Dark Secrets: The Game Of Blood

Δεξίωση

"Πράξεις ανείπωτες και λόγια δίχως ουσία..."

Η Καρίνα πλησίασε το μαύρο τζιπ ξέροντας πως για ακόμα μια φορά θα βρεθεί να κάθεται δίπλα του... Ο Μαξ την κοίταξε γλυκά και άνοιξε την πόρτα της

Μπήκε μέσα και όπως πάντα ο Λιαμ κοιτούσε έξω από το δικό του παράθυρο αποστασιοποιημένος από εκείνη. Ο Μαξ κάθισε μπροστά και εκείνη κόλλησε με την σειρά της στην άλλη άκρη.

"Όλα έτοιμα γι απόψε;" Ρώτησε

"Ναι Λιαμ . Ο Γκαελ έμεινε στο ξενοδοχείο και εγώ έχω τα χαρτιά μαζί. Η Μιράντα θα υπογράψει και τα σύνορα για την Αγγλία θα ανοίξουν ξανά. Ώρες ώρες απορώ που τόλμησε και αθέτησε την πρώτη μας συμφωνία..."

"Γι αυτό δεν θα ξανακλεισουμε προφορικά τίποτα Μαξ . Σήμερα θα υπογράψει και πλέον θα την έχω στο χέρι επίσημα..."

"Άκουσα πως υπάρχει περίπτωση να βρίσκεται και ο Ραμιρεζ  εκεί..." Η Καρίνα γύρισε απότομα το κεφάλι της έντρομη προς τον Μαξ αλλά εκείνος της χάρισε ένα απαλό βλέμμα. Ο Λιαμ. Ενιωσε αμέσως την ένταση της αλλά όπως πάντα αρνήθηκε να της ρίξει έστω και μια ματιά

"Δεν μας απασχολεί. Ο Ραμιρεζ ξέρει πως η συμφωνία θα επιτευχθεί μαζί του σε λίγους μήνες. Από εκεί και πέρα ας κάνει ότι διάολο θέλει.  Μόνος του όρισε ημερομηνία...."

"Δεν εννοώ τον Τζουλιανο Λιαμ... "

"Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα Μαξ . Ο Τζέικομπ καλά θα κάνει να κρατήσει τα όρια. Μας έχει στοιχίσει εκατομμύρια μέχρι στιγμής το εμπόριο στη Ιταλία. Του τα έχω μαζεμένα... Εξαιτίας του ο Τζουλιανο άλλαξε τις ημερομηνίες ειμαι σίγουρος... "

"Θα έχω τα μάτια μου πάνω του. Εσύ κοίτα να τελειώσεις με τη Μιράντα..."

Η διαδρομή προς τη δεξίωση τυλίχθηκε στη σιωπή. Είκοσι λεπτά αργότερα το αυτοκίνητο πάρκαρε έξω από μια μεγάλη έπαυλη. Ο Λιαμ βγήκε πρώτος και ο Μαξ πήγε και άνοιξε την πόρτα της Καρινα . Η γνωστή ρουτίνα που άναβε φωτιές ήταν και η μοναδική στιγμή που ο ένας ήταν κοντα στον άλλο.

Ο Λιαμ περπάτησε και δίπλα του στεκόταν η Καρινα .Μόλις έφτασαν στην είσοδο την ακούμπησε ελαφρά στην πλάτη και την οδήγησε μέσα ενώ ο Μαξ σαν σωματοφύλακας ήταν κολλημένος δίπλα τους. Το άγγιγμα δεν ήταν ποτέ πραγματικό. Ο αέρας όμως που ακουμπούσε την πλάτη της και υπήρχε ανάμεσα στο δέρμα της και το χέρι του την ανατατωνε κάθε φορά...