Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[2]~ Που είναι; ~

| Hºw Tº RemembeR |

| Me |

295 days before…

[Αχιλλέα pov…]

Φώτα.

Καθώς όλα αρχίσουν να θολώνουν, οι φωνές ακούστηκαν σαν ουρλιαχτά.

Και έπειτα, με το που το σκοτάδι έπεσε στα μάτια μου, έφερα στο νου μου όλες αυτές τις αναμνήσεις- καλές και κακές- νομίζοντας ότι ήρθε το τέλος.

Ο πόνος στο σώμα μου δεν έλεγε να υποχωρήσει, κάνοντας με να παραλύω.

Μα το μυαλό μου δεν τον σκεφτόταν καθόλου. Άλλωστε αξίζω όλον αυτόν τον πόνο.

Αξίζω όλα τα χτυπήματα του κόσμου.
Αξίζω να υποφέρω στην κόλαση.

Μόλις είδα την Κατερίνα μαζί με τον Ορφέα, σαστισα. Η Κατερίνα μου, ήταν ζωντανή και όχι μόνο αυτό αλλά ήταν μαζί του.

Ήταν λες και είχε ξεχάσει τα πάντα.

Και αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Η καρδιά μου κόπηκε στα δυο, μόλις είδα εκείνη να κλαίει και να φωνάζει μπροστά σε όλους ότι με αγαπάει.

Με αγαπάει!

Η φωνή της καθώς μιλάει, ακούγεται σαν τον παράδεισο στα αυτιά μου. Το γέλιο της είναι τόσο αγγελικό και τα λακάκια που σχηματίζονται στο πρόσωπο της, την κάνουν απλά έναν άγγελο.

Το άρωμα της, θεέ, είναι τόσο μεθυστικό, όσο ένας κήπος με τα αγαπημένα μου τριαντάφυλλα.

Αν ήταν να πεθάνω για εκείνη, θα το έκανα με όλη μου την καρδιά.

Το φως που αντίκρισα, με έκανε να κλείσω σφιχτά τα μάτια μου.

«Κουρτίνες δεν έχετε εεε;» φώναξα, όταν ένιωσα έναν οξύ πόνο στο στομάχι μου.

«Δεν χρειάστηκε να βάλουμε ποτέ.» άκουσα μια άγνωστη γυναικεία φωνή να μιλάει και ανοιγοκλεισα σιγά σιγά τα μάτια μου, παρατηρώντας το δωμάτιο.

Μα καλά, που είμαι;

«Σε νοσοκομείο είσαι.» είπε εκείνη σαν να διάβαζε τις σκέψεις μου, κάνοντας με να χαχανισω ειρωνικά, ενώ έπιασα το στομάχι μου από τον πόνο.

«Σε πυροβόλησαν στο στομάχι. Δεν είναι κάτι το σοβαρό.» είπε εκείνη, χαμογελώντας και εγνευσα καταφατικά, παρατηρώντας την.