Kartki z kalendarza

Oszukaństwo

- Ja drugiej takiej nocy nie przeżyję.

Darek otarł twarz ręcznikiem, a następnie przyjrzał się Władkowi. Wyglądał jak siedem nieszczęść – ziemista cera, zacięcia od golenia i te podkrążone oczy. No jakby Darek co rano przyprawiał go o limo. Zerknął na siebie w lustrze. Cholera, jemu też było daleko do księcia z bajki. Westchnął ciężko i odwiesił ręcznik koło umywalki. Przymknął oczy, a potem oparł głowę o bark partnera, obejmując go w pasie.

- Jeszcze kilka dni musimy wytrzymać – mruknął Darek i pocałował skórę jego ramienia. – Przecież nie oddamy Grzesia...

- Nie no, oczywiście, że nie – zapewnił go Władek i przesunął dłonią po włosach młodszego mężczyzny. – Ale nie da się funkcjonować w taki sposób przez dłuższy czas. Jak Beata potrafi pogodzić pracę i wychowanie Grzesia, to ja nie wiem.

- Co nie? – Darek uniósł głowę i sięgnął po szczoteczkę do zębów. – Tyle miesięcy zarwanych nocek.

- A może nawet i lat – Władek nagle zamarł. – A może zadzwonię do Sabiny? Maja też nie jest najłatwiejszym dzieckiem. Myślisz, że coś nam doradzi?

- Mam nafieję – burknął niewyraźnie ze szczoteczka w ustach. – Bo jutro nafet kafa nie pomose.

Władek wyciągnął z kieszeni spodni telefon i wybrał numer do Sabiny. Nikt nie odbierał, więc zaczął tracić nadzieję, lecz w końcu usłyszał znajomy głos po drugiej stronie słuchawki.

- Boże kochany, jak dobrze, ze jeszcze nie śpisz. – Władek odetchnął głęboko. – Powiedz mi, co zrobić, żeby Grześ nie budził się w nocy co godzinę z płaczem? Przysięgam, oszalejemy, jeśli to się będzie utrzymywało... No... Okej, czyli... I to działa? Skoro tak mówisz... Dobra, Sabina, bardzo ci dziękuję. No... No dobranoc, śpijcie dobrze.

Władek rozłączył się i rzucił okiem na Darka, który wciąż wytrwale szorował żeby. Ten zaś uniósł brwi, domagając się odpowiedzi na nurtujące go pytanie – czy czeka ich kolejna nieprzespana noc.

- Ty zostań z Grzesiem, a ja skocze szybko do mieszkania Beaty.

Darek wypluł resztki pasty i otarł usta.

- Po co?

- Sabina mówiła, że dziecko się uspokaja, kiedy czuje matkę. A ze Beata w szpitalu, to jedynym rozwiązaniem jest danie Grzesiowi czegoś, na czym jest jej zapach. Najlepiej znoszonego, jakąś piżamę czy coś...

- I to ma niby pomoc? – zapytał z powątpiewaniem Darek.

- A masz inny pomysł? – zdenerwował się Władek, ale natychmiast się uspokoił. – Przepraszam, już mnie po prostu szlag trafia. To ja jadę, wrócę za niecałą godzinę.

To powiedziawszy, pocałował partnera w policzek i wyszedł z domu. Dosłownie kilka sekund później rozległ się najpierw cichutki, a potem coraz donośniejszy płacz chłopca.

- No pięknie...

***

- Darek...

- Hm?

- To chyba działa.

- No, prawie dwie godziny spokoju. A ty już kończ ten raport, bo miałeś się wyspać, a nie...

- Już, już... O, widzisz? Zamknąłem, koniec pracy.

Władek odłożył laptop na ziemie i ulokował się wygodniej w łóżku, na wznak. Darek przełożył rękę przez jego tors, a nogę przerzucił przez biodro. Objął go na ile mógł w tej pozycji, a twarz przyłożył do jego szyi. Wciągnął w nozdrza powietrze i znajomy zapach partnera. Nie pachniał niczym specyficznym. Pachniał po prostu Władkiem i to wystarczało.