Μάθε Με Να Αγαπώ [ᴛ.ᴍ.ʟ] ✔️

🌻Κεφάλαιο 3🌻

Ήμουν πάνω από πέντε λεπτά στο ίδιο σημείο. Προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς είχε γίνει μόλις τώρα. Στο μυαλό μου ήρθε μόνο μια εικόνα. Το βλέμμα του νεαρού. Αυτό το παράξενο απλανές βλέμμα του.

Το ρολόι μου κάνει τον χαρακτηριστικό ήχο που ηχεί κάθε φορά που πηγαίνει ακριβώς. Τότε βγαίνω από το λαβύρινθο της σκέψης μου και συνειδητοποιώ πως θα αργήσω.

Το φροντιστήριο είναι δύο τετράγωνα μακριά. Τα βήματα μου γίνονται σταθερά και γρήγορα. Σε λίγο τρέχω. Μπαίνω σαν σίφουνας στην αίθουσα. Έχω λαχανιάσει.
-Σόρι Μις που άργησα.
Νιώθω ένα ρίγος,την ίδια παγωνιά.Τα βλέμματα μας συναντιούντε.
-Όχι ψυχούλα μου. Πάνω στην ώρα ήρθες.
Τότε στρέφω το πρόσωπο μου ξανά στη Μις Κάρεν σαστισμένη.
-Παιδιά να σας συστήσω τον καινούριο σας συμμαθητή. Από εδώ ο Άλεξ. Μετακόμισε πρόσφατα στην περιοχή και θα κάνει μαζί σας proficiency.

Σε κάθε της συλλαβή παγώνω όλο και πιο πολύ. Οι λέξεις περνούν μπροστά από τα έκπληκτα , σαστισμένα και μάλλον γουρλωμένα εκείνη τη στιγμή μάτια μου. ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΣ, ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ, ΠΕΡΙΟΧΗ, PROFICIENCY, ΜΑΖΙ.

Το μυαλό μου έχει πάρει φωτιά. Όταν λες συμμαθητής τι εννοείς; Δικός μας συμμαθητής; Μετακόμισε; Που μετακόμισε; Γιατί αναφέρεις την περιοχή; Proficiency; Γιατί proficiency; Και όταν λες μαζί, τι μαζί; Στην ίδια αίθουσα;

Αποκλείεται!!!, θέλω να φώναξω με όλη μου την δύναμη. Μα αντί για αυτό θρονιάζομαι στην καρέκλα. Χαμηλώνω το βλέμμα μου ώστε να μην τον πιάνει το οπτικό μου πεδίο και βγάζω τα βιβλία μου με τρεμάμενα χέρια. Η ταραχή μου είναι εμφανής.

Νιώθω τα μάτια του πάνω μου. Κάνω αμήχανες κινήσεις προσπαθώντας να αποφύγω να ξανασυναντηθούν τα βλέμματα μας. Ανοίγω την κασετίνα μου δήθεν πως ψάχνω κάτι. Τα χέρια μου με προδίδουν έχοντας μια δόση Πάρκινσον. Κοιτάει τα χέρια μου και αντιλαμβάνεται την αμηχανία μου. Παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου κατευθείαν και κάνει πως ξεφυλλίζει το βιβλίο.

Ντρέπομαι. Πριν λίγα λεπτά τον έβρισα χωρίς να φταίει. Γιατί ναι, δεν ευθύνεται αυτός. Δεν είναι δικό του λάθος που εγώ περπατούσα στην μέση του δρόμου σαν ονειροπαρμένη.

Έχω μαζευτεί κάπως στην καρέκλα μου και δεν μιλάω πολύ κατά την διάρκεια του μαθήματος. Σκέφτομαι.
-Χρύσα μου τι έχεις; Φαίνεσαι κάπως χαμένη, ρωτάει ανήσυχα η Μις Κάρεν.
-Τίποτα, ψεύδομαι και της χαμογελάω γλυκά.

Με κοιτάει ξανά αυτή τη φορά εξονυχιστικά. Προσπαθεί να καταλάβει πως αυτή η γλυκιά φωνούλα πριν λίγο φώναζε: "Μαλάκα".