Μάθε Με Να Αγαπώ [ᴛ.ᴍ.ʟ] ✔️

🌻Κεφάλαιο 5🌻

-Που να σας φάει ο Δρακουμέλ με πατάτες τηγανιτές!!! φωνάζω θυμωμένα και προσπαθώ να εντοπίσω το κινητό πάνω στο κομοδίνο. Μόλις κυλώ το δάχτυλο μου στην οθόνη ο Χουζούρης το βουλώνει και στο πρόσωπο μου κυριαρχεί και πάλι η  γαλήνη.

Δίνω μια σύντομη μάχη με τον σεντόνια, προσπαθώντας να ελευθερωθώ από το αυτοσχέδιο κουκούλι μου. Στρώνω πρόχειρα το κρεβάτι μου και μπαίνω στο μπάνιο. Ένα γρήγορο ντουζ ενεργοποιεί το σύστημα μου. Ανοίγω την ντουλάπα μου και την κοιτώ με προσοχή. Επεξεργάζομαι το περιεχόμενο της. Τίποτα το ενδιαφέρον. Τίποτα το εντυπωσιακό. Και χρειάζομαι κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό σήμερα. Ο Άλεξ ανέφερε χθες πως θα έρθει σήμερα στο σχολείο μας. Έχει κάνει τα χαρτιά του και πήρε μεταγραφή για το  λυκείο μας.

Τσα! Το κολλητό μου ψηλόμεσο τζιν ξεπροβάλλει πίσω από μια ζακέτα και μαζί με ένα φούτερ-κρόπτοπ απογειώνουν το συνολάκι μου.

Παίρνω τα πράγματα μου και φεύγω κουνώντας το μαντήλι στο κρεβατάκι μου.😅 Στο δρόμο συναντώ τη Ρία. Μόλις πλησιάζω μου σφυρίζει και μου κλείνει το μάτι.

-Αυτή δεν είναι η κολόνια που σου είχα πάρει δώρο;
-Ναι.
-Αυτή που βάζεις μόνο σε "ειδικές περιστάσεις";!
-Ναι και; Ρωτάω αδιάφορα.
-Χρύσα υπάρχουν αυτή τη στιγμή "ειδικές περιστάσεις" ή αναμένονται ,βασικά, να υπάρξουν;
-Ωω μωρέ Ρία... απλά έβαλα ένα πιο έντονο άρωμα. Τι το κάνεις θέμα; απαντάω βαριεστημένα.
-Καλά..., λέει και με κοιτά με υφάκι " δεν έχαψα λέξη".

Διασχίζουμε την πόρτα του σχολείου και πλησιάζουμε στο παγκάκι μας, όπου μας περιμένει ο Νίκος.
-Καλημέρα στις οπτασίες, μας λέει και έπειτα αρχίζει να κάνει σαν λαγωνικό. Εισπνέει με ταχύτητα και αναφωνεί.
-Χρύσα αυτό το άρωμα...
-Σε τρώνε οι γλουτοί σου και σένα και την Ρία σήμερα;! Λέω και τους κοιτώ με δολοφονικό βλέμμα. Σηκώνει τα χέρια του ψηλά σαν να παραδίνεται και λυνόμαστε στα γέλια.

Τότε η προσοχή μου στρέφεται προς την πόρτα. Αυτός. Μπαίνει στον χώρο του προαυλίου με γρήγορο βηματισμό και ξαφνικά χαμογελάει μέχρι τα αυτιά. Μη μου πεις σε εμένα;;; Ονειρέψου Χρύσα. Επιταχύνει κι άλλο το βήμα του και πέφτει πάνω στον Γιάννη. Αγκαλιάζονται και συζητούν έντονα. Από που γνωρίζονται; Ο Γιάννης είναι ένα παιδί της τρίτης. Είναι καλό παιδί και είναι και γιος της κυρίας μου στο τσέλο, της κυρίας Αγγελικής.

Το κουδούνι χτυπά και αναγκαστικά σηκώνομαι από το παγκάκι και κατευθύνομαι προς την αίθουσα μαζί με τα παιδιά. Πρώτη ώρα μαθηματικά. Περιμένουμε με ανυπομονησία την καθηγήτρια να έρθει. Αστειάκι και τραγική ειρωνεία. Κάτι παιδιά της τρίτης της είχανε σκάσει τα λάστιχα κάποτε για να την αποτρέψουν από το να φέρει την καταστροφή, το τέλος του κόσμου. Να έρθει στο σχολείο με άλλα λόγια. Μπαίνει μέσα με υφάκι ντίβας και φωνάζει: " Μέσα τα βιβλία  και βγάλτε μια κόλλα χαρτί!".
- Σοβαρά μωρή κατσίκα;! φωνάζω δυνατά, από μέσα μου.

Χτύπησε το κουδούνι και η υποχρέωση μας ως μαθητές τελείωσε. Σχόλασμα😊. Τρέχουμε με τη Ρία προς την έξοδο. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΑ! Βγαίνουμε από την πόρτα χαχανίζοντας. Αυτός κάθεται στα κάγκελα έξω από το σχολείο και μιλάει με κάτι παιδιά. Τους προσπερνάμε και γυρίζω διακριτικά να τον κοιτάξω. Τα βλέμματα μας συναντιούνται και τον κοιτώ ανέκφραστα για να μην προδωθώ. Μα αυτός ,σε αντίθεση με την αγελαδίσια έκφραση που είχα εκείνη την στιγμή, μου χαμογελά πλατιά. Ποια λιώνει; Ποια γίνεται ένα με το πάτωμα; Ποια έχει ταχυπαλμία και θα πέσει κάτω;

Μπαμ!!! Σκοντάφτω πάνω σε ένα κώνο. Γυρίζω να ελέγξω αν με είδε.  Με κοιτά και βγάζει ένα γελάκι. Κουνάω το κεφάλι μου γελώντας και τρέχω να προλάβω την Ρία, η οποία προχωράει χαζεύοντας στο κινητό.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Χελόου μπουγατσάκια!

Το μπακλαβαδάκι στέλνει
Φιλούμπες 😘