Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[17]~ Σκάσε... ~

| Hºw Tº RemembeR |

| Her touch |

115 days before…

[Αχιλλέας pov…]

«Μόλις φτάσετε να με πάρεις ένα τηλέφωνο, έτσι;» ρώτησε ο Γρηγόρης, μόλις βγήκα έξω από την εταιρεία που μόλις λίγο πριν ανήκε στον παθερουλη μου- μαζί με την Μυρσίνη και τον ίδιο να είναι πιο πίσω, με κατεβασμένο κεφάλι.

«Θα πάμε πρώτα να μαζέψει τα πράγματα του, διαταγή του κυρίου Γιώργου.» πετάχτηκε η Μυρσίνη και ακούσαμε τον πατέρα της Εμίλιας να ξεφυσαει από πίσω μας.

«Και τώρα που τα έχασα όλα, που θα μείνω; Πώς θα βρω έτσι την κόρη μου;» τον ακούσαμε να μουρμουραει και κάτι μέσα μου έσπασε.

Μπορεί να μην αγαπούσε την θεία μου περισσότερο από την μητέρα της Εμίλιας και να μας φερόταν χάλια, αλλά από τον τρόπο που την κοιτούσε πριν δύο μέρες, την αγαπάει πολύ την Εμίλια.

«Πεθερ- εεε εννοώ Δημήτρη, στάσου.» είπα και εκείνος ακούγοντας με, γύρισε να με κοιτάξει με μάτια βουρκωμένα.

«Τι θέλεις; Έχασα τα πάντα. Ποιος θα σώσει την Εμίλια από αυτόν τον λοποδύτη τον Ορφέα; Δεν με νοιάζει για μένα, μπορώ να ζήσω και σε παγκάκι. Αλλά η κόρη μου τι θα απογίνει;» άρχισε να λέει με παράπονο και τον πλησίασα.

«Μην ανησυχείς, όσο είμαι εγώ εδώ, κανένας δεν πρόκειται να κάνει κακό στην Εμίλια. Θα την βρω και θα την σώσω.» ψέλλισα και ένιωσα τον Γρηγόρη να μου πιάνει φιλικά τον ώμο.

«Όσον αφορά το που θα κοιμηθείς… μπορείς να έρθεις στο σπίτι μου.» αποκρίθηκα και με κοίταξε έκπληκτος. «Σ-στο σπίτι; Εκεί που η Ειρήνη σας-» πήγε να πει μα τον διέκοψα.

«Είμαι εντάξει τώρα, Δημήτρη, είμαι δυνατός.» του υπενθύμισα και εγνευσε καταφατικά ενώ φαινόταν ότι το σκεφτόταν. «Εντάξει»

[…..]

«Άντε Αργυρόπουλε..» άκουσα τον πατέρα μου να φωνάζει και πήγα να κουνηθώ, όταν το χέρι της Μυρσίνης με κράτησε. «Άσε με να πάω να του τα πω ένα χεράκι.» την παρακάλεσα και ξεφυσιξε.

«Βρε Αχιλλέα… το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να συμφιλιωθείς μαζί του και να τον πείσεις να μείνει σε αυτό το σπίτι. Έτσι και αλ-» την διέκοψα, κοιτάζοντας την με θυμό. «Εγω με εκείνον δεν πρόκειται να συμφιλιωθούμε, ΠΟΤΕ. Και να κάνει ότι στον διάολο θέλει.» αποκρίθηκα σπρώχνοντας το χέρι της και βγαίνοντας από το δωμάτιο, πηγαίνοντας προς τις σκάλες, όταν είδα την πόρτα του δωματίου της Εμίλιας να είναι ανοικτή.

Πλησίασα την πόρτα και μόλις μπήκα μέσα σε αυτό το μικρό δωμάτιο, η μυρωδιά της άρχισε να με πνίγει, όπως τα κύματα πνίγουν τα βράχια, κάνοντας τα κομμάτια με μια τους τρικυμία.

