Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[12]~ Γρηγόρη, η κοπέλα από δω είναι... ~

| Hºw Tº RemembeR |

| Your brother |

260 days before…

[Αχιλλέα pov…]

«Και δεν μου λες…» ψέλλισα και με κοίταξε παραξενεμένη, πίνοντας από το φλιτζάνι της.

«Τον μορφονιό τον ξέρω;» ρώτησα και χαχανισε, γνεφοντας αντιφατικά.

«Απλώς μετά την υιοθεσία, όπου οι θετοί μου γονείς με πήραν και πήγαμε στην Σκωτία, εκείνος μου στάθηκε σε όλα.» άρχισε να λέει κάνοντας με να χαμογελάσω.

Έτσι ένιωθα και γω με την παρουσία της.

«Εκείνος ήταν τόσο ερωτευμένος μαζί μου, κάνοντας με να νομίζω ότι είμαι και γω ερωτευμένη μαζί του. Αλλά με τον καιρό ανακάλυψα ότι δεν κάνω για εκείνον.» αποκρίθηκε και εγνευσα καταφατικά, ενώ έφερα στον νου μου, εμένα πριν πέντε χρόνια.

Πραγματικά πίστευα ότι άμα μείνω κοντά της, θα της κάνω κακό. Πίστευα ότι αξίζει κάτι καλύτερο.

«Τον αγαπούσα, ναι, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι δεν κάνω για έρωτες. Κοίταξε με, στο ίδρυμα είχα συνηθίσει μόνη μου που ακόμα και τώρα, θέλω τον χώρο μου και την ανεξαρτησία μου. Επίσης δεν κάθομαι σε ένα μέρος και εκείνος δεν θα άφηνε την Σκωτία και την δουλειά του για να είναι μαζί μου. Δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει όλο αυτό, όσο και αν αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον » κοίταξε στο παράθυρο και χαμογέλασε λοξά.

«Έπειτα, δεν το έχω με τις γλύκες και τα ρομάτζα…» σχολίασε γελώντας και την κοίταξα περίεργα.

«Πως και έτσι;» απόρησα και εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της. «Ίσως ο έρωτας δεν είναι για όλους..»

«Το λες αυτό γιατί δεν έχεις βρει τον κατάλληλο, ακόμα.» είπα σοβαρά και εκείνη μόνο που δεν έβαλε τα γέλια.

«Ισως και να οφείλεται και αυτό.» πρόσθεσε και έπειτα με κοίταξε, χαμογελώντας πονηρά. «Εκείνη;» ρώτησε και το μυαλό μου άρχισε να παίζει σαν ταινία τα όσα έχουν συμβεί από τότε που την πρωτοείδα.

«Εκείνη είναι ο κόσμος μου. Ο ήλιος το πρωί που ξυπνάω, το οξυγόνο που αναπνέω. Το φεγγάρι που φωτίζει τον δρόμο μου, το αστέρι στο σύμπαν μου. Είναι παράδεισος να ξέρω ότι τα χείλη της ακουμπάνε πάνω στα δικά μου. Η καρδιά μου τρέχει δρόμους με ένα της βλέμμα και η ανάσα μου κόβεται όταν πλησιάζει κοντά, κοιτάζοντας με με εκείνο το αθώο βλέμμα, με εκείνη την στοργή. Το ξέρω ότι με αγαπάει πραγματικά, το έχουν δείξει και οι πράξεις της. Πριν δύο μέρες είπε μπροστά σε όλους ότι με αγαπάει, το ξέρω ότι είμαι ολόκληρος ο κόσμος της.» η Μυρσίνη πήρε μια έκφραση αηδίας.