Μάθε Με Να Αγαπώ [ᴛ.ᴍ.ʟ] ✔️

🌻Κεφάλαιο 1🌻

-Ξύπνααα!, σχεδόν ουρλιάζει η μάνα μου,ε πως να ξυπνήσεις δύο βδομάδες τα Χριστούγεννα ,δύο βδομάδες ξενυχτάς.Το κινητό σου φωνάζει don't touch me...,λέει και αρχίζει το κήρυγμα ή μάλλον το παραλήρημα. Μιλάει ακατάπαυστα. Η γλώσσα της ροδάνι. Έχει κάνει ήδη τρία σαρδάμ μα τίποτα δεν την πτωεί.

Χώνω το κεφάλι μου με δύναμη στο μαξιλάρι έτσι ώστε να καλύπτονται και τα αυτιά μου και αφήνω ένα μουγκριτό αγανακτισμένη.
-Μμμμμ!!!
-Μου κάνουν οι αγελάδες. Εσύ είσαι άνθρωπος και οι άνθρωποι έχουν αίσθηση του χρόνου πράγμα που εσύ δεν έχει αυτή τη στιγμή. Για αυτό είμαι εγώ εδώ για να σε συνετίσω. Σήκω, ντύσου, πήγαινε φάε....

Το κεφάλι μου βουίζει, νιώθω πως θα εκραγεί.
-Καλά δεν πειράζει μην πας,κάτσε σπίτι,στρέφω το κεφάλι μου και την κοιτώ. Αποκλείεται αυτή δεν είναι η μάνα μου. Μικρό,σιχαμένο alien βγες από τη μαμά μου τώρα !
-Καλύτερα θα με βοηθήσεις και στο μαγείρεμα.
Εκπνέω με ανακούφιση,η μαμά μου είναι μια χαρά.

Μια και δυο το παίρνω απόφαση. Θα σηκωθώ. Στο κάτω μέρος του κρεβατιού έχω αφήσει από χθες το βράδυ ένα τζιν και μια φούτερ, ξεσκεπάζομαι και τα φοράω μηχανικά  . Αγνοώ το μαξιλάρι,και τα σκεπάσματα που με εκκληπαρούν να μην φύγω και κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Κοιτάω την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη. Τζίζας. Το θέαμα είναι τρομακτικό. Ρίχνω μπόλικο κρύο νερό μπας και ξυπνήσω,μου ρίχνω τρία χαριτωμένα χαστουκάκια,στρώνω τα μαλλιά,κοιτάγομαι στον καθρέφτη και τότε δίνω ένα πεταχτό φιλί λέγοντας:"φτούσου κορίτσαρε!"
Πάω στη κουζίνα αρπάζω ένα κράκερ,ρίχνω το σακίδιο στην πλάτη και φεύγω τρέχοντας.

Στην πόρτα του σχολείου με περιμένει η Ρία και ο Νίκος.
-Που ήσουν κοκόνα μου,ξέρεις τι ώρα είναι; Δεν θα προλάβουμε να κουτσομπολέψουμε τίποτα...,παίρνει ύφακι ντράμα κουίν η Ρία
-Γιατί την ακρίβεια άργησες 7 λεπτά και κάτι δεύτερα από την ώρα που είχαμε κανονίσει να βρεθούμε,λέει ο Νίκος κοιτώντας το ρολόι του. Αλλά σε συγχωρούμε, γιατί θα μας κάνεις τα αρχαία για μια βδομάδα.
Εγώ και Ρία γελάμε με την κακιά συνήθεια του Νίκου να υπολογίζει και το τελευταίο δευτερόλεπτο και τότε είναι που συνειδητοποιώ τι είχε πει μόλις τώρα.
-Δε σφάξανε Νικολάκη μου. Να στρώσεις τον κώλο σου να διαβάσεις.
-Έλα μωρέ Χρύσα...τι ζήτησα πια;;;!
-Που να χτυπιέσαι.
-Καλά,λέει και στραβωμουτσουνιάζει.
-Μετά το σχόλασμα φέρε μου το τετράδιο και το βιβλίο σου, λέω ψιλοαδιάφορα.
-Το 'ξέρα ότι θα με βοηθήσεις κολλητουμπινάκι μου. Το 'ξερα, φωνάζει και αρχίζει να χοροπηδάει σαν δίχρονο.
-Νίκο σταματά, με ξεφτιλίζεις! Έχω και μια reputation (φήμη) σε αυτό το σχολείο.
-Ναι ναι. Η Ρία που κάνει συνέχεια σαν κατσίκι δεν σε ξεφτιλίζει;

