Efsane kendi hikayesi 'EFSANE'NİN AŞKI' ile dönüyor.
En çok istenilen, en çok eleştirilen, ama en çok sevilen Cem Ernez kendi hikayesi ile tekrardan okurları ile buluşacak.
En berbat sevgili, en sadık koca, en kusursuz dost, en mükemmel baba, en kıs...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Cem yatağına uzanmış tavanı izliyordu. O böyle bir adam değildi. Bir kıza takacak ve gecelerce onu düşünecek bir adam hiç değildi. Delirmek üzereydi anlaşılan. Telefonu eline aldı ve kızın sosyal hesabına girdi. Ama hala hiçbir fotoğrafı açık değildi.
"Her şeyin mi kısıtlı olur arkadaş?" diye homurdandı ve telefonu köşeye attı. Sonra aklına gelen düşünceyle önce dehşete düştü, sonra yüzünü buruşturdu. Aşağıya bakarak mırıldandı, "Yok artık ufaklık bir fotoğrafa kalmadın değil mi?" kendi kendine acıyarak kahkaha attı. "Ecrin umarım bir gün elime geçersin. O zaman seni doğduğuna pişman edeceğim." Hızla yataktan kalktı ve kendini banyoya attı. Duş alıp, biraz hava almaya ihtiyacı vardı.
***
Cemre için uykusuz bir gece daha baş gösteriyordu. Balkona çıkıp, üzerine şalını sardı ve gökyüzünü izledi. Yıldızlar ona neden o adamı hatırlatıp duruyordu bilmiyordu ama bu duygu onu mutlu ediyordu o kesindi. Dakikalarca seyretti onları. Gülümsedi. Çünkü aklına hep onunla ilgili anılar geldi. Evet suratsızdı ama çok yakışıklı bir suratsızdı.
Kapı çaldığında kaşlarını çatıldı. "Bu saatte kim ki?" dedi korku dolu bir ifade ile. Sessizce giderek delikten baktığında gördüğü kişi ile hayrete düştü ve hemen açtı. "Abi?" dedi merak ederek. Bu saatte neden gelmişti ki? "Ne oldu küçük? Yoksa evde misafirin mi var?" diye sordu öfkeyle kaşları çatılırken.
"Saçmalama ya, sadece tedirgin oldum. Saat ikiye geliyor." "Buradan geçiyordum. Seni balkonda görünce geldim." "Hoş geldin. Girsene." Cemre her ikisine de kahve yaptığında birlikte balkona geçtiler. "Neyin var abi?"
Cem elindeki kahveyi köşeye bırakıp, mindere uzandı ve yıldızları izledi. "Bilmiyorum." "O kız mı yine?" Cem kahkaha attı. "İlk kez bir kız tarafından reddedildim ve evet kabul bu egoma büyük bir darbe oldu. Başka bir şey değil."
"Bence o darbe bir tek egonu hedef almamış gibi." Cem kaşlarını havalandırarak kardeşine baktı. "O ne demek?" "El değmemiş yerlerde nasibini almış gibi." Cem derin bir nefes alarak tekrar gökyüzüne baktı. "O yerler el değmemiş değil küçük. Zamanında harabeye çevrilmiş. O yüzden de orada kimse barınamaz."
Kız da yanına uzandı. "Neden öyle düşünüyorsun abi. Belki de o kız kalbini yeniden hayata döndürmek için gelmiştir." Cem güldü ve başını kız kardeşine çevirdi. "O kız sadece başıma bela olmak ve beni peşinden süründürmek için geldi küçük. Başka da bir halt değil," sinirle yerinden kalktı.
“Nereye?” “Kendi evime. Senin tespitlerin benim hoşuma gitmiyor.” “Doğru oldukları için mi?” “Saçma oldukları için. Ben aşık falan değilim. Olmam da!” dedikten sonra evden ayrıldı.
Cemre arkasından bakarken gülümsedi, "Sen öyle san! Bu hırçınlığın hep ama hep aşktan." Keyifle kapıyı kapatıp, odasına gitti.
