Unforeseen Boy (Beklenmeyen O) [z.m]

Seni unutamam

"Gözlerim boş bakıyor
Ufukta bir şeye
Mutluluk veda ediyor
Ilık nefesi ile "

bu şarkıyı icimde mırıldanıyordum.

Kapıyı açan kadının annesi olduğunu anlamak biraz zamanımı almıştı. O an ne yapacağımı şaşırmıştım. O ise gülümsedi ve beni içeri davet etti.Zayn'i yeni gördüğünü biliyordum ve sımsıkı sarıldı nefes almasına izin vermeyecek gibi aksine Zayn 'de tepkisiz kaldı, dediği tek şey " Annem! "olmuştu.Bu duygusaldı.Bu özlemdi.Ardından ayrıldılar .  Zayn belimden tutarak bana eşlik etti. Utanıyordum.Zayn'e kıyamasamda ona kızmıştım bana haber etmeliydi.

Koltuğa oturmadan önce el sıkıştık.

-Ben Trisha , sen ? dedi kocamanca gülümseyerek.Ekledi;

-Şaka yapıyorum tabiki seni tanımayı  dört gözle bekliyordum.

dedi gülerek.Zayn gerçekten tamamıyla annesinin kopyasıydı.Gülümsedim bu tepkisine.

-Bende sizinle tanışmak istiyordum. Yani Zayn ve ailesini.

dedim sessizce.

Sanki Trisha halimi anlamış gibi.

-Sevdiğinin uzaklara gitmesi zor.

dedi bir anda.Bunu zor söylemişti.Belki yutkunarak belki uzun bi süre nefes alamayarak , ama söylemişti.

Oda bunu biliyordu ve acısını derinden yaşayarak söyledi. O annesiydi.Zayn ayağa kalktı ve;

-Bir sigara molası vereceğim siz devam edin.

dedi tepkilerini bize kapatarak , gözlerimize bakmadan.Ve arka bahçe kapısına yöneldi.Trisha 'ya cevap vermeden önce uzun bir süre onu izledim.Cebinden sigarasını çıkarıp yaktı.Gökyüzüne bakarak bi ileri gitti bi geri geldi.

-Evet . Ben yakını değilim ama onu özlüyorum.Onunla bir bağım yok ama onsuz mutlu değilim.Belki siz kadar üzülmedim diye düşünmüş olabilirsiniz ama ben onu çok özledim.

dedim ve gözlerim doldu.Ağladığımı görmesin diye ellerimle yüzümü kapadım.Ama anlamıştı yanıma oturup omzuma dokundu.

-Sakin ol.Ben onun benle konuşma seklinden bile hayatında biri olduğunu anlayan biriyim.Seni özellikle seni iyi anlıyorum.Sen onu mutlu yapıyorsun.Ben diyorum ama bende biliyorum onu görebilecek bir sürü imkanımız olacak ve varda.Üzülme kızım.Kendini toparla.

dedi kulağıma fısıldar gibi.

-Teşekkür ederim.

deyip göz yaşlarımı sildim.Ayağa kalktım ve kapıyı açıp Zayn'in yanına yürümeye başladım. Ayakta dikilmiş durumdaydı ama devinmiyordu nefes almayı kesmişti sanki.Yanına geldiğimde gözleri yere bakıyordu.Ayakkabımı görünce bir saniyeliğine yüzüme , gözlerime , belki taa derinlere baktı.Sonra başını tekrar eğdi.Gözleri kızarıktı.Güçlü olmaya çalışıyordu.Dişlerini birbirine kenetlemiş gibiydi çenesi.

Ondan kendimi uzak tutmak istesemde engel olamayıp ona sımsıkı sarıldım.Bir an ellerini bana sarmayacağını düşündüm ama öyle olmadı.O da öyle sarıldı. Şu an bir diyaloğa ihtiyacımız yoktu. Kimin olabilirdi  ki ? Hangi aptalın ? Hangi zır delinin?

Sadece derin bi nefes aldığını hissettim.Kulaklarım onun kalp atış sesinden başka bir şey duymuyordu.Son kez adam akıllı dinlemeliydim bunu.Sonra eve gireceğimiz sırada Trisha 'nın bize baktığını farkettik.Ellerimi çekip başımı yere eğdim.Zayn güldü.Omzuna hafifçe vurarak ;

-Bunu kes! diye fısıldadım.O da ciddi bir yüzle ;

-Peki. 

dedi.Herkes biraz da olsa rahatlamıştı.Gülümsüyorlardı.