BEYAZ TENLİ KADIN/ TEXTİNG

22. BÖLÜM

Okuldan minik ve isteksiz adımlarla ilerlerken gözüme çarpan Berna'ya göz kırpıp ilerledim. Arkam da kuduruyor arkadaşları ise kolundan tutuyordu. 

"Kızım, sen var ya az kaşar değilsin! Pis yetim!" 

Adımlarım bıçak gibi durdu başımdan aşağı kaynar sular indi. Bu okulda burslu okuduğum için sevilmez ve en aşırısı başarılı olduğum için kendine yediremeyenler tarafından değişik bakışlara maruz kalırdım ama bu farklıydı.

Arkamı dönüp ona saldırmak istedim, neye yararsa!

Gülümsemek benim için o kadar zordu ki, Berna'ya döndüm. "Babam öldü."Gülümsedim. "Senin baban var da ne işe yarıyor?"

Babasının annesini aldattığını ve gayrımeşru bir çocuğu olduğu iddiası geçen sene bütün okula yayılmış ve herkes ona acıyarak bakmıştı. Berna tepinmeyi bırakıp şaşkın gözlerle bana bakarken ona sırtımı çevirip hızla okuldan dışarı çıktım. 

Yağmur o kadar hızlı yağıyordu ki dolan gözlerim bir an da yenilgiyi kabul etti, sarsıla sarsıla ağlamaya başladım. Arabaların olduğu yerde durup pahalı bir arabaya sırtımı vererek kendimi küçültüp yavaş yavaş yere çöküp iç çekerek ağladım. 

Beş dakika oturduğum yerde iç çekmeye başlayana kadar sakinleştiğim de yanımda bir çift siyah bot durdu. Hafifte olsa yağmur saçlarımı ağılaştırdığı için başımı kaldırdığım da çatık kaşlarla bana bakan adamı görüp korktum.

Çekinerek oturduğum yerden kalkıp burnumu elimin üzerine silip "Araba sizin mi?" diye boğuk sesle konuştum.

Başını sessiz bir mırıltıyla sallayıp gözlerime bakmaya devam etti. 

"Kusura bakmayın," diye geveledim. Gözleri benden ayrılıp arabasına kaydı kaşları derince çatıldı, göz bebeği yavaşça aşağı indi. Onun baktığı yere baktığım da şaşkınlıktan dizlerimin bağı çözüldü.

Lüks arabanın kapısının üzerinde yukarıdan aşağıya olan derin ince bir çizik vardı. Sağ omzumdan çıkardığım çantanın ön fermuar yerine baktığım da dilim damağım kurudu. aşağı doğru çökerken arabayı çizmiştim.

Sıçtım.