ÜABM

-1- Üvey Abim Bir Meteor

Bu kitap tümüyle mükemmel olayların üzerine yazılmıştır.

"Hadi İdil kalk artık. Ben bunu doğurmadım sıçtım. Valla. Kızım sen mal mısın yok sen benim kızım olamazsın kesin hastanede karış-"

"Anne saat 7 bu neyin kafası? Benim bu saatte kalkamayacağımı bilmen gerekirdi. Hem de tatilde."

"Bugün taşınıyoruz unutmadın herhalde."

"Doğru tamam."

Yatakta döndüm ve kafamı yastığa gömdüm.

"Hadi İdil kalk uçakta uyursun Savaş kalkmış bizi bekliyorlarmış."

"Bekliyorlar-larmış derken?"

"Hayatım sana bunu daha önceden söylemem gerekirdi biliyorum."

"Neyi anne?"

"Savaş'ın bir oğlu var. Adı Çağkan. 20 yaşında. Çok efendi bir çocuk. Onunla iyi anlaşacağınıza eminim."

"Anne ben bu evden, küçüklüğümden beri yaşadığım evden, taşınmayı ve üvey babamın yanına gitmeyi kabul ettiğimde bana bunu söylememiştin."

"Canım haklısın ama abinin olması iyi bir şey değil mi?"

"Üvey abim!"

"Üvey abin. Onu çok seveceksin. Seni arkadaşlarıyla tanıştırır, aralarında yakışıklılar da vardır hem. Gençsiniz siz eğlenirsiniz birlikte."

Güldüm, annem devam etti.

"Çeşme'ye taşınıyoruz. Beraber denize gidersiniz, akşam arkadaşlarıyla eğlenirsiniz. Sana göz kulak olur."

"18 yaşındayım anne."

"Biliyorum bir tanem. Onunla güzel vakit geçireceğinize eminim. Şimdi kaldır kıçını üstünü giyin. Uçağı kaçıracağız."

"Savaş çok beklemesin bence, İstanbul'dan Çeşme'ye gidiyoruz."

Annem kapıyı kapatıp çıktı.

Yataktan sürünerek indim ve dolabımdan şortumu ve tişörtümü çıkardım, üstüme geçirdim. Vişneli parlatıcımı sürdüm, eyeliner çektim. Odama veda edip aşağıya indim. Annem kapıda ayakkabılarını giyiyordu. Beyaz converselerimi giydim. Kitap dolu çantamı-ya da bavul mu demeliyiz- aldım ve arabaya bindim. Anlaşılacağı gibi, kitap okumaya bayılıyordum.

Ipod'umu çıkardım ve müzik dinlemeye başladım. Aklıma yeni hayatımla ilgili soru işaretleri geldi. Acaba üvey abim nasıl biriydi? Yakışıklı mıydı? Arkadaşlarım nasıl olacaklardı? Yazım nasıl geçecekti? Çeşme'deydik sonuçta. Eğlenceli geçmesi muhtemeldi. Babam ne yapıyordu? Babam. Onunla yaklaşık 1 aydır konuşmuyorduk.

Annem ve babam beş yıl önce boşanmışlardı. 13 yaşından beri babamla haftada bir kez görüşüyordum. Ama bu taşınma işleri yüzünden onunla 1 aydır görüşmüyorduk. Eve gidince onu aramalıyım diye düşündüm ve cama yaslandım. Tabi ki de filmlerdeki gibi dramatik uyuma duruşunu yapamadım. Her saniyede bir kafam camla birlikte takırdamaya ve beynim zonklamaya başlayınca vazgeçip koltuğa yattım. Erken de kalktığım için kendimi uykunun kollarına bıraktım.

Umarım üvey abimle iyi anlaşırdım.

Klasik bir başlangıç, klasik bir hikaye demek değildir.

-İdil