Μάθε Με Να Αγαπώ [ᴛ.ᴍ.ʟ] ✔️

🌻Κεφάλαιο 28🌻

(Άλεξ)

Ξεφυσώ δυνατά μήπως και ηρεμήσω. Νιώθω τις γωνίες των ματιών μου να υγραίνωνται και ένα οξύ πόνο στο στήθος. Ποτέ δεν ήμουν τόσο σκατοευαίσθητος. Αλλά αυτό είναι το μόνο κομμάτι της ζωής μου που θα με κάνει πάντα να κλαίω.

Εισπνέω και εκπνέω μια τελευταία φορά. Ή τώρα ή ποτέ!

(Χρύσα)

Τον παρακολουθώ καθώς προσπαθεί να μου μιλήσει. Τα μάτια του έχουν δακρύσει ελαφρώς. Την μισώ αυτή την εικόνα. Μισώ να τον βλέπω να κλαίει.

- Με την μάνα μου ήμασταν πολύ δεμένοι, λέει και τον κοιτώ γλυκά για παρότρυνση.
- Μοιραζόμασταν την ίδια αγάπη. Την αγάπη για το πιάνο. Αυτή με έμαθε να παίζω.

Τον κοιτώ έκπληκτη. Δεν ήξερα ότι παίζει πιάνο.

- Η μάνα μου ήταν αδελφή με την Αγγελική, την κυρία σου.

Αδελφές; Η κ.Αγγελική δεν μου είχε αναφέρει ποτέ ότι είχε αδελφή. Που να το φανταστώ;! Ίσως αυτό το θέμα την πονά και για αυτό δεν μου έχει μιλήσει ποτέ για την αδελφή της.

- Η ζωή μας ήταν τέλεια. Μέχρι την άνοιξη που πήγαινα έκτη δημοτικού...,

Η φωνή του έσπασε στο τέλος της πρότασης και κρυστάλλινα δάκρυα συσσωρεύτηκαν πάλι στα γαλάζια του μάτια. Αυτά τα μάτια που τόσο λατρεύω, δακρύζουν.

Με τον καρπό του σκουπίσε τη μύτη του και ξέπνοα συνέχισε.

- Εκείνη την άνοιξη όλα τελείωσαν και από τότε δεν ξαναπλησίασα πιάνο. Δεν θέλω να το ακούω. Δεν θέλω να το βλέπω. Μου θυμίζει εκείνη.

Κρύες σταγόνες έτρεχαν στα μάγουλα του και έριξε το κεφάλι του για να μην τον βλέπω.

- Άλεξ, είπα και σήκωσα το πρόσωπο του από το πιγούνι του.
- Άλεξ τι έγινε εκείνη την άνοιξη;

Η φωνή μου όσο πιο γλυκιά μπορούσα, γεμάτη απορία. Έπρεπε να τον κάνω να μου ανοιχτεί. Να  βγάλει από μέσα του  αυτό που τον βασανίζει, αυτό που τον κατασπαράζει και τρώει τα σωθικά του.

- Εκείνη την άνοιξη πέθανε. Τραγική ειρωνία. Όλα γύρω άνθιζαν και εγώ μαράζωσα μια για πάντα, σαρκάστηκε και ένα πονεμένο γέλιο βγήκε από τα χείλη του.
- Είχαμε πάει να δώσει μια παράσταση. Λάτρευα να την βλέπω να παίζει, τον τρόπο που κινούνταν τα δάκτυλα της πάνω στα πλήκτρα. Στο αμφιθέατρο που ήμασταν είχαμε κάτσει στις πρώτες σειρές για να βλέπουμε καλά, τρομάρα μας! Είπε και πίεσε τα δυο του δάχτυλα στις άκρες των ματιών του για να σταματήσει τα δάκρυα που έτρεχαν ακατάπαυστα.
-  Λίγα λεπτά μετά, αφότου ξεκίνησε να παίζει, σταμάτησε και κοίταξε έντρομη τους συνεργάτες της στα παρασκήνια και μετά το κοινό. Έβαλε το χέρι της στο στήθος της. Κόσμος από τα παρασκήνια έτρεξε στην σκηνή μαζί ο πατέρας μου και η Αγγελική. Ήταν άρρωστη και δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν.
- Εσύ; Εσύ που ήσουν; Είπα και καταράστηκα την ώρα και τη στιγμή που ρώτησα.
- Εγώ...., ξέσπασε σε δυνατά κλάματα.
- Εγώ εκεί, καθόμουν στη θέση μου! Δεν ήξερα τι να κάνω! Απλά καθόμουν στη καρέκλα μου! Η μάνα μου πέθαινε και εγώ δεν έκανα τίποτα! Δεν έκανα τίποτα!!!