Jesteś Moim Prestiżem (LORD KRUSZWIL X KAMERZYSTA)

34. "Mam nadzieję, że nic się nie zmieni."

Kruszwil pov.

Adam poszedł do domu po jakiejś półtorej godziny. Nie sądziłem, że kiedyś to przyznam, ale jak na biedaka i przyjaciela Łukasza jest całkiem spoko. Nie przekonałem się jednak do niego jeszcze w stu procentach, ale coraz bardziej go akceptowałem. Nie chciałem oczywiście, żeby narazie się dowiedział o moich relacjach z Łukaszem, ani nawet zahaczać o ten temat. Dotychczas jedyną wiedzącą pozostała Kasia i pewnie długo jeszcze się to nie zmieni. Na pewno będziemy to ukrywać przed widzami. Zastanawiam się, czy kiedykolwiek podzielę się tym z moimi rodzicami...

Poczułem pragnienie, więc podniosłem się z fotela i podszedłem do szafki, żeby wyjąć z niej szklankę. Następnie sięgnąłem po wodę z lodowca stojącą niżej na blacie. Otworzyłam butelkę i nalałem sobie jej zawartość, a po zamknięciu i odłożeniu jej na miejsce, chwyciłem za szklankę i zacząłem pić. Zauważyłem Łukasza podchodzącegi obok mnie i opierającego się o blat.

- Więc koniec weekendu... - stwierdził.

Trochę zepsuł mi się humor, gdy to usłyszałem. Kolejne wolne dni zleciały tak szybko.

- Przecież dla ciebie to bez różnicy - westchnąłem.

- Czy ja wiem? - popatrzył na mnie. - Jakoś pusto jest w domu bez was.

- Heh... To może jutro też przez przypadek zapomnę portfela? - uśmiechnąłem cię, na co on zrobił to samo.

- Przecież nawet bez tego chętnie bym cię odwiedził.

- Tylko nie odstawmy takiej szopki, jak ostatnio.

Przypomniałem sobie moment, gdy tamtego dnia Łukasz mnie pocałował obok budynku między drzewami. Czułem się wtedy trochę zaniepokojony z tego powodu, że ktoś mógł nas zobaczyć, chociaż tam było to mało możliwe. Ale z drugiej strony... Myśl o tym, że tak otwarcie okazujemy sobie uczucia tuż obok miejsca publicznego, była trochę podniecająca... Uh... Marek, przestań! - pomyślałem. - Dobrze wiesz, że nie powinniście robić takich rzeczy poza domem!

- Czyli mówisz, że mogę jutro przyjść? - zapytał.

- Jeśli aż tak ci zależy...

Kamerzysta pov.

Gadaliśmy jeszcze przez krótką chwilę, a w międzyczasie Marek popijał wodę. Gdy skończył, podszedł do zmywarki i włożył szklankę do środka, a następnie wrócił na miejsce. Zauważyłem, że Kasia opierająca się o ścianę niedaleko patrzy na nas, jakby się nad czymś zastanawiała. Kątem oka już jakąś minutę wcześniej to dostrzegłem, ale dopiero teraz zwróciłem na to szczególną uwagę.

- Co jest? - powiedziałem.

- Huh? Nic nic... - odwróciła wzrok.

- Na pewno? - przechyliłem głowę w bok.

- Tak, tylko... Eh, nieważne.

Przybrałem pytającą minę. Nastało kilka sekund ciszy.

- Co zrobiłaś? - zapytał Marek patrząc na nią obojętnie.

- Nic nie zrobiłam! - spojrzała na chłopaka. - Nie o to chodzi. Okej, zapomnijcie. Idę do pokoju.

- Jak nie powiesz, to odetnę ci połowę wypłaty - odparł. - Wow, dawno tego nie robiłem...

- C... Co?! Eh... No dobra.

Z obojętną miną podeszła bliżej nas opierając dłonie po drugiej stronie blatu. Chwilę była cicho, ale w końcu skierowała wzrok w naszą stronę i zaczęła mówić: