- "Hey, ayakkabılarımın bağcıklarından ne istiyorsun?" "Bırak kızım." Komtumla dişlerinin arasına sıkıştırdığı ayakkabı bağcıklarını diliyle itti.Şimdi bağcıkları ıslak ve oldukça salyalıydı. Gülümseyip Leyla'ya doğru döndüm. "Artık ayakkabılarını yıkamak zorundasın." "Sorun değil." Bankta öylece oturuyorduk. Ve Hill de doğanın tekrardan canlandığını işaret eden böceklerle oynuyordu. "Sana sıkıntı çıkarıyor mu?" Kastettiği Hill'di. "Hayır, tam tersine. Hatta sana binlerce kez teşekkür ederim, Hill'le beni bir araya getirdiğin için." "Ah, lafı bile olmaz. İçimden gelmişti ve... Belkide bir arkadaşa ihtiyacının olduğunu düşündüm." "Gerçekten de ihtiyacım vardı." "O zaman iyiki akıl etmişim desene." Gülümsedi, göz göze geldik. Ve ben sanki onunla ilk defa göz göze gelmişim gibi hissediyordum. Kalbimi bir şok makinesiyle uyuşturuyorlarmış gibi hissettiriyordu. Ah, ondan aldığım bu enerjiye ne deniyordu, elektrik mi?
Gözleri dudaklarıma takıldığında olağan dışı bir güç beni ona, onuda bana itiyordu. Birbirimize oldukça yaklaşmıştık ve sanırım bu sefer olacaktı... Dudakları dudağıma temas ettiğinde o bilinmeyen his tekrar açığa çıkmış ve gözlerimi kapatmama sebep olmuştu. Oldukça enteresan bir histi. Ve biz öpüşüyorduk. Gözlerimi hafif aralayıp kirpiklerimin arasından ona baktığımda onun da gözlerinin kapalı olduğunu gördüm. Ve anı bozmamak adına gözlerimi tekrardan kapattım.
Elleri çenemin altına yerleşti ve öpüşmeye devam ettik. Dudakları bana sağlam bir ağrı kesiciden daha da iyi geliyordu. Belki inanmayacaksınız ama, o öpünce her şey geçiyordu sanki. Her şey...
Kulaklarıma dolan boğuk havlama seslerini pek de umursamamıştım. Fakat Hill'in dikkatini çekmişe benziyordu. Hareket ettiğini elimdeki tasmanın kıpırtılarından anlıyordum. Dudaklarımız hala birbirine kenetliydi ve durmak bilmiyorlardı.
Elimdeki tasmanın gevşediğini farketmemiştim, çünkü Leyla'nın büyüsünün etkisindeydim. Ve Hill de bundan yararlanmak istemişti. Koşmasının ardından birkaç saniye sonra elimdeki tasması da onunla beraber sürüklemeye başlamıştı. Dudaklarımız ayrılırken içimdeki rahatlık ürpertiye dönüşmüştü ve bu ürperti nefesimi kesmişti. Hill karşı kaldırıma doğru koşarken ikimizin de yaptığı şey Hill'in ardından öylece bakmaktı. Sağ taraftan büyük hızla gelen nakliye kamyonetini gördüğümde artık her şey çok geçti. Hill'in adını sayıklayan çığlıklarım hiçbir işe yaramadı. O karşı kaldırıma koşmaya devam etti, Kamyonet de hızla ilerlemeye. Ve sonra gözlerimi kapattım. Koşmak için çok geçti, her şey için çok geçti.
O orada öylece yatıyordu. Bense asfaltın üzerindeki ona ait kanların birikintisini izliyordum. Canım gerçekten de çok çok yanıyordu. O kadar çok yanıyordu ki, tepki bile vermiyordum. O çoktan ölmüştü. Şimdiden ondan arındırılmış bir hayatı istemiyordum. Evet, Hill olmadan yaşamak istemiyordum.
Yanıma çömelmiş ve benimle birlikte asfalttaki kırmızılıkları izleyen Farren'a döndüm. "Bunu sen yaptın, öyle değil mi?" Gülümsedi, -Elbette ben yaptım.
Kamyonetin sahibi iniyor oturduğu yerden. Endişeli gibi görünüyor, fakat endiğişeli değil. Korkuyor. Çünkü az önce bir köpeğe çarptı. Fakat yanlış biliyor o sadece bir köpek değil, benim en yakın arkadaşım.
Leyla oldukça üzgün, Hill'in öldüğünü söylüyor, ve gözyaşlarını tutamayıp ağlıyor. Peki.
İnsanlar etrafı çevreleyip sarıyor, amaçları olan biteni izlemek. Herkes üzüldüğünü söylüyor.
Onun benim gözümdeki anlamını bilmiyorlar, ve bunu belkide hiç bilemeyecekler. Eğer hayali bir canavarınız varsa, ve evcil köpeğiniz sizi ondan koruyorsa ve bir gün orada olmaması gereken bir kamyonet ona çarpıp öldürürse, belki, ne hissettiğimi ve benim için Hill'in nasıl bir kahraman olduğunu anlarsınız.
Umarım, birgün anlarsınız. - Üzgünüm dostum, hiçbir zaman anlamayacağız.
*Kendimi öldürmek istiyorum, denedim ama zayıftım.* -lil happy lil sad- lil numb
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
