken. 'Het hoeft niet hoor, ik heb geen pijn meer, maar kan u de dokter roepen voor me?' Vraag ik haar rustig. 'Y/N toch?' Vraagt ze als ze snel nog eens naar de papieren kijkt. 'Ja?' Antwoord ik op een vragende toon, Jimin zet zich recht en komt beschermend bij me staan. 'De dokter heeft me laten weten dat ik je dit moet toedienen.' Zegt ze en begint al de spuit te controleren of hij werkt. Ik neem het klembord en bekijk wat er op staat. De verpleegster versnelt wat ze aan het doen is en ik lees wat op het klembord staat: 'Batrachotoxine'. 'Maar dat is giftig!' Roep ik in paniek uit. Ze spuit snel de vloeistof in in buisje en zonder nadenken trek ik het infuus uit mijn hand. De vloeistof loopt door op de grond en mijn hand begint te bloeden maar daar richt ik mijn aandacht niet op als ik iets opmerk bij het meisje. 'Jimin, geweer!' Roep ik en het meisje grijpt het geweer vast en richt op mij. Ik knijp mijn ogen dicht en...

*BAM*

Ik voel iets op mijn gezicht komen en hoor een hevige ademhaling. Ik open mijn ogen en zie de verpleegster met een beschoten schouder op de grond liggen. Ik kijk naast me en zie Jimin dat met trillende handen het geweer laat vallen. 'I-ik heb haar geschoten. I-ik heb haar, haar geraakt. Ik-ik..' hij bazelt geschokt allerlei dingen uit. 'Is ze dood? Heb ik haar vermoord? Ik...? Wat heb ik gedaan?' 'Jimin, wat jij hebt gedaan is mijn leven gered, als je dat niet had gedaan had ze mij geschoten en misschien jou erna ook. Je hebt me gered.' Zeg ik met tranen in mijn ogen en neem zijn hoofd vast in mijn handen om hem te kalmeren. 'Dankje, ik voel me veel beter nu je het zo zegt.' Mompelt hij als hij me stevig knuffelt. De deur gaat erna open en Luke komt binnen met nog twee agenten, ze brengen de verpleegster weg en Luke komt bij mij gelopen. 'Alles ok!?' Roept hij. 'Dankzij Jimin zijn moed en jouw slordigheid wel.' Lach ik tussen tranen van blijdschap heen. 'Dankje Jimin, om voor haar te zorgen.' Zegt Luke, Jimin zegt niks en knikt enkel. 'Oh, btw: over gisteren waar we over aan het praten waren. Van Taehyung en Jungkook? Jungkook was op kantoor verklaringen aan het afleggen van alles aangezien hij de enigste was die nog normaal functioneerde. Taehyung is wel wat anders. Bij de andere kogels is hij geraakt. Het is een kogel die hij net niet heeft kunnen ontwijken, hij heeft zijn vel opengeschaafd dus nu heeft hij hechtingen. Hij viel flauw daar omdat hij paniekeerde, maar geen nood. Hij is in orde, ik hoorde net dat hij wakker is en vroeg achter iedereen. De anderen zijn net bij hem.' Legt Luke uit. Ik was eerst bezorgd maar weet dat hij in goede handen is. 'Zie je, alles komt wel goed op het einde.' Glimlach ik. Hij knikt en geeft me nog een kus voordat hij wegtrekt en me in de ogen kijkt. 'Y/N, I love you.' Fluistert hij en ik grinnik. 'Love you too.'

[Zou dit het einde van het verhaal kunnen zijn? Wat denken jullie? ♡]

[love y'all!]