Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[6]~ Ήρθα να πάρω ο,τι μου ανήκει! ~

| Hºw Tº RemembeR |

| My father |

282 days before…

[Αχιλλέα pov…]

Η πόρτα ξαφνικά άνοιξε και μόλις η ματιά μου έπεσε πάνω στον άντρα που μπήκε μέσα στο δωμάτιο, τα μάτια μου γουρλωσαν, ενώ ο πατέρας της Εμίλιας ανοιγοκλεισε τα μάτια του, έκπληκτος.

Δεν είναι δυνατόν…

«Τι χαμπάρια, Δημήτρη;» ρώτησε και μόλις το βλέμμα του έπεσε πάνω μου, με κοίταξε ξαφνιασμένος.

«Μπαμπά;» φώναξα σοκαρισμένος και σηκώθηκα από την καρέκλα που καθόμουν, πλησιάζοντας τον πεθερούλη μου.

Είναι στ' αλήθεια αυτός;

«Ε-Εσυ;» ο πατέρας της Εμίλιας αρνιόταν να πιστέψει στα μάτια του, όπως και εγώ.

Τ-τοσα χρόνια ήταν ζωντανός;

«Γιατί σου κάνει μεγάλη εντύπωση, φίλε μου;» ρώτησε πλησιάζοντας μας και στάθηκε απέναντι μου.

«Αχιλλέα αγόρι μου;» ψέλλισε και έμεινα να τον κοιτάω από πάνω μέχρι κάτω.

Τα μεγάλα του πράσινα μάτια, μου θύμιζαν πολλά πράγματα που προσπαθούσα να μην θυμάμαι. Γιατί άμα τα θυμώνουν, φοβάμαι πως θα κατέρρεα.

Τα μαλλιά του είχαν πάρει ένα γκρι χρώμα ενώ τα επίσης γκρι του γένια, τον έκαναν να μοιάζει τόσο ξένος από ότι τον θυμόμουν.

Ήταν όλο αυτό τον καιρό ζωντανός ενώ εγώ με την Κατερίνα περνούσαμε τόσα πολλά;

«Είστε ο πατέρας του Αχιλλέα;» ρώτησε ο Γρηγόρης μπερδεμένος και εκείνος εγνευσε καταφατικά, χαμογελώντας. «Ο ίδιος!»

«Μα πώς; Δεν ήσασταν νεκρός;» η Ελένη πετάχτηκε από την θέση της και ο πατέρας μου έμεινε να αγριοκοιταζει τον πεθερούλη μου.

«Κάποιοι νόμιζαν πως μπορούσαν να με σκοτώσουν. Μα δεν υπολόγισαν ότι είμαι πιο έξυπνος από αυτούς και ότι κάποια στιγμή όλα αυτά που έκαναν θα τα έβρισκαν μπροστά τους…» σχολίασε και με προσπέρασε, φτάνοντας δίπλα από τον πατέρα της κοπέλας που αγαπώ.

«Η Ειρήνη νόμιζε πως μπορούσε να πάρει την περιουσία μου τόσο εύκολα, το ίδιο και συ, έτσι; Μόνο που δεν υπολογίσατε τι θα γινόταν αν εγώ μάθαινα τα σχέδια σας πριν καν "πεθάνω".» άρχισε να λέει και ο Γρηγόρης ήρθε δίπλα μου, πιάνοντας φιλικά τον ώμο μου.