Albay Kızı

Kül

Cem Adrian-Herkes Gider Mi

Ameliyathanedeydi.

Sevdiğim kadını, gözlerimin önünde götürmüşlerdi.

Öylece bakakalmıştım arkasından.

O içeride canıyla uğraşırken benim elimden hiç bir şey gelmiyordu.

Son sözleri geldi aklıma;

"Sen hep benim gamzelim olarak kalacaksın.."

Öylece baktım karşımdaki duvara.

Kızların ağlama seslerini bastırıyordu hayalimdeki Sara'nın sesi.

Ellerimdeki ve üniformamdaki kanlara baktım.

Sevdiğim kadının kanı vardı üzerimde.

3 gün sonra isteyeceğim kadının kanı vardı.

3 saat olmuştu.

Elzem ve Yavuz haberi alır almaz ameliyat için Cizre'ye gelirken Selim ve Naz dahil herkes müdahale etmişti.

Hüseyin Albay dahil herkesin ailesi yoldaydı.

Benim ailem de dahil.

Dışarıya çıkıp Murat vurulduğunda Sara'nın oturduğu banka oturdum.

Ellerim sırtını yasladığı banka değdi.

Gözlerim dolarken gökyüzüne baktım.

Onun o gün onun yaptığı gibi aynı kelimeleri söyledim.

"Çok kahpesin Cizre. Alıyorsun tüm güzellikleri.."

Önüme uzatılan pet şişeye baktım.

Sonra uzatan ellerin sahibine.

Anında ayağa kalkıp selam verdim.

"Emredin komutanım!"

Hüseyin Albay'dı.

Gelmişlerdi.

Boş olan bankı gösterdi.

"Oturabilir miyim Oğuz?"

"Buyurun komutanım."

Oturdu.
Kızının oturduğu yere..
Ameliyatta olan kızının yerine oturdu..

İçeride canıyla cebelleşen kızının oturduğu yere..

Bana vasiyetini yazan kızının oturduğu yere..

İçimden bir şeyler koptu o an.

Bende oturdum yanına.
Yeleğinin cebinden sigarasını çıkardı.

Acelesi olmadan, yavaş yavaş yaktı sigarayı.

Sonra konuştu.

"Kaç kurşun yedi?"

"Üç komutanım."

Derin bir nefes çekti sigarasından.

Yavaş yavaş çıkarttı ciğerlerinden.

İç çekip konuştu.

"Ne anlattı sana? Yanında sen varmışsın."

Yutkundum.

Dolan gözlerime sahip çıkmam gerekiyordu.

"Asuman'ı anlattı komutanım. Şehit olan askerinizi."