A Fangirl's Fantasy

38: Amnesia

“Come to me.. if you hear me now.”

"Since we're friends now, I would like to invite you to watch my shoot for my drama. You can invite Elise if you want."

“Then try harder. Because i'll never consider a fangirl's feelings not unless she starts liking me.. forgetting that I am her idol.”

“Tell me, panaginip lang ba 'to sa'yo?”

“I can't lose you.”

“Do you just like me as your idol? Just. As your. Idol?”

“Charisa.. Melanie.. Ray - uh, no. Charisa Melanie Shin. Uy! Bagay!”

"I'm glad you're awake. Kinabahan ako no'ng ilang bisita 'ko sa'yo ay natutulog ka parin,"

“Yes, you do. I love you too.”

Unti unti akong naalimpungatan sa sobrang gulo ng nasa utak 'ko. Halo halo na yata ang nasa panaginip 'ko kaya sa halip na maguluhan ay pinilit 'kong magising.

Pero sa unti unti 'kong pagmulat, unang bumungad sa akin si Thalia na parang binabantayan ang paggising 'ko. Nanlalaki ang mata niya sa hindi malamang dahilan. She smiled very wide, “Oh. My. God. Thank. God.”

Bahagyang kumunot ang noo 'ko. Huh? Thank God? Bakit? Ano bang nanyari?

Nilingon lingon 'ko ang paligid 'ko. The moment I realized that I'm in the ICU, duon 'ko naalala ang lahat. I got into a car accident! Wait. Na-comatose ba ako? SERIOUSLY?! Omg. Hindi na talaga ako papayagan ni Daddy na mag drive ng car 'ko! Huhuhu!

“H-huwag kang kukurap. T-tatawagin 'ko lang sa labas sina Tito. Huwag kang pipikit!”

Dali dali siyang tumakbo sa labas. Habang siya nama'y nasa labas ay nililibot 'ko ang paningin 'ko sa kwartong ito. Gaano katagal akong natulog? Gaano katagal na ako dito?

At 'yung panaginip 'ko.. shocks. Did I just dream about Yildeen? It feels so real. Sa panaginip 'kong iyon, feeling 'ko kami talaga! Ang ganda ng panaginip 'ko~

“Melanie?” nakita 'kong nakaupo si Mommy sa wheelchair at tulak tulak siya ni Daddy palapit sa akin. She held my hand and placed it on her cheek, “You're back.”

Bumaba tingin 'ko sa wheelchair na inuupuan niya. Dad started explaining, “She was confined due to so much stress. But she's doing great now. Don't worry. You? May problema ba sa'yo?”

Ngumisi ako at umiling sa kanila, “Nothing. But then I'm sad,” my mom and dad started panting so i cleared myself out. “No! Don't pant! What I mean is, Dad will no longer allow me to use my car. Aish.. It's not my fault actually.”

“Nako, tito! Huwag niyo na po talaga siyang papayagan magmaneho. Nakaka home sick kapag wala ka bes sa tabi 'ko!”

Ngumiwi ako no'ng subukan 'kong sumandal sa headboard. Medyo masakit 'yung sa may tagiliran 'ko. Omg. May sugat ako sa appendix 'ko?! Omg! Ibig sabihin ba nito, hindi na ako makakapag crop top?! Omg! Noooo!

Maya maya ay may kumatok na doctor at pumasok. Nakangiti siya sa amin ng malapad at kinongrats ang parents 'ko dahil sa wakas ay nagising na raw ako. Gaano katagal ba akong natulog?