Elimdeki çay tepsisiyle usulca odama doğru gidiyordum. Gelip odanın kapısını açtım ve açtığım gibi şoktan gözlerim kocaman oldu. Bir anda elimdeki tepsi çekilince irkildim. Elimdeki tepsiyi alan kişiye baktığımda Arda'yı gördüm. Ona hayırdır bakışı attım.
"Şimdi şoktan tepsiyi düşürme diye aldım. Fulya teyzemin takımının bozulmasını ikimiz de istemeyiz sonuçta." deyip sırıtmaya başladı. Bende bir kaç saniye düşünüp haklı olduğuna karar verip kafamı salladım. Sonra şaşırdığım görüntüye geri dönüp ciddi bir şekilde bakmaya başladım.
"Ya Leylak sen niye sarılıyorsun bu sırıkla ya? Bu gıcık Ataberkle senin ne işin olur?"
"Ayberk!"
"Üf aman her neyse."
"Ayberk benim çok yakın olmasa da kuzenim sayılır iyi anlaşırız normalde ama, siz niye anlaşamadınız anlamadım."
"Onun yüzünden." ikimiz de birbirimizi gösterip aynı anda bunları söylemiştik.
Ayberk manyağıyla gözlerimizi kısarak birbirimize bakmaya başladık. Vay arkadaş bunlar kuzenimsi bir şey çıktı.
"Birbirinize niye düşman gibi bakıyorsunuz ya?"
"Zaten öyleyiz."
"Neden ya?"
"Dostumun dostu düşmanımdır."
"Birbirinize şöyle bakmayı keser misiniz artık?"
Leyla'yı dinleyip bakışlarımı Ayberk'ten çektim ve yatağıma oturup gözlerimi yere diktim. Onlar konuşurken gözüm Leyla'ya ilişti. Giray'ı seviyordu, ya da Efe'yi adı her neyse. Onun bir yalancı olduğunu bilmeden seviyordu hemde saf temiz duygularla. Gerçek yüzünü söylese miydim? Söylemese miydim? Arkadaşım olduğu için her türlü üzüleceğini biliyorum. Ama hangisinde daha az üzülür onu bilmiyorum. Karar vermek çok zor. Bakışlarımı çekip diğerlerine baktım ve Ayberk'in bana dikkatli bir şekilde baktığını gördüm.
Ne var anlamında kafamı salladığımda bakışlarını çekti. Zaten umrumda bile olmadığından fazla üstünde durmadım. Telefonumdan gelen mesaj sesleriyle herkes bana bakmaya başladı.
