Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[30]~ Απέναντι μου... ~

| Hºw Tº RemembeR |

| To find happiness |

5 days before...

[Αχιλλέα pov…]

«Και πότε με το καλό φεύγετε;» με ρώτησε ο Δημήτρης, καθώς μάζευε τα πράγματα του πάλι στην βαλίτσα και στρέφοντας την προσοχή του σε εμένα.

«Μέχρι αύριο θα πρέπει να έχω φτιάξει βαλίτσα.» απάντησα και τον πλησίασα, χαμογελώντας. «Δεν χάρηκες που πήρες πίσω την βίλα σου και την εταιρεία;» είπα χαμογελώντας και κούνησε το κεφάλι.

«Πως, χάρηκα, αλλά… Το μόνο που θα ήθελα, ήταν να βρω την κόρη μου. Τίποτα άλλο δεν θα ήθελα αυτή την στιγμή. Και όλα τα λεφτά της γης να μου έδιναν, εγώ δεν θα άλλαζα τίποτα, μονάχα να δω την κόρη μου να χαμογελάει και να είναι ευτυχισμένη. Είναι αργά πλέον, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να αλλαξοπιστήσει κάποιος, δεν νομίζεις;» τα λόγια του με έκαναν να μείνω και να τον κοιτάζω. Φαινόταν τόσο ειλικρινής και τόσο μετανιωμένος.

«Αχιλλέα, θα ήθελα να σου ζητήσω με όλη μου την καρδιά ένα μεγάλο συγγνώμη. Ξέρω, δεν πρόκειται να αλλάξω κάτι με αυτό, αλλά πραγματικά, έχω μετανιώσει για όλα. Έχω μετανιώσει που ποτέ μου δεν μίλησα για τα θέλω μου, ποτέ δεν έπαιρνα μόνος μου αποφάσεις, ποτέ μου δεν ρίσκαρα και ας τα έχανα όλα. Τουλάχιστον άμα το έκανα, ίσως τώρα εκείνη δεν ήταν κάτω από το χώμα και η κόρη μας δεν είχε τόσες πληγές χαραγμένες στο σώμα της. Θέλω να σου πω συγγνώμη που σε άφηνα να πονάς, να πεινάς και να φοβάσαι. Θέλω να σου πω συγγνώμη για όλες τις κλωτσιές και τις μπουνιές που έτρωγες και εσύ αλλά και η Κατερίνα. Πραγματικά ήμουν ένα τέρας, τότε. Κοίτα με τώρα, είμαι ένας γεράκος που μπεκροπίνει σε ένα σπίτι γεμάτο κακές αναμνήσεις, φωνές χαραγμένες στα αυτιά μου να μου υπενθυμίζουν τις πληγές. Τις πληγές που ποτέ δεν θα γιατρευτούν ξανά.» τον πλησίασα και τον έπιασα φιλικά από τον ώμο.

«Βλέπω πόσο πολύ έχεις αλλάξει, Δημήτρη και γι αυτό σου έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία. Γι αυτό σε έβαλα μέσα στο σπίτι, όταν όλοι σε πετούσαν στον δρόμο, γι αυτό και φρόντισα για εσένα. Άμα δεν σε συγχωρούσα, θα ήσουν στον δρόμο τώρα. Άμα δεν σε συγχωρούσα, δεν θα έψαχνα σαν τρελός να βρω την κόρη σου, με τον φόβο ότι της κάνουν κακό εκείνοι.» εκείνος ξεφύσιξε, κλείνοντας την βαλίτσα.

«Την αγαπάς πολύ, εεε;» ρώτησε και χαμογέλασα στην ανάμνηση της. «Δεν φαντάζεσαι πόσο.» ψέλλισα και εκείνος χαμογέλασε, παρηγορητικά.