Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[25]~ Σε παρακαλώ! ~

| Hºw Tº RemembeR |

| To say sorry |

75 days before…

[Εμίλιας pov…]

Κενό.

Από την ώρα που επέστρεψα στο σπίτι, άρχισα να νιώθω ένα κενό.

Το κεφάλι μου δεν έχει σταματήσει να παίζει την τελευταία μας σκηνή, σαν να ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, κανοντας με να ζαλίζομαι.

«Εμίλια, γύρισες;» άκουσα τον Ορφέα να λέει μόλις μπήκα σπίτι κάνοντας με να χαμογελάσω ψεύτικα, καθώς κατευθύνθηκα προς το σαλόνι, που καθόταν όλοι μαζεμένοι.

«Απο ότι φαίνεται…» ψιθύρισα πηγαίνοντας προς τις σκάλες, όταν η φωνή της Μαριτίνας, με σταμάτησε. «Πως και σπίτι, τόσο νωρίς;» το χαμόγελο στα χείλη της δεν σταμάτησε να υπάρχει, κάνοντας με να θέλω να ξερασω από στιγμή σε στιγμή.

«Απλά τελείωσα νωρίτερα από ότι υπολόγιζα ένα βιβλίο.» ψέλλισα και εκείνη χαχανισε. «Αα ναι; Και ποιο βιβλίο διάβαζες;» στάθηκα στο πρώτο σκαλοπάτι, γυρίζοντας το βλέμμα μου προς το μέρος της και χαμογελώντας της λοξά.

«Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζανε προχτές…» η ματιά της έντονη, καίγοντας την σάρκα μου. Σίγουρα αν δεν ήταν μπροστά ο Ορφέας, θα μου έβαζε τις φωνές και ίσως έμπηγε τα νύχια της στο δέρμα μου για ακόμη μια φορά, κάνοντας μου παρατήρηση και προειδοποιώντας με να κόψω τις ειρωνείες, πράγμα που δεν με νοιάζει καθόλου.

Ευχαριστημένη με την σιωπή τους, ανέβηκα στο δωμάτιο μου, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου και μένοντας μόνη εκεί, με τις αναμνήσεις, να μου τρώνε τα σωθικά.

[…..]

Κοιτώντας το τηλέφωνο- και συγκεκριμένα τον άγνωστο αριθμό που αναγράφεται στην οθόνη- μου έρχεται να βάλω τα κλάματα.

Δεν είναι ο Πέτρος. Δεν το σκέφτηκε καθόλου και δεν μετάνιωσε για τα λόγια που είπε. Με μισεί, με μισεί και θεωρεί πως ο,τι έκανα, το έκανα για να ξεπεράσω τον Αχιλλέα και να μπω στο μάτι της Κατερίνας.

Μα δεν έχει ιδέα το ποσο ερωτευμένη είμαι μαζί του…

Και έπειτα το μυαλό μου σταμάτησε για λίγο.
Και αν είναι τα παιδιά από το ίδρυμα; Και αν είναι οι δικοί μου; Και αν..

Και αν είναι εκείνος;

Τα μάτια μου έκλεισαν για λίγο, κάνοντας κι άλλα δάκρυα να κυλήσουν.