Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[46]~ Θυμήσου ~

| Hºw Tº RemembeR |

| To try to remember |

[Εμίλιας pov…]

Μάτια κλειστά.
Εσύ τι βλέπεις σαν κλείνεις τα μάτια; Τι θα ήθελες να έχεις σαν πέσει το σκοτάδι; Με ποιον θα ήθελες να χαζεύεις τα αστέρια, σαν βραδιάζει; Ποια είναι η πιο βαθιά σου επιθυμία;

Αφού επιλέξαμε το ιδανικό σπίτι με τον Πέτρο, το οποίο έχει έναν υπέροχο κήπο με ένα μικρό κιόσκι, εκείνος έφυγε για τα τελευταία διαδικαστικά στο νοσοκομείο, ενώ με πληροφόρησε πως θα καθυστερούσε να γυρίσει καθώς θα πήγαινε να κλείσει αεροπορικά εισιτήρια ενώ θα έκανε ένα τηλεφώνημα για να κλείσει το σπίτι, περνώντας από την τράπεζα για να καταθέσει κάποιο συγκεκριμένο ποσό, ως προκαταβολή.

Έτσι, αφήνοντας με μόνη, στους τέσσερις τοίχους του σκοτεινού μοτέλ, αποφάσισα να κάνω ένα ντους για να διώξω το άγχος και την αγωνία, τόσο των προηγούμενων ημερών, όσο και του μέλλοντος.

Άραγε, τι θα γίνει στο μέλλον; Μπορούμε άραγε να ξέρουμε ότι οι επιλογές της ζωής μας, είναι πράγματι σωστές; Τι γίνεται όταν πάρουμε τις λάθος επιλογές; Τι κι αν επιλέξουμε λάθος δρόμο; Θα μπορούμε άραγε στο μέλλον, να διορθώσουμε τα λάθη μας; Θα μπορέσουμε ποτέ να ξαναβρούμε τον εαυτό μας; Ή θα χαθούμε μέσα στο απέραντο σκοτάδι;

Μπαίνοντας κάτω από το νερό, όλες μου οι σκέψεις, όλες μου οι ανησυχίες και οι δισταγμοί εξαφανίστηκαν, αφήνοντας πίσω τους, κλειστά βλέφαρα και μια παράξενη ηρεμία που έμοιαζε σαν ένα γλυκό τραγούδι, το οποίο μου προκαλούσε υπνηλία, σαν νανούρισμα.

«Εμίλια! Εμίλια μην τρέχεις…» μια γυναικεία φωνή ακούστηκε μα με θυμάμαι να τρέχω. Να τρέχω και να κάνω κύκλους γύρω της και εκείνη να γελάει, στην προσπάθεια της να με πιάσει.

«Άκη, βγάλε μας μια φωτογραφία.» τα καστανοξανθα μαλλιά της, έμπαιναν μπροστά στα μάτια της και τα μελί της μάτια, τον κοιτούσαν με χαρά ενώ το χαμόγελο δεν σταματούσε να υπάρχει στο πρόσωπο της.

«Χαμογελάστε…» είχε πει εκείνος ο άντρας και θυμάμαι την γυναίκα να με αγκαλιάζει σφιχτά και να χαμογελάει. Αληθινά.

Τα μάτια μου άνοιξαν για λίγο και σκούπισε ένα δάκρυ.

Αυτή η γυναίκα. Πόσο μοιάζουμε.
Μάτια ξανά κλειστά.

«Εμίλια!» μια αντρική φωνή ακούστηκε και έπειτα θολές εικόνες άρχισαν να φαίνονται.