Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[1]~ Δεν θυμάμαι! ~

| Hºw Tº RemembeR |

| Or How to forget ? |

300 days before...

[Εμίλιας pov…]

Σκοτάδι.

Όλο αυτό τον καιρό, το μόνο που βλέπω είναι το σκοτάδι.

Πέφτοντας κάτω, τα πάντα σταμάτησαν και το φως, αντικαταστάθηκε από το απέραντο σκοτάδι.

Οι φωνές στο κεφάλι μου αρχίσουν να με τρομάζουν, ψιθυρίζοντας μου λέξεις που ποτέ δεν περίμενα ότι θα ακούσω. Τα μάτια μου τα νιώθω ακόμα βαριά και όσο και αν παλεύω να τα ανοίξω για να αντικρίσω τον κόσμο, δεν μπορώ. Φτάνοντας σε αυτή την κατάσταση, έχω αρχίσει να ξεχνάω πως είναι να χαμογελάει κανείς. Πώς είναι άραγε να ζεις;

Το σώμα μου το νιώθω παγωμένο, κάνοντας το δέρμα μου να ανατριχιάζει. Η καρδιά μου δεν ακούγεται πως χτυπάει, το μόνο που κάνει είναι να μεταφέρει το αίμα παντού στο σώμα μου. Η ψυχή μου μοιάζει τόσο σκουριασμένη και την νιώθω να τριγυρνάει στους λαβύρινθους του μυαλού μου, κλείνοντας τα αυτιά μου, για να μην ακούω τα ουρλιαχτά τους.

Το σκοτάδι αρχίζει να με τρομοκρατεί ξαφνικά…

Ένας ξαφνικός θόρυβος όμως, έκανε τα μάτια μου να ανοίξουν και την καρδιά μου να καλπάζει, προσπαθώντας να βγει από το σώμα που νιώθει φυλακισμένη.

«Ε-Εμίλια;» ρώτησε ένας νεαρός με κάστανα μάτια και κοίταξα τριγύρω μου, ξαφνιασμένη.

Τι είναι εδώ;
Που είμαι;
Ποιος είναι αυτός;

Οι άσπροι τοίχοι του δωματίου, ένιωθα να με πνίγουν, κάνοντας με να τρέμω.

Με τις παλάμες των χεριών μου, έκλεισα τα αυτιά μου, κλείνοντας ξανά τα μάτια μου.

«Είσαι καλά;» ρώτησε εκείνος μα άρχισα να νιώθω το τρέμουλο να γίνεται ακόμα πιο έντονο.

«Κάντο να σταματήσει!» ψέλλισα χωρίς να ανοίξω τα μάτια μου και άκουσα πόρτες να ανοίγουν και να κλείνουν.

Ένα βουητό άρχισε να ακούγεται, κάνοντας τα μάτια μου να βουρκωσουν.

«ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟ!» άρχισα να φωνάζω και άνοιξα τα μάτια μου, κοιτάζοντας απέναντι, ενώ το οξυγόνο μου άρχισε να λιγοστεύει.

Η πόρτα ξανά άνοιξε και μπήκαν μέσα δύο άντρες και μία γυναίκα, ενώ από πίσω τους στεκόταν ο νεαρός που ήταν εδώ πριν λίγο.