Reflection [Zawgyi/Unicode]

㈡㈩㈡

Taemin သတိရလာ​ေတာ့ အရင္​ဆံုးစဥ္​းစားမိသည္​က သူဘယ္​ကို​ေရာက္​​ေနသည္​လဲ.... ​ေဆးရံုရဲ႕ အနံ႔အသက္​တို႔ကိုရလိုက္​သည္​မို႔ ဒါဆို သူ​ေဆးရံုကို​ေရာက္​​ေနတာပဲ... သူ႔ကို ဘယ္​သူပို႔​ေပးတာလဲ အကိုလား....

​ေဘးဘီဝဲယာကို ၾကည္​့မိစဥ္​ သူ​ေဘးနား ကုတင္​​ေပၚ​ေခါင္​းတင္​လို႔ အိပ္​​ေပ်ာ္​​ေနတဲ့ လူႀကီး....

Duty coat​ေတာင္​မခြၽတ္​ႏိုင္​ပဲ အိပ္​​ေပ်ာ္​​ေနတာ ဘယ္​​ေလာက္​​ေတာင္​ပင္​ပန္​း​ေနလို႔မ်ားလည္​း လူႀကီးရာ....

လူႀကီးမ်က္​ႏွာအားထိ​ေတြ႔ရန္​ သူ႔လက္​ကိုလွမ္​းခိုက္​....

"လူနာ သတိရလာၿပီလား...."

​ေရာက္​လာတဲ့ သူနာျပဳဆရာမ​ေလး​ေၾကာင္​့ သူ႔လက္​ကိုျပန္​​႐ုပ္​ရင္​း ဆရာမ​ေလးကိုပါ အသံတိုးတိုး​ေျပာရန္​ အခ်က္​ျပလိုက္​သည္​....

သူနာျပဳဆရာမ​ေလးက ​ေခါင္​းၿငိမ္​့ျပၿပီး...

"ဆရာလည္​း အရမ္​းပင္​ပန္​း​ေနတာ... လူနာ​ေတြကို ၾကည္​့လိုက္​ ရတဲ့အခ်ိန္​​ေလးမွာ ညီကို​ေျပးၾကည္​့လိုက္​နဲ႔.... ညီကို အ​ေတာ္​ခ်စ္​ပံုရတယ္​...."

"ဆရာမ ကြၽန္​​ေတာ္​ ​ေဆးရံုကို ဘယ္​လို​ေရာက္​လာတာလဲ...."

"႐ွင္​ ဘာမွမမွတ္​မိဘူးလား... ဆရာက လူနာ​ေတြၾကည္​့​ေနတုန္​း အိမ္​ကဖုန္​းလာလို႔ ဂ်ူတီဝတ္စံု​ေတာင္​ မခြၽတ္​ႏိုင္​ပဲ အျမန္​​​ေျပးသြားတာ... ဘယ္​​ေလာက္​မွမၾကာဘူး ျပန္​​ေရာက္​လာ​ေတာ့ ဆရာ့လက္​ထဲမွာ ႐ွင္​့ကို​ေပြ႔ခ်ီလာတယ္​​ေလ.... ႐ွင္​့ကို ကုသ​ေနတဲ့တစ္​​ေလွ်ာက္​လံုးလည္​း ဆရာ့မ်က္​ႏွာမွာ စိုးရိမ္​မႈ​ေတြအျပည္​့ပဲ... ဘယ္​အခ်ိန္​သတိရမလဲ ​ေျပး​ေျပးၾကည္​့ရတာလဲ အ​ေမာ... ဆရာ့ကို အကို​ေတာ္​ထားရတာ ႐ွင္​အရမ္​းကံ​ေကာင္​းတာပဲ...."

"ဟုတ္​ကဲ့ ​ေက်းဇူးတင္​ပါတယ္​..."

"သတိရလာၿပီဆို ကြၽန္​မသြားလိုက္​ပါဦးမယ္​...."

ဆရာမ​ေလးက လိုအပ္​တာ​ေတြ စစ္​​ေဆးၾကည္​့ၿပီး​ေတာ့ ျပန္​ထြက္​သြားသည္​....

ဆရာမ​ေလးျပန္​ထြက္​သြား​ေတာ့မွ လူႀကီးက သူ႔ကို စိတ္​ပူသားပဲဟူ​ေသာအ​ေတြးတို႔ျဖင္​့ သူ ႏွစ္​ႏွစ္​ၿခိဳက္​ၿခိဳက္​ျပံဳးလိုက္​မိသည္​....