Albay Kızı

AVUÇ İÇİ

Biz Cevdet Albay'ın kapısının önünde hunharca gülmeye başladık.

Oğuz, Alparslan'dan sonra ilk defa gülüyordu.

Sonunda zar zor topralanıp bahçeye geçtik.
Bizim tim yanımıza geldi.
Ali konuştu.

"Haliç'te donanma görmüş bizans askeri gibi kaldık valla komutanım."

Semih atıldı.

"Komutanım ben şikayetçiyim."

Merakla sordum;

"Neyden?"

"Helikopter de ben yoktum, ağzını yüzünü dağıtamadım, onu da geçin o görsel şöleni kaçırdım zoruma gitti."

Oğuz konuştu.

"Ya Semih yürü git işine. Evladın bile var küfür etmek istemiyorum kardeşim."

Her şey bitti.
Sıra vedalaşmaya gelmişti.
Dayım sarılıp yanaklarımdan öptü.

"Kendine de, Yüzbaşı'na da dikkat et. Atlatacaksınız güzelim."

Gülümsedim.

"Emredersiniz komutanım!"

Abimle de sarıldık.
Araçlara geçip yola çıktık.
Cevdet Albay bir gün sonra gelecekti.

Herkes telefonlarıyla konuşuyordu.

Selçuk cidden telefonuyla konuşuyordu.
Baya baya, eline almış seviyordu manyak.

"Benim güzel kızım, kirlenmişsin be ya."

Merter atladı.

"Hadi da ordan. Senden daha temizdur o telefon."

Selçuk Merter'e 'Bihter Ziyagil bakışı' attı.

"Senden daha sipalili (paralı) olduğu kesin. Ayvan erif."

Herkes gülüştü.
Ben onları izliyordum.

Gözlerim Oğuz'a kaydı.
Kan rengindeki bordo beresini eline almış, üzerinde ki ay yıldızını okşuyordu.

İçimden bir şeyler koptu o an.
Gözlerimin yandığını hissettiğimde hemen sildim.

Oğuz'un yanında Efe vardı.

'Kalk' anlamında işaret yaptım.

Efe kalktı, bende kalktım ve Efe'nin yerine oturdum.
Efe'de benim yerime geçti.

Oğuz kafasını bana çevirdi.
Kafamı salladım ve beresini gösterdim.

"Alparslan... "

Ay yıldıza dokundum.

"Sizinle gurur duyardı komutanım. "

Gülümsedi.
Gözleri dolmuştu.
Omuzlarını silkti.

"Biliyorum Albay Kızı. Ama canım yanmıyor değil"