VIR SHIVA - DROGA OBOWIĄZKU [DRAGON AGE]

Rozdział 24. Pustka?

Kassandra krążyła nerwowo po pokoju Inkwizytorki, czekając, aż tamta będzie gotowa. Józefina szczęśliwie już sobie poszła, by dopilnować wszystkiego na górze, ale zamiast odetchnąć, wojowniczka robiła się coraz bardziej spięta.

– Nie wytrzymam! Nie mam pojęcia, po co się zgodziłam na tę szopkę! Komu przeszkadzało, że wystąpiłabym w mundurze?

– Kochanie, robimy to w szczytnym celu. Pamiętaj i uśmiechnij się choć trochę – zbeształa ją Vivienne, również udając się na górę.

– Spokojnie, Kassandro. Wyglądasz zjawiskowo. Jestem pewna, że on za nic w świecie nie chciałby przegapić możliwości zobaczenia cię dzisiaj.

Inkwizytorka wyszła z sypialni i dołączyła do Kassandry w saloniku. Ona również wyglądała zjawiskowo. Suknie czterech członkiń Inkwizycji zdobiły dziś piękne kryształy sprowadzone przez Ród Cadash z Gór Vimmark. Józefina i Kassandra miały stroje w kolorze bogatego fioletu i złota, Vivienne i Sulahn – odcienie lawendy i srebra. Już sam fakt, że Poszukiwaczka pozwoliła się wtłoczyć w suknię, wiele znaczył, jednak narzekaniom nie było końca, zwłaszcza gdy się okazało, że Deshir Kirkwall jeszcze nie przybył i być może wcale nie przybędzie na czas.

– To chyba nie jest dobry pomysł – stwierdziła wreszcie Poszukiwaczka, rejterując w ostatniej chwili. – Lepiej się przebiorę.

– Nie ma już czasu – beztrosko odparła Sul, podając maskę towarzyszce. Bal został zorganizowany na orlesiańską modłę i wszystkich gości obowiązywały maski. – Zresztą rozczarowałabyś go bardzo, a tego przecież nie chcesz.

– Mam gdzieś jego rozczarowanie! – prychnęła Kassandra. – Mógł się nie spóźniać! Myślisz, że zdąży przyjechać? – dodała pełna obaw.

Sul, wielce się nie przejmując narzekaniami przyjaciółki, po raz ostatni poprawiła maskę wykonaną ze srebrytu i zielonej emalii harmonizującej z kolorem jej oczu. Całość była wręcz przeładowana symboliką Zakonu, Inkwizycji i dalijskich klanów. Strasznie nieporęczna rzecz. Zamiast tego wolałaby lekki hełm osłaniający również szyję i kark. Trudno, czegóż się nie robi dla poprawy stosunków z sąsiadami? A przeczuwała, że wiele może zależeć od dzisiejszej uroczystości.

– Moje Panie, wraz z mym towarzyszem dostąpiliśmy dziś zaszczytu wprowadzenia was na salę balową. – Żelazny Byk ledwo wcisnął się przez drzwi, a już giął się w ukłonie, prawie zahaczając rogami o posadzkę. Jego „towarzyszem" został dziś Maar Adaar, chyba jeszcze potężniejszy, stanowczo bardziej „reprezentacyjny".

– Jesteśmy zachwycone, prawda Kassandro? – Inkwizytorka trzepnęła tamtą ostrzegawczo wachlarzem. – Przy dwóch tak wyśmienitych wojownikach nic nam się stać nie może.

– No chodź, malutka. Nie pozwolę im ciebie zgnieść. – Byk bezczelnie wyszczerzył się do Inkwizytorki, dzięki temu też został zdzielony wachlarzem.

To był pomysł Sul, by zaprezentować gościom nie tylko przepych i bogactwo, ale i brutalną siłę. Józefina krzywiła się niemiłosiernie, ale i ona musiała przyznać, że czasem trzeba kogoś postraszyć, choćby tylko po to, by wybić głupie pomysły z gorących głów. Cullen też poparł pokaz siły i ustawił na straży swoich najroślejszych rycerzy.

– Jak się czuje Simon? – Sul odwróciła się do Adaara pełna niepokoju. Wcale nie była pewna, czy postąpiła słusznie, umożliwiając spotkanie dwóch panów Trevelyan.

– Wszystko w porządku. Widziałem go przed chwilą. Jest ci wdzięczny, nawet jeśli w tym momencie jeszcze tego nie czuje.

Dłużej nie mogli rozmawiać, bo oto wkroczyli do wielkiej sali i bal się rozpoczął.