Trapped In The Past (COMPLETED)

Chapter 18

Chapter 18

Matured

That was happened years ago. Masakit pa rin pala kapag naalala ko iyon. But luckily hindi na gaanong masakit. Konti na lang. And I hope it will fade immediately.

Umalis kami noon papuntang manila. We have a house somewhere in Makati. Doon kami tumira. And mom enroled me in some prestigious university in Makati. I cried so hard everynight. But my parents didn't knows it. Or even noticed it. It was very hard for me to adjust. But luckily nagkaroon ako ng kaibigan. Si Tucker. He's the son of my mother's bestfriend. He's so very kind to me. And I'm so very thankful that he was there when I was so down. He helped me at mas lalo lang tumibay ang pagkakaibigan namin. May mga times na nararamdaman ko na he's hitting on me pero hindi ko na lang iyon iniintindi pa. I don't want to broke our friendship. Dahil alam ko sa sarili ko na hindi ko kayang magkagusto sa iba. Because it's still him.

Months in manila were very hard for me. Nagkaroon ako ng kaibigan sa bago kong school pero namimiss ko pa rin si Francis. I wish he was here.

Pero noong mag aanim na buwan na ako sa manila ay hindi na ako masyadong nalulungkot. Medyo nasanay na ako sa buhay namin dito. Nagkaroon ako ng night life because some of my friends are kind of socialite. Mahihilig sa parties kaya nakahiligan ko na rin iyon. I must say that my life changed a bit.

Hanggang sa hindi ko namalayan na mag iisang taon na pala kami sa Manila. And kahit isa wala akong balita sa kaniya. We don't have any communication dahil iniwan ko na ang cellphone ko sa bahay namin sa Venetian. At wala rin akong interes na malaman ang mga nangyayari sa kaniya. I iust don't want to.

So far, nakayanan ko naman ang isang taon dito sa Manila. Pinaghandaan din ako nila Mommy at Daddy noong nagbirthday ako. I'm now fifteen years old. May after party din na naganap. Niyaya ko ang mga kaibigan ko sa bar at naglasing kami doon. Hindi naman nagalit si mommy dahil birthday ko naman. I'm in my 10th grade now at next year ay college na ako. Halos hindi ko na namamalayan. At lumipas ang buwan at nakagraduate na ako sa highschool. I was the salutatorian and my parents were proud of me. Nagkaroon ng salo-salo sa bahay at nag-imbita sila mommy ng maraming bisita. I was very happy qnd contented. Pero may parte pa rin sa akin na may kulang. And I know what it is.

Then the school year started. Tourism ang kinuha kong kurso. Kabado ako noong pumasok ako dahil hindi na ito tulad noong high school ako. Dapat ay magseryoso na. At iyon nga ang ginawa ko. But along the way, I had some boyfriends dahil walang trill ang college life ko kung hindi ako magkaboyfriend. I accepted suitors. I got in a relationship but all of those relationships were only short-lived. Kapag nagsasawa, break agad. Hopefully, nakapasa naman ako at magsesecond year college na ako next school year. Ang bilis lang ng panahon. Halos hindi ko na nga nasasabayan. Nag birthday rin ako and I'm now sweet sixteen! Simple lang ang handaan. Kumain lang kami sa isang mamahaling restaurant and I invited my friends and my recent boyfriend. Mommy knows that I have a boyfriend. Wala naman siyang sinabi so I guess it's okay for me to have a boyfriend.

Pero tadhana na ata ang gumagawa ng paraan para bumalik ako sa Venetian. Last night, my Tita called my Mom at sinabi niyang patay na daw si Lolo. I cried so hard upon hearing those words. I overcome the sadness years ago pero heto nanaman. Nararamdama ko nanaman ang sobrang kalungkutan. Bumalik nanaman ang sakit. Hindi ako nakatulog dahil sa sobrang sakit. My grandfather died because of heart attack. Those news were like a bomb at sobra akong nasabugan noon. Umiyak din si mommy. Mas close kasi ako sa lolo at lola ko sa mother's side. Kaya sobra akong nasaktan.

Agad akong nag-imapake para sa pag-alis namin. Hindi pa tapos ang trabaho ni Daddy dito pero si Tito na daw ang bahala. Kinabukasan ay agad kaming bumiyahe. Sa sasakyan ay panay ang iyak naming dalawa ni Mommy. Si Daddy naman ay pilit kaming pinapatahan. Nakatulugan ko ang pag-iyak. Nagising ako nang maramdaman ko ang mahinang pagyugyog sa balikat ko. Dahan-dahan akong dumilat at nakita kong hindi na umaandar ang sasakyan. Nandito na ba kami? Bumilis ang tibok ng puso ko. Lumabas ako ng sasakyan at nakompirmang nandito na nga kami. We're in Venetian. Tiningala ko ang bahay namin. I can't believe that we are here again. Namiss ko dito!