Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[33]~ Δεν Θυμάται ~

| Hºw Tº RemembeR |

| Her |

[Αχιλλέα pov…]

Ησυχία.
Το δωμάτιο νιώθω πως δεν με χωράει ξαφνικά.

Κοιτώντας τον πατέρα μου και έπειτα την καινούργια του γυναίκα, νιώθω πως η μόνη μου διέξοδος εκτός από την πόρτα, είναι εκείνη. Εκείνη που τώρα είναι στο δωμάτιο του και όχι μαζί μου. Εκείνη που μοιάζει να έχει αλλάξει και ας μην έχει περάσει ούτε ένας μήνας από τότε που για χάρη της, έφαγα την σφαίρα.

Ξάφνου ακούσαμε την πόρτα να ανοίγει και η μορφή εκείνου να μπαίνει μέσα στο σαλόνι, πιο ήρεμος από ότι πριν λίγα λεπτά. «Είναι καλά;» ρώτησε η Θωμαή και εκείνος εγνευσε καταφατικά, ενώ κάθισε απέναντι μου στο τραπέζι.

«Δεν θα φάει μαζί μας;» ξαναρώτησε εκείνη και ο Πέτρος γύρισε να με κοιτάξει, χαμογελώντας λοξά. «Άστην να ξεκουραστεί, μητέρα. Χρειάζεται ανάρρωση.» ψέλλισε εκείνος και έπειτα έστρεψε το βλέμμα του στο πιάτο.

«Που την γνώρισες και ποια είναι;»  πετάχτηκε ο πατέρας μου και γύρισα να τον κοιτάξω, χαμογελώντας ειρωνικά.

Η κόρη του Δημήτρη πατέρα, η γυναίκα που αγάπησα περισσότερο και από την ζωή μου. Η γυναίκα που αυτή την στιγμή θα έπρεπε να ήταν μαζί μου και όχι μαζί με κάποιον που ξέρω εδώ και πέντε λεπτά.

«Θα σας φανεί περίεργο αλλά την γνώρισα στο νοσοκομείο όπου δουλεύω– ήταν ασθενής μου– και από την πρώτη στιγμή, μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Είχε εκείνη την λύπη στα μάτια, εκείνη την λύπη που δεν έλεγε να φύγει κάθε φορά που την κοιτούσα στα μάτια.» άρχισε να λέει και τον κοίταξα σοβαρά.

Νοσοκομείο; Είπε νοσοκομείο;

«Νοσοκομείο; Γιατί;» ρώτησα και η ματιά του έπεσε πάνω μου, καίγοντας με. «Ναι, στο νοσοκομείο. Είχε χτυπήσει στην πίσω πλευρά του κεφαλιού της και έχασε την μνήμη της. Λίγο πιο κάτω να χτυπούσε και θα ήταν νεκρή τώρα.» αποκρίθηκε και ο πατέρας μου γύρισε να με κοιτάξει περίεργα ενώ εγώ είχα γουρλωσει τα μάτια μου ενώ η εικόνα να την σπρώχνω και να τρώω εγώ την σφαίρα, δεν σταματούσε να παίζει στο μυαλό μου.

Χτύπησε το κεφάλι της; Έχασε την μνήμη της;

«Και δεν θυμάται τίποτα;» ρώτησα πάλι και ο πατέρας μου ξεροβηξε. «Θυμάται συγκεκριμένα πράγματα, αλλά όχι καθαρά. Να φανταστείτε, μου πήρε καιρό να την κάνω να μην κλαίει που δεν θυμάται.» απάντησε και η Θωμαή του έσφιξε το χέρι.