Chapter 14: NOW WE KNOW…..
Hindi mukhang tigress ‘pag tulog. Ang amo ng mukha mo. Ano ba talagang pinagdaraanan mo? gano’n ba kasakit para magalit ka sa mga lalaki? Pero bakit si Luis, nakakalapit sa’yo? Sino ka ba talaga, Thracey Sarmiento?
He was caressing her face. Tulog na tulog ito. Malalim an ang gabi pero mula kanina ay hindi pa tin ito nagigising. Kabaligtaran naman niya. Gusto niya itong bantayan at alagaan. Sisiguruhin niyang magaling na ito bukas para mapanatag s’ya bago umalis. Kahit ang lagnat man lang nito ay mapababa.
Naroon sila sa isang bahay ng residente roon. Ipinagamit nito ang bahay para maging komportable si Thracey. May kasama pa sila — si Lauren at isang nurse.
Magpagaling ka, Thracey…
“’Wag mong pagnasaan ‘yan, Yke. Walang kalaban-laban.” – Lauren
“H-ha?! Gising ka pala?”
“Oo. Kanina pa nga kita Pinapanood. You cared too much for her, do you?”
“Yeah. Nakikita ko sa mata niya ang sakit pero hindi ko alam kung anong dahilan. She was strong in other’s eyes but deep inside, she’s hurting. Do you know more about her?”
“No. Ngayon ko lang s’ya nakasama sa isang assignment. Hindi rin siya makwento tungkol sa sarili niya. Minsan lang siya magkwento but I like her even if she’s too formal. She cared for us kahit hindi niya sabihin. She’s like a big sister to me.”
“Buti ka pa, pinatunguhan niya ng maganda, pero ako, she treated me a an enemy. Bago pa maaksidente ang kaibigan niya, nakita ko na siya 2 years ago. She was crying that time and when I approached her, she drove me away. From then, I couldn’t forget her. I want
BINABASA MO ANG
You're Near, Yet So Far
Teen Fictionmasaktan ka man ng pag-ibig..... pag-ibig pa rin ang gagamot sa'yo...
