Dark Secrets: The Game Of Blood

Διαφορετικότητα

"Δύο άνθρωποι ίδιοι μα τόσο διαφορετικοί ,το πάθος και η απάθεια. Η φωτιά και το νερό... το χαμογελο και η θλιψη ... Οπτικα, δύσκολα τους ξεχωρίζεις... ψυχικα όμως, αυτό που θα αντικρύσεις θα είναι τρομακτικό ..."

Παρόν Έτος 2018

Το μαύρο Βέλο που φορούσε έκρυβε κάθε χαρακτηριστικό του προσώπου της. Καθισμένη στην άκρη, μακριά από όλους και από όλα κοιτούσε τον "εαυτό " της να θάβεται.
Τόσο ίδιες ήταν... Τα χαρακτηριστικά της σκληρυναν όταν ειδε τον πόνο που ήταν ζωγραφισμένος στο πρόσωπο της μάνας της. Ίσως ποτέ της δεν είχε ρίξει ούτε ένα δάκρυ για την ίδια. Η Καρινα θρηνουσε, το έκανε όμως με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Δεν τους ανακοίνωσε καν πως θα πήγαινε στην κηδεία.

Ο Κόσμος κατά έναν παράξενο λόγο ήταν λιγοστός. Σε σχέση με τον εκρηκτικό χαρακτήρα που είχε πάντα η αδερφή της, το γεγονός πως έκαναν μια τόσο κλειστή κηδεία την ξενιζε. Βέβαια τα 50 άτομα που υπήρχαν δεν τα ελεγες και λιγα,   αλλα σε σχεση με τα 1300 που ειχε καλεσει στο γάμο της έκαναν  την διαφορα και ήταν αρκετά για την κρύψουν. Όχι πως ήθελε να κρυφτεί αλλά όπως και να έχει ποιος θα έδινε σημασία στην ξεχασμένη αδερφή; ήταν σίγουρη πως θα νόμιζαν πως αναστήθηκε η Κλάρα... Αν και είχε να μάθει νέα της 3 ολόκληρα χρόνια οι γονείς της στο γράμμα που της έστειλαν μαζί με το προσκλητήριο του γάμου της,  την είχαν πληροφορήσει πως ήταν μεγάλη και τρανή κυρία πλέον. Διάσημη στους κύκλους και πλούσια. Η Καρινα ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να δει τις λεπτομέριες από την ζωή της αδερφής της και αρκέστηκε σε αυτό. Βέβαια δεν ξέχασε ούτε λεπτό τα λόγια της θείας της στο μήνυμα που άφησε στον τηλεφωνητή...

Ο κόσμος άρχισε να φεύγει. Μέσα στο πληθος την προσοχή της τράβηξε η φιγούρα ενός ψηλού μελαχρινου άντρα. Πλησιασε το φερετρο και άφησε πάνω ένα λευκό τριαντάφυλλο. Υπέθεσε πως θα ήταν ο  άντρας της. Δυστυχώς το προσκλητήριο είχε ημερομηνία 1 ημέρα μετά τον θάνατο της πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχαν παντρευτεί ακόμα αλλά δεν επαυε να ήταν άντρας της. Όλα έμοιαζαν τόσο ψεύτικα... Μια γυναίκα που ήταν πάντα το επίκεντρο της προσοχής, μια γυναίκα που ήταν γεμάτη ζωή πλέον κείτονταν νεκρή λίγα μέτρα μακριά της.

Περίμενε στις σκιές τον κόσμο να φύγει. Μόλις έμεινε τελευταία σηκώθηκε και πήγε προς το φερετρο. Έβαλε το χέρι της πάνω στο κρύο ξύλο και αναστέναξε.  Σηκωσε το Βέλο και βλέποντας την νεκρή, άψυχη μπροστά στα μάτια της ,  οι αναμνήσεις  επέστρεψαν για να την στοιχειώσουν...