Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[42]~ Τα όνειρα μου ~

| Hºw Tº RemembeR |

| To follow your dreams again |

[Εμίλιας pov…]

Βήματα. Μεγάλα και γρήγορα βήματα. Κρότοι. Φωνές. Και έπειτα.. θολές εικόνες. Εικόνες δίχως νόημα, δίχως λογική, δίχως συνοχή.

Εσύ άραγε τι μπορεί να νιώθεις σαν χάνεις τις αισθήσεις σου; Νοιάστηκε κανένας άραγε για εσένα, ώστε να τρέξει και να προσπαθήσει να σε σώσει; Να προσπαθήσει να σε βγάλει από αυτή την κατάσταση; Να προσπαθήσει για το καλύτερο; Για εσένα και γι αυτόν. Νοιάστηκε κανένας άραγε, ή όλα αυτά ανήκουν στην φαντασία;

«Εμίλια, Εμίλια, μίλα μου, σε παρακαλώ.» άκουσα τον Ορφέα να φωνάζει, μα ένιωθα πως δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου.

Ξάφνου, ένιωσα το σώμα μου να σηκώνεται από το κρύο και σκληρό πάτωμα της κουζίνας και έπειτα από λίγα λεπτά σιωπής, να προσγειώνεται σιγά σιγά στο μαλακό στρώμα– πιθανόν να ήταν ο καναπές.

«Σίγουρα δεν χτύπησε πουθενά; Μήπως πρέπει να την πάμε στο νοσοκομείο;» άκουσα από μακριά την φωνή της Κατερίνας και η ανάσα μου κόπηκε στη μέση.

Όχι, όχι ξανά στο νοσοκομείο.

Πριν προλάβει το σώμα μου να αντιδράσει, ένιωσα το κρύο υγρό να προσγειώνεται στο πρόσωπο μου, κάνοντας τα μάτια μου να ανοίξουν και το σώμα μου να πεταχτεί όρθιο.

«Είδατε; Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο.» ψέλλισε η Μαριτίνα γελώντας ενώ εγώ ακόμα προσπαθούσα να καταλάβω τι γινόταν. «Απλώς λιποθύμησε, ξανά».

Ο Ορφέας γύρισε το βλέμμα του προς το μέρος μου και τα χέρια του πλησίασαν τα δικά μου, όταν απομακρύνθηκα, κοιτάζοντας το κενό, αδιάφορη.

Με απήγαγαν; Μα, πως; Γιατί να κάνουν κάτι τέτοιο; Γιατί εμένα;

«Είσαι καλά;» ρώτησε εκείνος ακόμη ανήσυχος και τον κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω, παρατηρώντας έναν πόνο στα μάτια του, κάνοντας με να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου για λίγο.

Γιατί Ορφέα; Εγώ σου εμπιστεύτηκα τα μυστικά μου, τις σκέψεις μου, τα πάντα, ακόμη και όσα είχα περάσει και με είχαν πονέσει, ακόμη και για τον Αχιλλέα σου είχα πει. Και συ τι έκανες; Γιατί Ορφέα; Για ποιον λόγο;

«Καλά.» απάντησα σιγανά και σηκώθηκα από τον καναπέ, προσπαθώντας να στηριχθώ ξανά στα πόδια μου. Μα, γιατί ζαλίζομαι ακόμη;