Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[36]~ Λίγο χρόνο ~

| Hºw Tº RemembeR |

| To take your time sometimes |

[Πέτρου pov…]

Η πόρτα έκλεισε με δύναμη, κάνοντας την Εμίλια να τρανταχτεί και τη μητέρα μου να με κοιτάζει υποτιμητικά.

«Ήταν συμπεριφορά αυτή;» άρχισε να φωνάζει εκείνη, πλησιάζοντας προς το μέρος μου και ο πατριός μου την σταμάτησε. «Άφησε τον, αγάπη μου.» είπε και εκείνη τον κοίταξε με θυμό.

Ναι, άκουσε τον μητέρα. Το κάνεις από πάντοτε, άλλωστε.

«Να τον αφήσω; Ξέρεις τι λες και συ;» του απάντησε, υψώνοντας τον τόνο της φωνής της και έπειτα γύρισε προς το μέρος μου, σπρώχνοντας το χέρι της από το δικό του. «Τέτοια αναγωγή σου έχω δώσει εγώ;»

«Γιατί, ήταν τρόπος αυτός που μιλούσε για εμένα; Ή μην πω καλύτερα που προσέβαλλε και εκείνος αλλά και η Μυρσίνη, την Εμίλια;» έσφιξα τα χέρια μου στο άκουσμα του ονόματος της και έκλεισα τα μάτια μου, φέρνοντας στο μυαλό μου την μορφή της, να πιάνει το χέρι εκείνου του θρασύ ανθρώπου που τόσο πολύ μισώ.

Τον μισώ. Δεν φτάνει που δεχόμαστε και να τον δούμε, έχει το θράσος να μας βρίζει αλλά και να μας απειλεί κι όλας.

«Ο Αχιλλέας δεν είναι ένας ξένος όμως, Πέτρο! Ο Αχιλλέας είναι ο γιος του άντρα μου. Ρώτησες πως μπορεί να νιώθει τώρα εκείνος που έκανε τόσο δρόμο, πείθοντας τον γιο του να έρθει μαζί; Ξέρεις πως νιώθει τώρα ο Αχιλλέας, που δεν έχει που να μείνει;»

«Σιγά. Σίγουρα θα έχει φροντίσει γι αυτό η Μυρσίνη.» ψέλλισα και κοίταξα την Εμίλια. «Ναι, μόνο που δεν ήρθε εδώ για να δει την Μυρσίνη, ξέρεις, αλλά εμάς.» πήρε μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να μην μου φωνάξει και κοίταξε τον πατριό μου.

Έλα ρε. Και γω που νόμιζα πως για εκείνη είχε έρθει μέχρι εδώ! Ή για να μην πω καλύτερα, για εκείνη την κοπέλα που είναι πέντε βήματα πιο πίσω, νιώθοντας όλο και πιο άβολα με την όλη κατάσταση.

Καλά, και η μητέρα μου έπρεπε να αρχίσει τώρα την ανάκριση; Μπροστά της;

«Και εγώ ήθελα να γνωρίσω κάτι από το παρελθόν του άντρα που αγαπώ και ο Αχιλλέας ήταν τόσο συμπαθητικ–» πήγε να πει μα την διέκοψα, με περισσότερα νεύρα αυτή την φορά. «Συμπαθητικός; Το να προσβάλλεις τον άλλον μέσα στα ίδια του τα μούτρα, το θεωρείς συμπαθητικό; Γιατί εγώ από ότι ξέρω, δεν είναι.»