EFSANE'NİN AŞKI - Y.S.S. IV - FİNAL ❤️ Bir CEM ERNEZ Efsanesi

13.BÖLÜM - DEVRANIN BAŞLADIĞI YER

keyifli okumalar =)

------------------

Öksürdü... Aynı anda da kapıyı çaldı. Kapı açılmadan önce derin bir nefes alıp verdi ve kapı açıldığı an kızın konuşmasına fırsat vermeden o özlediği dudaklara yapıştı.
“Cem...” sözü kesildi.
“Baban gelse alamaz kızım seni elimden,” diye homurdanırken, kızı duvara yapıştırdı.
“Baba-”

“Sus Ecrin ve karşılık ver!” tekrar kızın dudaklarına yapıştı. Kendinden geçerken dudaklarını boynuna bastırdı. “Öldürüyorsun beni!”
“Bak onu iyi bildin!” dedi arkasından gelen ses.
Cem durdu ve “Te-tele-televizyon açık galiba...” dedi acı dolu bir sesle.

“Canlı yayından bağlanıyoruz,” ses daha yakından gelmişti.
Cem arkasına bakmadan Ecrin’e baktı ve yutkundu. Evet Cem olayı çevirebilirsin, yapabilirsin. Sen efsanesin oğlum...
“İşte tamda öyle olmuş Ecrin hanım, yani sen al kızı duvara yapıştır, öp, be-besle, sonra hamile kalmış kız. Evlenmişler ama. Kocası artık sonuçta kaçırmış sayılmaz. Değil mi?” kız sessizdi. Adam acı dolu bir inleyişle “Değil mi Ecrin?” diye bağırdı.

Ecrin yüzünü buruşturdu. “Sıvıyorsun,” diye mırıldandı.
Cem arkasına baktığında, birden gülümsedi, “İnanmıyorum, Derviş beydi değil mi? Ben Ecrin’in patronu. Bir olayın üstünde görselliklerle çalışıyorduk da...”

“Görsellikten çok ellekliğe girmiyor mu senin ki?”
“Elleklik? Ben? Hiç ellek değilimdir halbuki, ellemem yani ben. Tamamen olayı uygulamalı anlatma şeysi bendeki.”
Adam öfkeyle çattı kaşlarını, “Lan oradan bakınca gerizekalı gibi mi duruyorum?”

Cem yutkundu, “Yok valla, gayet de her şeyi anlamış, kızgın bir baba gibi duruyorsunuz. Ama açıklayabilirim.”
Adam ellerini göğsünde birleştirdi, “Dinliyorum.”
Cem yeniden yutkundu, “Şimdi yanlış anlamayın da meraktan soruyorum. Sizin tam burada ‘açıklanacak bir şey yok!’ diye gürlemeniz gerekmiyor mu? Genelde öyle olur ya.”

Adam kaşlarını kaldırdı, “Öyle mi olur?”
“Evet,” dedi Cem gamzesini göstererek sırıtırken.
“Açıkçası ben...” dedi ellerini cebine koyup, Cem’e yaklaşırken. “Daha ne kadar saçmalayacağını merak ettim.”
O sırada merdivenlerden inen kadın neşeyle şakıdı, “Ah bebeğim, damadımızın üstüne bu kadar gitme.”

Cem duyduğu şeyle Ecrin’e döndü, “Annen neden küfürlü konuşuyor?” kadına döndü ve sevimli bir şekilde gülümsedi, “Yok adım Cem. Cem Ernez.”
Kadın elini es geçip, adama sarıldı. “Ah ne tatlı şeysin sen,” dedi kadın uzaklaşıp, adamın suratına bakarken. “Derviş şuna baksana.”

“Bakıyorum Azimet. Maşallah nur TOPU gibi.”
“Derviş! Damat düşmanlığı hoş değil.”
“Ben düşman değilim. Sevmiyorum sadece. Zevk meselesi. Bir de azıcık alerjim var.”
‘Sanki adama zevkin doruklarını vaat ettik anasını satayım.” Cem hala sırıtıyordu. “Şey... Damat demesek mi, bende de alerji yapıyor da...”
Ecrin arkadan onu eli ile dürtüp, uyarınca sustu.

“Hadi kızım sen bize kahve yap, bizde içeri girelim.”
“Şey gerçekten gerek yok, benim gitmem lazım. Yol üzeri uğramıştım."
“Aa olur mu ama?”
Kadın itiraz ederken, adam homurdanıyordu, “Yol üzeri buysa, oturmaya geldiğinde nasıldır Allah bilir!”

“Anne, onun gitmesi gerekiyor,” diyerek araya girdi Ecrin, içinde tarif edemediği bir yara açılmıştı. Cem bu tanışmadan hiç memnun olmamıştı çünkü. “Ben onu yolcu edeyim.”
“Sizlerle tanıştığıma çok memnun oldum.”
“Bizlerde.”
Kapıya çıktıklarında Cem rahat bir nefes verdi.

“Sana anlatmaya çalıştım. Ama konuşmama fırsat vermedin.”
“Kapıya as bir daha kapıya.”
Ecrin saçlarını geriye attı, “Cem...”
“Efendim güzelim?” kapıya yaslanıp, kızı süzdü.
“Ben... Yani bir süre görüşmeyelim. Babamlar burada olacak zaten.”
Cem kaşlarını çattı, “Saçmalama Ecrin ya!” dedi ve kızın yanağından öperek,