| Hºw Tº RemembeR |
| To Love |
265 days before…
[Εμίλιας pov…]
Η υπόλοιπη ώρα κύλησε αρκετά ήσυχα, με τον Πέτρο να μου διηγείται για την ιστορία της Σκωτίας και για το πώς βρέθηκε από την Θεσσαλονίκη, εδώ.
«Και πότε χώρισε η μητέρα σου με τον πατέρα σου;» ρώτησα και εκείνος φάνηκε να το σκέφτεται.
«Αν δεν κάνω λάθος, το 2003. Βέβαια, ο πατέρας μου μετά, κατέβηκε στην Αθήνα και από το ότι έμαθα, ξανά παντρεύτηκε.» ψέλλισε και χαμογέλασα, κοιτάζοντας τον.
«Έχεις σχέσεις μαζί του;» εκείνος ήπιε μια γουλιά από το τσάι του και έπειτα, πήρε μια βαθιά ανάσα.
«Έχω καιρό να επισκεφτώ την Ελλάδα,από τα οκτώ μου. Βασικά, από τότε που φύγαμε με την μητέρα μου και τον καινούργιο της άντρα.» απάντησε, κατεβάζοντας το βλέμμα προς το τραπέζι.
«Ωωω» αναφώνησα και απομάκρυνα τα χέρια μου από τα δικά του, κάνοντας τον να μουτρώσει.
«Δώσε μου τα χέρια σου..» απαίτησε και τα έκρυψα πίσω από την πλάτη μου, χαχανιζοντας.
«Δεν στα δίνω... Και έπειτα, τι τα θέλεις;» αναρωτήθηκα και παρατήρησα να με κοιτάει έντονα.
«Θέλω να στα ζεστάνω!» είπε μετά από λίγο και ξεφυσιξα, δίνοντας του τα χέρια μου.
«Η μητέρα μου αφότου χώρισε, άρχισε να βγαίνει με έναν άντρα που από ότι έμαθα, ήταν παντρεμένος με δύο παιδιά.» λέγοντας μου αυτά, τον κοίταξα περίεργα.
«Και αυτός, ήθελε και άλλες ενώ ήταν παντρεμένος με παιδιά… Δεν καθόταν εκεί, με την γυναίκα του;» εκείνος χαχανισε και μου χάιδεψε τα χέρια.
«Έλα ντε... Τέλος πάντων, ποτέ μου δεν τον συμπάθησα, τον τύπο. Και από μακριά να τον έβλεπες, σου θύμιζε μαφία. Απορώ πως τον άντεχε η μητέρα μου.» στα λόγια του, παραξενεύτηκα.
«Άντεχε;» εκείνος χαχανισε και πλησίασε το πρόσωπο του με το δικό μου. «Μην ανησυχείς, γλυκούλα, δεν τον σκότωσα… Ακόμα.» μου έκλεισε το μάτι και ξεροβηξα.
«Απλά πήγε για ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Ελλάδα, για να πάρει πίσω μια παλιά επιχείρηση και κάτι τέτοια, έλεγε. Επίσης, η μητέρα μου ήθελε να με βάλει και μένα να δουλέψω σε γραφείο. Δεν θα ναι καλά, όμως…» άρχισε να λέει και γέλασα.
«Ώστε γιατρός…» αποκρίθηκα και χαμογέλασε.
«Ο καλύτερος γιατρός της Σκωτίας, λένε κάποιοι.» σχολίασε κοιτάζοντας την τζαμαρία.
«Θα μου πεις γιατί το επέλεξες;» ρώτησα ενθουσιασμένα όταν εκείνος γύρισε να με κοιτάξει, μαγεμένος.
«Θα ήθελα πολύ να συνεχίσουμε να μιλάμε αλλά νομίζω ότι πήγε αργά. Λείπεις ώρες και ίσως θα ήταν καλυτ–» πήγε να πει μα τον διέκοψα.
«Δεν νομίζω να τον νοιάζει και τι κάνω.» είπα και εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα πριν σφίξει τα χέρια μου, μέσα στα δικά του.
«Δεν θέλω να κινδυνεύσεις εξαιτίας μου!» πέταξε ξαφνικά, κάνοντας με να χαμογελάσω.
«Δεν πρόκειται.»
Και έτσι, αφού πληρώσαμε, συμφώνησε να με συνοδεύσει μέχρι το πατρικό του Ορφέα, αφήνοντας με ένα στενό παρακάτω για να μην κινήσουμε τις υποψίες.
«Πέρασα πολύ όμορφα.» ψέλλισε και έμεινα να τον κοιτάζω. «Και γω!» αποκρίθηκα αφήνοντας μια ανάσα και εκείνος με αγκάλιασε σφιχτά.
«Καληνύχτα, να προσέχεις γλυκούλα… Οτιδήποτε χρειαστείς, μην διστάσεις να με πάρεις τηλέφωνο.» είπε και απομακρύνθηκε, αφήνοντας τα χέρια μου.
«Καληνύχτα!» όταν πλέον η μορφή του έγινε σκιά, αποφάσισα ότι ήταν ώρα να προχωρήσω μέχρι το πατρικό του Ορφέα.
Μόλις η πόρτα άνοιξε, ένας θυμωμένος Ορφέας, εμφανίστηκε μπροστά μου, κάνοντας με να ξεροκαταπιώ.
«Που ήσουν;» ρώτησε εκείνος, σταυρώνοντας τα χέρια του και χαμογέλασα αμήχανα.
Γιατί νιώθω ένα ξαφνικό ντεζαβου;
-----------------------------------------------------------
Γιατί άραγε το έχεις ξανά ζήσει;
Έχω δώσει πολλά στοιχεία για τον πατριό του Πετρή ;)
Χεχε, τι ετοιμάζω η κακούργα (;)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓
Genç Kurgu"Ποια είσαι;"ρώτησε και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. "Δ-δεν έχω ιδέα..."ψιθύρισα και κοίταξα το πάτωμα τρομοκρατημένη. Πέτυχα αυτό που ήθελα τότε... Να ξεχάσω! | The sequel after "How to Forget" |
