Μάθε Με Να Αγαπώ [ᴛ.ᴍ.ʟ] ✔️

🌻Κεφάλαιο 12🌻

Καθόμαστε στο παγκάκι του σχολείου με τη Ρία και συζητάμε. Οκ ψέματα. Καθόμαστε στο παγκάκι του σχολείου και έχουμε βγάλει φτυάρια θάβοντας τη Σόνια την που...την ψωνάρα του σχολείου. Όταν ο Νίκος έρχεται στο παγκάκι μας. Περπατάει επιδεικτικά και έχει ανασηκωμένο το κεφάλι του, έχοντας υφάκι μοντέλου παύλα ψωνισμένου.

- Τάξτε μου! Όχι τάξτε μου! Είπε και το χέρι του πέρασε ξυστά δίπλα από το αυτί του, παριστάνοντας πως ανεμίζει τη χαίτη του.
- Ωχ όχι. Μη μου πεις ότι... Είπε η Ρία βάζοντας τα χέρια της στα μάγουλα της.
- Γιατί να σου τάξουμε; Ρώτησα εγώ η τολμηρή και το μετάνιωσα.
- Το θεματάκι σας με τον Άλεξ is finished.
- Παναγία μου! Τι έκανες;;! Ρωτήσαμε ταυτόχρονα έντρομες.
- Τίποτα το σπουδαίο. Απλά του έκανα κατανοητό ότι εγώ και εσύ...δεν, απάντησε κουνώντας το κεφάλι προς εμένα.
- Τι του είπες; Ρώτησα ακόμα πιο τρομαγμένη για την απάντηση του.
- Μυστικά του επαγγέλματος, κοριτσάρες!
- Όχι, δεν έχει μυστικά! Εμείς σου τα λέμε όλα! Του φώναξε η κολλητή μου.
- Πες μας Νίκο γιατί θα υποστείς βασανιστήρια! Πρόσθεσα.
- Κουλάρετε. Θα σας πω, είπε για να μας ηρεμήσει, μα εγώ εκείνη τη στιγμή έτρεμα.
- Απλά μίλαγα με τον Πέτρο και αυτός ήταν μπροστά.
- Ναι και;;! Ρώτησα ανυπόμονα.
- Ε και εκεί που μίλαγα ανέφερα τα ονόματα σας και μετά δύο τρεις φορές τη λέξη "κολλητές". Έπρεπε να δείτε τη φάτσα του Άλεξ, συμπλήρωσε χαχανίζοντας.
- Είπε... κάτι; Εξέθεσα την απορία μου.
- Τίποτα, αλλά η φάτσα του τα είπε όλα!😄
- Τι εννοείς; Πήρε τον λόγο η Ρία και εγώ έμεινα να κοιτώ τον Νίκο.
- Αυτή η μούρη καβούρι που έχει τόσες μέρες, μαλάκωσε ρε παιδί μου κάπως. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν σαν να ηρέμησε, είπε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου.

Έπεσα στη αγκαλιά του.

- Ευχαριστώ κολλητουμπινάκι. Ευχαριστώ! είπα και απομακρύνθηκα αμέσως.
- Για αυτό μου έλεγες κάτι παλαβά χθες στο τηλέφωνο;
- Ναι ,είπε παίρνοντας αθώα έκφραση.

Πώς μπορώ να του κρατήσω εγώ κακία μετά;! Πώς;!

Κάναμε ομαδική αγκαλιά και πήγαμε σε ένα υπόστεγο μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα γιατί άρχιζε και ψιχάλιζε.

Το κουδούνι χτύπησε και μπήκαμε στις τάξεις.

- Δεν νιώθω και πολύ καλά, μου ψυθίρισε η κολλητή μου.
- Τι έχεις; Ρώτησα χαμηλόφωνα ανησυχώντας.
- Με πονάει η κοιλιά μου.
- Έχεις φάει;
- Ναι.
- Θες να φύγεις;
- Ναι, απαντάει και σηκώνω το χέρι μου.

Περνούν περίπου δύο χρόνια μέχρι η μαλάκω η μαθηματικού να με προσέξει και ατάραχη ρωτά : " Θες κάτι Παυλοπούλου;". Όχι σηκώνω το χέρι για να κάνω οτοστόπ!