Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[43]~ Σαν το σπίτι μου ~

| Hºw Tº RemembeR |

| To feel like home |

[Εμίλιας pov…]

Νύχτα. Για άλλη μια φορά, βρέθηκα να περπατάω στους δρόμους της Σκωτίας, μόνη, με βήμα γοργό και βλέμμα υψωμένο στον ουρανό.

Φωτάκια. Διάφορα φώτα, στόλιζαν τους άδειους δρόμους,ενώ ο κόσμος που είχε την τύχη να περάσει από δίπλα μου, δεν έμενε ούτε για ένα δευτερόλεπτο κοντά μου. Άλλωστε, η ζωή προχωράει, και καλό είναι να προχωρήσω και εγώ μαζί της και να χαθώ στους απέραντους δρόμους της ελευθερίας.

Παρατηρώντας τους ανθρώπους, το μόνο που έβλεπα, ήταν είτε κουρασμένες ψυχές που κατά πάσα πιθανότητα είχαν μόλις σχολάσει από τις δουλειές τους, είτε νέους με όρεξη και πάθος για ζωή, νέους να περπατούν μαζί, ανθρώπους ντυμένους με επίσημα ρούχα, κάποιους άλλους με παραδοσιακές φορεσιές, άλλους κρατώντας πράγματα στα χέρια τους και άλλους να βάζουν καλύτερα τα πανωφόρια τους, πάνω στο σώμα τους, μιας και το κρύο ήταν τσουχτερό, τέτοια ώρα και σε μία τέτοια περιοχή, όπως το Εδιμβούργο.

Από όπου όμως και να περνούσες, το μόνο πράγμα που θα άκουγες, θα ήταν μια παράξενη για πολλούς ξένους, μουσική, με την γκάιντα να κατέχει τον πρώτο ρόλο. Μουσική. Πόσο ωραίο θα ήταν να μπορούσαμε να περπατάμε στους δρόμους της πόλης και το μόνο πράγμα που να ακούγεται, να είναι η μουσική;

Η ώρα ένιωθα πως περνούσε όλο και πιο γρήγορα, όταν έφτασα με την βαλίτσα μου, έξω από το νοσοκομείο, περπατώντας μέχρι το γραφείο του ανθρώπου που κατείχε ένα σημαντικό κομμάτι της καρδιάς μου.

Χτύπησα την πόρτα, αφού δεν ήταν ανοικτή και αφού άκουσα το κλασσικό, «Ναι;», άνοιξα την πόρτα και η ματιά μου έπεσε πάνω στον κουρασμένο Πέτρο που κάτι πληκτρολογούσε στον υπολογιστή του.

Εκείνος, βλέποντας με να στέκομαι στην πόρτα του γραφείου του, τα μάτια του αμέσως έλαμψαν.

«Εμίλια;» η ματιά του έπεσε στην βαλίτσα και με κοίταξε με απορία, λίγο πριν σηκωθεί και με πλησιάσει. «Τι κάνεις εδώ, με την βαλίτσα;»

«Έφυγα από το σπίτι.» χαμογέλασα και εκείνος έμεινε για λίγο, εκεί. «Έφυγες από το σπίτι; Γιατί; Τι σου έκαναν; Σε πείραξαν;» άρχισε να με βομβαρδίζει με ερωτήσεις και εγώ μπήκα μέσα, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου και πλησιάζοντας την κοντινότερη καρέκλα.