Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[31]~ Εκείνος... ~

| Hºw Tº RemembeR |

| To find your soulmate again |

[Εμίλιας pov…]

Σιωπή.
Άπειρη σιωπή.
Το δωμάτιο και γενικά, ολόκληρο το σπίτι, νιώθω να έχει ερημώσει, ξαφνικά.

Κενό. Αυτό το κενό δεν λέει να φύγει από την ώρα που έφυγα από κοντά του, κάνοντας την ζεστασιά και την οικειότητα να ξεθωριάσουν και να χαθούν, στο λεπτό.

Τα χείλη μου τα νιώθω να ζητάνε απελπισμένα τα δικά του, πάνω τους, μα ξέρω ότι εκείνος είναι μακριά μου.

Άλλωστε και ο ίδιος μου το τόνισε. «Είναι καλύτερα να μείνουμε για λίγο μακριά, μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα με την Μαριτίνα και έπειτα σου ορκίζομαι ότι θα έρθω να σε πάρω από εκεί. Κάνε κουράγιο, για σένα, για εμένα. Για εμάς.»

Η τηλεόραση σταμάτησε να φωτίζει ξαφνικά, βγάζοντας με από τις σκέψεις μου, που τόσο πολύ επιζητούσαν να ενωθούν με τις δικές του και να γίνουν ένα, κάνοντας με να γυρίσω το κεφάλι μου προς το μέρος του Ορφέα.

«Συγγνώμη αν σε τρόμαξα…» πήρε τον λόγο και έπειτα γύρισε προς το μέρος μου, κοιτάζοντας με τρυφερά. «Απλά, από την ώρα που γυρίσαμε, δεν έχεις φάει τίποτα και το μόνο που κάνεις είναι να κοιτάς την τηλεόραση, χωρίς να έχεις καμία επαφή με την πραγματικότητα.»

Κοίταξα τον απέναντι τοίχο και έπειτα εκείνον που είχε τεντώσει τα χέρια του για να πιάσει τα δικά μου.

«Τι έχεις, Εμίλια;» ρώτησε και έμεινα να τον κοιτάζω, ανέκφραστη.

Πώς μπορώ να του απαντήσω στην ερώτηση, δίχως να αναφέρω το όνομα του; Πώς μπορώ να υπάρχω, χωρίς να είναι εκείνος στο πλευρό μου; Πώς μπορώ να υποκρίνομαι ότι περνάω καλά, ενώ εκείνος είναι μακριά μου; Δεν αντέχω στην σκέψη ότι θα κάνουμε μέρες να βρεθούμε, ξανά.

«Τι να έχω;» αναρωτήθηκα, ακουμπώντας το ελεύθερο μου χέρι πάνω από το δικό του και τον ένιωσα να τρέμει.

Γιατί τρέμεις, Ορφέα;

«Εμίλια, ανησυχώ για εσένα. Δεν τρως, δεν κοιμάσαι καλά, αφαιρείσαι συνεχώς, δεν μιλάς, δεν με κοιτάς όταν σου μιλάω, δεν κάνεις τίποτα.»  άρχισε να λέει και κούνησα το κεφάλι μου, κοιτώντας τα χέρια μας. «Γιατί είσαι τόσο μελαγχολική;»

«Δεν ξέρω.» άρχισα να λέω και εκείνος, ξεφύσιξε, γέρνοντας προς το μέρος μου. «Υποθέτω ότι είναι πολύ μελαγχολικά εδώ. Και έπειτα, θέλω να βρω τους γονείς μου.»