Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[10]~ Με Πλήγωσε.. ~

| Hºw Tº RemembeR |

| Feel happy again |

270 days before…

[Εμίλιας pov…]

Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά, ξαφνικά.

Τα φώτα αναβόσβηναν στο μικρό σαλόνι του σπιτιού, κάνοντας τον Ορφέα να βγάζει κραυγές αγανάκτησης κάθε φορά που το έκαναν.

«Βρήκες το κινητό που σου έβαλα στην τσέπη της ζακέτας σου;» ρώτησε ξαφνικά εκείνος, ενώ ήπιε λίγο από το μπουκάλι με το νερό, κάνοντας με να γνευσω καταφατικά, κοιτάζοντας το φαγητό μου.

Βλέποντας το ωμό ψάρι πάνω στο πιάτο, άρχισα να ανακατεύομαι.

Προτιμώ να πεθάνω από την πείνα, παρά να φάω αυτό το πράγμα.
Άλλωστε είμαι συνηθισμένη σε αυτή την κατάσταση.

«Σου έχω περάσει τον αριθμό μου, τον αριθμό της Κατερίνας και τον αριθμό της Μαριτιν-» πήγε να πει μα τον διέκοψα.

«Το είδα, Ορφέα!» ψέλλισα κάπως απότομα και γύρισα να κοιτάξω το παράθυρο, τον σκούρο μπλε ουρανό.

Άφησε με να φύγω. Ο Πέτρος θα με περιμένει.

«Συγγνώμη για πριν, παρασύρθηκα. Απλά μου φαίνεται άδικο γιατί ενώ εγώ ενδιαφέρθηκα και κοιμόμουν όλα αυτά τα βράδια δίπλα σου, εκείνος δεν εμφανίστηκε καν στο νοσοκομείο.» αποκρίθηκε πιάνοντας μου το χέρι και τα μάτια μου κοίταξαν τα δικά του.

«Και το πρώτο πράγμα που είπες μόλις ξύπνησες, ήταν για εκείνον. Δεν θα σε πείραζε άμα ήσουν στην θέση μου;» ρώτησε και πήρα μια βαθιά ανάσα, αφού σηκώθηκα από την καρέκλα.

«Θέλω απλά να πάρω λίγο αέρα.» ψέλλισα και έκανα να πλησιάσω την πόρτα, όταν το χέρι του έπιασε τον καρπό μου. «Που πας;» αναρωτήθηκε, κάνοντας με να γυρίσω προς το μέρος του.

«Θέλω να κάνω μία βόλτα, μόνη μου.» είπα κοιτάζοντας τα χέρια μας, νιώθοντας τον να ξεφυσαει. «Μα, άμα χαθ-» πήγε να πει και τον διέκοψα, κλείνοντας του το στόμα.

«Μπορεί να μην θυμάμαι πράγματα του παρελθόντος αλλά μπορώ να τα βγάλω πέρα. Έπειτα, δεν θα πάω μακριά…», «Έτσι νομίζω, δηλαδή…» ψιθύρισα, κάνοντας τον να με κοιτάξει για αρχή διστακτικά και έπειτα άφησε το χέρι μου.

«Καλά… Αλλά να επιστρέψεις γρήγορα.» τον άκουσα να λέει και χαμογέλασα.

«Να είσαι σίγουρος!»