Dark Boy | Tamamlandı |

2

-
Gözlerimi araladığımda beni karşılayan güzel bir koku yoktu, ya da bir parça güneş ışığı yoktu...
Uykumu hala alamamış şekilde uyandım ve yüzümü yıkayıp mutfağa girdim.
"Günaydın oğlum."
"Günaydın."
Dedim sesimdeki titremeyi bastırmaya çalışarak. Ne yazıkki pek de bastıramamıştım.
Babam farketmesine rağmen umurundaymış gibi gözükmedi.
Bu bizim sorun çözme şeklimizdi.
Umursamamak.
Ne tür bir sorun olursa olsun, göz kapayarak çözerdik olayı. İçimizdeki dehşeti gözardı ederek çözmeye çalışırdık.
Fakat pek de doğru bir yol sayılmazdı öyle değil mi? Bunun yerine bu konuyu konuşup içimizi rahatlatabilirdik. Ya da birşeylere çare arayabilirdik.
"Annen, önümüzdeki günler Agra'da olacak, işiyle alakalı birşeyler işte." Kahvesini karıştırdığı kaşığı tezgahın üzerine bıraktı. Derin bir nefes alıp ellerini tezgahın kenarlarına koydu.
"O saçmalıktan ne anlıyor bilmiyorum.
İşinin elle tutulur bir yanı yok, daha iyi bir işte çalışsa belki sana daha güzel bir hayat sunabilir.
Fakat o bunu..." muhabbetinden sıkıldığımı belli etmeye çalışarak ofladım.
"Tamam,yaşlı bir adamın söylentileri sana sıkıcı gelebilir. Ama ciddiyim, o işle eline doğru dürüst bir para geçmez."
"Bak bana," dedi göğsünü gererek.
"Her şeyimiz var. Sana daha donanımlı bir hayat veriyorum."
"Ama mutluluk vermiyorsun."
Kaşlarını çattı.
"Mutluluk bu hayatın içinde. Fakat siz farketmiyorsunuz.
Yaptığınız tek şey saçma hevesler peşinden koşmak. Bunu yaparak elinizdekini de bitireceksiniz."
Başını sağa ve sola salladı.
"Bana hiç çekmemişsin."
-