Reflection [Zawgyi/Unicode]

㈩㈡

"ခင္​ဗ်ား မျပန္​​ေသးဘူးလား... ကြၽန္​​ေတာ္​လည္​း အလုပ္​သြား​ေတာ့မယ္​..."

Hyungရဲ႕ အခန္​း​ေလးထဲမွာ hyungနဲ႔အတူ စကားထိုင္​​ေျပာ​ေနတဲ့ ဟိုဆရာဝန္​လူႀကီးကို သူ အလုပ္သြားဖို့ျပင္​ေ​​​နရင္းမွ လွမ္​း​ေမးလိုက္​သည္​...

ဟိုတစ္​​ေန႔ သူတို႔အိမ္​မွာ ထမင္​းလာစားၿပီးသြားထဲက ​ေန႔တိုင္​းနီးပါး​ေရာက္​လာတက္​သည္​မွာ အခုဆို တစ္​ပတ္​​ေက်ာ္​​ေက်ာ္​​ေတာင္​႐ွိ​ေနၿပီ​... hyungနဲ႔လည္​း အ​ေတာ္​ခင္​​ေနၿပီ​ေလ...

"ကိုယ္​မျပန္​​ေသးဘူး ဒီည offရလို႔ hyungနဲ႔ ခဏ​ေနဦးမယ္​... ဒီ​ေန႔​ေတာ့ ခ်ာတိတ္​ ကိုယ္​့ဟာကိုယ္​ပဲသြားလိုက္​​ေတာ့ျဖစ္​တယ္​မလား..."

"ျဖစ္​တယ္​ အရင္​က​လည္​း ခင္​ဗ်ားလိုက္​မပို႔လည္​း သြား​ေနၾကပဲ​ေလ... hyung ကြၽန္​​ေတာ္​သြားၿပီ..."

"အင္​း အငယ္​​ေလး ဂ႐ုစိုက္​သြား​ေနာ္​..."

"Nae hyung... ဟိုလူႀကီး ကြၽန္​​ေတာ္​သြားၿပီ..."

Minhoကို နႈတ္​ဆက္​ကာ ထြက္​သြား​ေလ​ေသာ ခ်ာတိတ္​.... အရင္​ကထက္​စာရင္​ ခ်ာတိတ္​နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ခင္​မင္​မႈက ျပန္​နႈတ္​ဆက္​​ေဖာ္​ရတဲ့အထိ အမ်ားႀကီးတိုးတက္​လာၿပီ​ေလ...

"Minho...."

"Nae hyung ဘာလိုလို႔လဲ..."

"ဘာမွ မလိုပါဘူး... အငယ္​​ေလး အ​ေျပာမတက္​တာ႐ွိရင္​ hyungကပဲ ကိုယ္​စား​ေတာင္​းပန္​ပါတယ္​​ေနာ္​..."

"မဟုတ္​တာပဲ hyungရယ္​..."

သူ hyungရဲ႕လက္​တို႔ကို ဆုပ္​ကိုင္​ၿပီး ျပန္​​ေျဖမိသည္​...

"အငယ္​​ေလးက သနားဖို႔​ေကာင္​းပါတယ္​... ​ေဟာဒီက မ်က္​မျမင္​ hyungအနားမွာ အခ်ိန္​ျပည္​့ ကူညီ​ေပး​ေနရလို႔ ​ေဂဟာမွာ​ေနခ်ိန္​တုန္​းကလည္​း က​ေလး​ေတြနဲ႔ အတူ​ေဆာ့ကစားဖို႔ အခ်ိန္​မ႐ွိခဲ့သလို...

အ​ေပါင္​းအသင္​းလည္​းနည္​းခဲ့တယ္​... အဲ့ဒါ​ေၾကာင္​့လည္​း စကား​ေျပာတာ​ေတြက အခုလိုျဖစ္​​ေနတာပဲ... တကယ္​​ေတာ့ ငယ္​​ေလး စိတ္​ထား​ေလးကျဖဴစင္​ပါတယ္​... ႐ုန္​းကန္​​ေနရတဲ့ ဘဝမွာ စိတ္​ဓာတ္​မာ​ေက်ာၾကံ့ခိုင္​​ေအာင္​ႀကိဳးစား​ေနရတာဆို​ေတာ့...."