Που είσαι αγάπη μου; Γιατί δεν είσαι εδώ μαζί μου; Η καρδιά μου περιμένει την ώρα και την στιγμή που θα ενωθεί με την δική σου και τα σπασμένα μας κομμάτια θα ενωθούν ξανά. Σε ποια θάλασσα ταξιδεύεις και γιατί δεν γυρίζεις πίσω; Θα έδινα και την μισή μου ζωή για να σε δω και πάλι να χαμογελάς με εκείνα τα μάτια σου να λάμπουν καθώς με κοιτάζουν με τόση στοργή και συνάμα αγάπη;

Όπου να είσαι, θα σε βρω. Και όταν σε βρω, θα σε πάρω να φύγουμε μακριά από δω. Μακριά από όλα τα κακά, μακριά από όλους όσους μας πλήγωσαν και μας έκαναν να υποφέρουμε.

Στο υπόσχομαι καρδιά μου, στο υπόσχομαι.

Οι ξαφνικές φωνές όμως, με έκαναν να ξυπνήσω και να γυρίσω στο δωμάτιο του πατέρα της Εμίλιας, όπου ο πατέρας μου φώναζε σε εκείνον και στην Μυρσίνη.

«Σιγά τα πολλά πράγματα που πρέπει να πάρεις, Δημήτρη. Ούτως ή άλλως στο δρόμο θα κοιμηθείς.» τον κορόιδεψε ο πατέρας μου και στάθηκα πίσω από την πόρτα, γελώντας.

«Κάνεις λάθος εδώ, πατέρα.» ψέλλισα στάζοντας δηλητήριο λέγοντας την λέξη “πατέρας” και εκείνος γύρισε να με κοιτάξει μπερδεμένος.

«Ο Δημήτρης θα έρθει να κοιμηθεί στο σπίτι μου.» είπα και ο πατέρας μου με κοίταξε με γουρλωμενα μάτια. «Θα τον βάλεις στο σπίτι που σε μεγάλωσα;» άρχισε να λέει και κοίταξα την Μυρσίνη και έπειτα τον πεθερουλη μου.

«Στο σπίτι που μας άφησες μετά τον υποτιθέμενο θάνατο σου, εμένα και την Κατερίνα, και που εκεί πέρα εκτός από το ότι έφερνες εκείνη την γυναίκα που είχες το θράσος να απατάς την μαμά, δεν σε ένοιαζε και καθόλου; Αλλά βέβαια, ότι έχει να κάνει με υλικά αγαθά, τα υπολογίζεις όλα.» φώναξα και εκείνος χαχανισε.

«Θα βάλεις εκείνον μέσα στο ίδιο μας το σπίτι; Εκείνον που ήταν θεατής όταν η Ειρήνη ξέσπαγε σε εσάς; Για σκέψου το λίγο, Αχιλλέα.» ψέλλισε και τον κοίταξα σοκαρισμένος.

«Στο ίδιο μας το σπίτι; Το σπίτι μου θες να πεις. Και ναι, μπορεί να έτρωγα ξύλο από την αδερφή σου αλλά ο Δημήτρης το έχει μετανιώσει και το έχει δείξει αυτό. Σε αντίθεση με σένα που μας άφησες χωρίς να πεις τίποτα για τα λεφτακια σου.»

«Σκασε!» άρχισε να φωνάζει εκείνος και η Μυρσίνη τον πλησίασε, ανησυχητικά.

Κάνε τώρα ότι πεθαίνεις και νομίζεις ότι θα σε λυπηθώ.

«Δημήτρη πάμε γιατί αν συνεχίσω να μένω εδώ μέσα, θα την πληρώσουν άλλοι.» σχολίασα και πήγα να βγω από την πόρτα του δωματίου όταν όλα άρχισαν να γυρίζουν και έπειτα σκοτάδι.

Τι έγινε ξαφνικά;

-----------------------------------------------------------

Θα σου έλεγα αλλά άσε:")