Ομγ! Που είναι η Ρία;

Το κεφάλι μας περιστρέφεται 360°.Τότε με την άκρη του ματιού μου βλέπω την Ρία σε ένα παγκάκι να μιλάει με κάτι αγόρια της τρίτης. Βασικά τα ζαχαρώνει ,τα κοιτάει σαν ξελιγουριασμένη και σκάει κάτι χαμόγελα στυλ Τζόκερ. Είναι σκέτη αηδία,θα ξεράσω γκλίτερ πραγματικά.
-Έλα εδώ!,της γριλίζω και την τραβώ απότομα. Τι κάνεις μωρή τσουλίτσα ακόμα δεν ήρθαμε;
-Τίποτα απλά βαρέθηκα να βλέπω εσένα και το Νίκο να μαλώνετε σαν απόφοιτοι νηπιαγωγείου και είπα να έρθω να πω ένα καλημέρα στα παιδιά.
-Αυτά τα παιδιά έχουν ξεπαρθενέψει το μισό λυκείο και αυτά τα παιδιά παραλίγο να κάνουν δικά τους παιδιά!,της λέω εξοργισμένη με την αφέλεια της.
-Δεν θέλω να έχεις πολλά πάρε δώσε μαζί τους• για το δικό σου καλό,προσθέτω πιο ήρεμα. Πάμε μας περιμένει ο Νίκος να πάμε κυλικείο πριν χτυπήσει το κουδούνι.

Η Ρία είναι πολύ όμορφη είναι αρκετά ψηλή,καστανομάλλα και έχει υπέροχα γαλάζια μάτια. Για κορμί...ένα θα πω μπαλαρίνα. Αυτό της το κάλλος είναι που την θέτει σε κίνδυνο ώρες ώρες. Είναι πολύ ναζιάρα και μπροστά σε αγόρια κάνει συνεχώς σκέρτζα. Εντάξει και εγώ στις χαριτωμενιές δεν πάω πίσω. Ταιριάζουμε πολύ σε αυτό!
Είμαστε σαν αδελφές πάντα την προσέχω και με προσέχει και πάντα θα αλληλοϋποστηριζόμαστε. Έχουμε δώσει όρκο στην δευτέρα δημοτικού.

-Κερνάω , η μάνα μου έσκασε έξτρα χαρτζιλίκι,λέει η Ρία και πληρώνει την κ.Έφη.
Βάζουμε τις τυρόπιτες στην τσάντα, όταν το κουδούνι χτυπά σαν μανιακό. Αν είχε φωνή είμαι σίγουρη πως θα έλεγε κάτι τέτοιο: "Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα,τώρα τον έλεγχο χάνουμε..." και θα γελούσε σαν μάγισσα:"Μπουάχαχα ".

Κατευθυνθήκαμε προς το προαύλιο για την προσευχή και μπήκαμε στις τάξεις.
13:52, 13:56, 13:59....και το πολυπόθητο κουδούνι χτύπησε. Αρπάζω την τσάντα και γίνομαι καπνός.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Άλλο ένα κεφάλαιο με πολύ αγάπη

Φιλούμπες μέχρι το επόμενο.😚