Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[37]~ Μείνε μακριά της! ~

| Hºw Tº RemembeR |

| To stay away from the past |

[Εμίλιας pov...]

Πόνος. Κραυγές. Δάκρυα.
Πώς μπορεί κανείς να ζει, χωρίς να θυμάται;
Κι αν, αυτά που θυμάται, είναι φρικιαστικές θολές εικόνες και ουρλιαχτά που είναι ικανά να σε κάνουν να τρελαίνεσαι, σε κάθε ανάμνηση; Τι συμβαίνει όταν η ζωή σου μέχρι τώρα, είναι ένας εφιάλτης, από αυτούς που σε τρομάζουν τόσο πολύ που πετάγεσαι μέσα στην νύχτα, κλαίγοντας με λυγμούς;

Θα μπορέσεις να ξυπνήσεις άραγε κάποια στιγμή και θα είναι όλα εντάξει, ή πολύ απλά θα μείνεις σε εκείνη την κατάσταση για πάντα, αντιμετωπίζοντας τις σκιές τους, σαν να ήταν οι μεγαλύτεροι εχθροί σου, διαπράττοντας μάχη μαζί με τις φωνές τους, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να τις εμποδίσεις να σε τρελάνουν; Μα είναι αδύνατο. Τρομερά αδύνατο.

Τα μάτια μου άνοιξαν για ακόμη μια φορά, κοιτάζοντας το παράθυρο, προσπαθώντας να ηρεμήσω από το να βάλω για άλλη μια φορά τα κλάματα, ακούγοντας τις φωνές του παρελθόντος– τις φωνές των παιδιών να ουρλιάζουν και τις πόρτες να ανοίγουν και να κλείνουν ασταμάτητα, ταράζοντας το κεφάλι μου και προκαλώντας μου έναν ανυπόφορο πονοκέφαλο– να με καλούν πίσω, πίσω στα πιο σκοτεινό σημείο της ζωής μου. Στο σημείο που καλύτερα να μην θυμόμουν. Στο σημείο που δεν έπρεπε καν να θυμάμαι!

Ρίχνοντας μια ματιά στο κινητό μου– το οποίο ήταν στο κομοδίνο, δίπλα μου– πήρα μια βαθιά ανάσα, προτού το βάλω στο αυτί μου και ακούσω την φωνή του.

«Εμίλια;» βραχνή φωνή, αγουροξυπνημένη, ακούστηκε στα αυτιά μου και η ανάσα μου κόπηκε στα δύο. «Ψυχή μου, είσαι εντάξει;» άκουσα πάλι και ξεροκατάπια, δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου για να μην πλαντάξω.

«Π.. Π… Πέτρο.» η φωνή μου σιγανή και ο κόμπος στο λαιμό μου δε λέει να υποχωρήσει.

Εκείνος δεν λέει τίποτα άλλο, ξέρει ότι οι εφιάλτες επέστρεψαν, με εκείνη την ανάμνηση. Με εκείνη την τραυματική ανάμνηση της φωνής του μικρού κοριτσιού που έκλαιγε και φώναζε να την αφήσουν. Εκείνης της παιδικής φωνούλας που μάτωνε καθώς παρακαλούσε δυνατά για λίγο έλεος. Εκείνης της φωνής που έφτανε μέχρι τον Θεό, εκλιπαρώντας για μια βοήθεια. Για ένα ζεστό φαγητό, για στοργή. Για αγάπη.

Για αγάπη. Και όχι για πρησμένα μάτια, πληγές στο σώμα αλλά και στην ψυχή.

Αγάπη. Πώς μπορείς να ξέρεις μετά από όλα αυτά, τι μπορεί να σημαίνει; Τότε, ήμουν άραγε ερωτευμένη με τον Αχιλλέα; Και ακόμα, πώς μπορώ να είμαι σίγουρη για τα συναισθήματα μου απέναντι στον Πέτρο; Πώς μπορώ να γνωρίζω την πραγματική έννοια της λέξης αγάπη;